เรื่องมันเริ่มต้น...เมื่อเราสองคนได้รู้จักกัน เราเป็น ผญ. ธรรมดาๆ คนหนึ่ง ส่วนเขาก็เป็น ผช. (มั้ง???) ที่ไม่แน่ว่าใช่หรือเปล่า
การรู้จักกันของเราเริ่มต้นขึ้นเมื่อเราและเขาซึ่งลงเรียนวิชาเดียวกัน เพราะเราเรียนเอกเดียวกัน และพอดีว่า อ. ได้มอบหมายให้ทำรายงานกลุ่ม
แต่สมาชิกกลุ่มเรายังไม่ครบ ประจวบเหมาะกับนางก็ไม่มีกลุ่มด้วย จะว่าบังเอิญมั้ย ก็น่าจะใช่มั้ง เพราะจากคนที่ไม่รู้จักกัน จู่ๆ นางก็มาขอทำงานกลุ่มด้วย เราก็โอเค ก็ไม่ได้คิดไร ไหนๆ ก็ไหนๆ กลุ่มเราจะได้ครบ และจะได้เพื่อนช่วยกันทำงานด้วย

แต่หลังจากนั้น... ก็ได้นัดทำงานกลุ่มกันเรื่อยๆ ได้มีโอกาสเจอกันบ่อยๆ เลยทำให้ต่อมความสงสัยของเราเริ่มทำงาน เริ่มสังเกตพฤติกรรมของเขา
ว่า เอ๊ะ! ทำไมนางดูไม่เหมือน ผช. เลยวะ กริยาท่าทาง การเดิน การนั่ง การกิน มันดูจะเป็นในแนวๆ ที่เราสงสัยนะ และไม่ใช่แค่เราด้วยที่รู้สึก
เพื่อนหลายๆ คนก็รู้สึกเหมือนกัน ก็เลยคุยกันว่า "นางเป็นแน่เลย" แต่นางเป็นคนนิ่งๆ อาจจะเป็นเพราะรู้จักกันตอนแรกๆ มั้ง ยังไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย เลยดูนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด >>>ตรงข้ามกับเรา ซึ่งเป็นคนพูดมากและเป็นฝ่ายพยามชวนคุย พยามเล่นมุขที่ฮาบ้าง แป๊กบ้าง มีแอบแซว แอบหยอดคำหวานให้นางบ้างเล็กน้อย แต่นางก็ยิ้มๆ เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ จนรายงานกลุ่มสำเร็จ ตอนนั้นก็เริ่มคุ้นเคยกันบ้างแล้ว แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้ความคาใจเกี่ยวกับเพศของนางลดน้อยลง เรายังคงพยามสังเกตนางอยู่เสมอ และแล้วงานกลุ่มขอเราจบไป พร้อมๆ กับการจบเทอมแรกของการศึกษา 555
และเมื่อเปิดเทอม ก็ไม่วายได้เจอกันตลอดอ่ะ เนื้อเรื่องมันก็จะคล้ายๆ เดิม ได้ทำงานกลุ่มร่วมกันอีกแล้วจ้าาา บังเอิญมั้ย (ใช่ม้างงงง!)
ทีนี้ก็มีโอกาสได้คุยกันมากขึ้นละ ด้วยความที่อยากจะพิสูจน์เรื่องที่ค้างคาใจในตอนนั้น ก็เลยบอกกับนางตอนที่นางมาขออยู่กลุ่มด้วยว่า
"ถ้าอยากอยู่กลุ่มด้วย เธอต้องให้เราจีบเธอ" นี่เป็นไงล่ะ แรดไปอี๊ก!!! นางก็ตอบกลับมาว่า" จีบได้ แต่ยากหน่อยนะ" ง่อววว!!! สุดท้ายก็ได้ร่วมงานกลุ่มกันอีก และก็ได้คุยเล่นกันมากเรื่อยๆ อ่ะ คุยผ่าน Facebook อ่ะ ตอนนั้นที่คุยกันเราเรียกนางว่า "ตัวเอง" นางก็เหมือนจะเล่นด้วยนะ ก็ไม่ได้รู้สึกว่ารังเกลียดหรืออะไร ก็คุยเล่นกันเกือบทุกวัน บอกฝันดีกันเกือบทุกคืน แต่ก็เป็นเราแหละที่เป็นฝ่ายทักไปตลอดเลย ยอมรับว่าตอนคุยกันก็แอบเขินบ้าง ตอนแรกๆ ก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แค่จะแกล้งหยอดเล่นๆ (แต่ก็แอบหวังนิดๆ) มันเป็นแบบนี้มาสักระยะหนึ่ง

จุดพีค... เราเริ่มรู้สึกแปลกๆ เริ่มอยากคุยด้วย พอวันไหนไม่ได้คุยก็เริ่มคิดถึง และแอบหวังให้นางทักเรามาก่อนบ้าง แต่ก็ไม่เลย กลับกลายเป็นเรา
ที่เป็นฝ่ายทักไปก่อน (เฮ้อ!!!) แน่นอนว่าเราเรียนด้วยกัน ก็ต้องเจอหน้ากันอยู่แล้ว แต่การเจอหน้ากันทุกวันนี้มันกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม ไม่รู้ดิ
มันกลับรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอ มันแอบดีใจแบบแปลกๆ ยิ่งพอเจอหน้ากันยิ่งแปลก กลายเป็นว่าเราทำตัวไม่ถูกซะงั้น มันเขินๆ อ่ะ เจอหน้านางทีไรไม่เป็นตัวเองทุกที เราพยามแอบมองนางตลอดเว พยามมองหาว่านางนั่งตรงไหน แอบมองเราบ้างมั้ย แต่ก็ไม่เลยอีกนั่นแหละ ยอมรับว่าตอนนั้นไม่เป็นอันเรียนเลยแหละ แต่ดูเหมือนนางก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรา ก็อย่างที่บอก "นางคงไม่ได้ชอบ ผญ. มั้ง" เพราะนางก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม เราเล่นๆ นางก็คงเล่นๆ แหละมั้ง จนตอนนี้เราเริ่มรู้สึกกลัว กลัวความรู้สึกตัวเองจะถลำลึกไปมากกว่านี้ เลยตัดสินใจถอยออกมายังจุดๆ เดิม จุดที่เป็นแค่เพื่อน (ไม่สนิท) กัน มันคงจะดีกว่า

ปล. การที่ตัดสินใจถอยออกมาคือถูกแล้วใช่มั้ย??? และถ้าหาก กท. นี้ไม่ถูกใจใครคนใด ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย