สัปดาห์ก่อนนีกครึ้มอกครึ้มใจนัดกับเพื่อนครับ อยากกลับไปเล่นบาส ณ ที่ๆได้ฝึกจริงๆจังๆครั้งแรก ซึ่งก็คือโรงเรียนมัธยมที่จบมา น่าจะ 10 ปีแล้วมั้งที่ไม่ได้เข้าไปเลย อยากไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาและโค้ชที่เคยพาเราไปแข่ง คอยหารายการ คอยฝึก คอยสนับสนุนทุกๆอย่าง ซึ่งมาทราบวันนั้นเองจากอาจารย์พละท่านอื่นว่าแกเสียไปได้ 3 ปีแล้ว ฟังแล้วน้ำตาคลอเลย ยังเสียดายที่พึ่งรู้เลยไม่ได้ไปร่วมงาน

ผมกับเพื่อนนัดกัน 3 โมง เข้าโรงยิมของโรงเรียน แหม สมัยผมอยู่นี่เก่าๆ พอกลับไปอีกทีนี่พื้นเงาวับ 555+ เล่นไปซักพักก็มีเด็กม.ปลายมาเล่นด้วย ก็ถามไถ่รู้ว่าเราเป็นรุ่นพี่จบนานแล้ว น้องก็มีสัมมาคารวะดีครับ ไหว้พวกผม ชวนพวกผมเล่นเต็มสนามด้วยกัน

จนวันนั้นแหละ ผมนึกถึงคำพูดนึงของ Mark Jackson เลยว่า Stephen Curry is hurting basketball เด็กสมัยนี้นี่ Curry Fever จริงๆครับ เลี้ยงๆโดนประกบชิดก็ยิงสาม แถมชู๊ตส่งๆด้วย เหมือนโยนทิ้งอะ ท่าไม่ถูก เน้นเร็ว โด่ง ถ้าฟลุ๊คลงก็อวยกันใหญ่ ยังคิดเลยถ้าโค้ชยังอยู่นี่ตบกระบาลเรียงตัวเลยนะเนี่ย ไม่ใช่แค่พวก Guard Forward นะครับ Center ตัวใหญ่ๆก็ออกมายิงนอกกะเขาด้วย ผมนี่คุยกะเพื่อนเลย ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้วสินะ สมัยผมใคร Drive ไปวางได้นี่โคตรเท่อะ แต่เดี๋ยวนี้ยิงไกลกันซะหมด

เพื่อนๆที่นี่มีใครเจอแบบผมบ้างป่ะครับ หรือจริงๆแล้วไม่ได้เป็นทุกคน ผมแค่ไปเจอกลุ่มที่เป็นเฉยๆ