"ดราก้อนบอล" "แสลมดั้งค์" "ซามูไรพเนจร" "ฮิคารุเซียนโกะฯ" "ยูยู ฮาคุโช" "โจโจ้" "ซิตี้ฮันเตอร์" "เซ้นท์เซย่า" "หมัดดาวเหนือ" "กัปตันซึบาสะ" "อายชิลด์21" "วันพีซ" "นารูโตะ" "ฮันเตอร์xฮันเตอร์" ฯลฯ



หนึ่งในชื่อเหล่านี้หรืออาจจะทั้งหมดน่าจะเป็นที่คุ้นหูกันเป็นอย่างดีสำหรับคอการ์ตูนญี่ปุ่นหรือที่เรียกกันว่า "มังงะ" ในบ้านเรา หรืออาจจะทั่วโลกเลยด้วยซ้ำ เพราะพวกมันคือกลุ่มการ์ตูนที่น่าจะโด่งดังและมีอิทธิพลต่อวัยรุ่นมากที่สุดทั้งในบ้านเราและประเทศต้นกำเนิดอย่างดินแดนอาทิตย์อุทัยที่มีวัฒนธรรมการ์ตูนเป็นส่วนสำคัญในการผลักดันชาติให้รุดหน้ามาถึงทุกวันนี้

ด้วยแนวความคิดหลักร่วมกันในการถ่ายทอดเนื้อหาที่ล้วนแล้วแต่อุดมไปด้วย "มิตรภาพ" "การต่อสู้" และ "ชัยชนะ" ทำให้พวกมันฮิตติดตลาดและยังส่งอิทธิพลเหล่านั้นไปยังผู้อ่านได้อย่างงดงาม จนเป็นผลให้ "โชเน็นจัมป์" นิตยสารที่เป็นเจ้าของผลงานเหล่านี้เป็นเบอร์หนึ่งของวงการมังงะมาอย่างช้านาน



แต่ใครเล่าจะไปรู้ว่าเบื้องหลังการกำเนิดเกิดมาของการ์ตูนดังๆเหล่านั้นมันเต็มไปด้วยเรื่องราวอันแสนสาหัสสากรรจ์ขนาดไหนบ้าง?

และ Bakuman คือหนังที่จะมาบอกเล่าให้เรารับรู้กันถึงชีวิตนักเขียนการ์ตูนว่าที่แท้จริงแล้วมันเป็นอย่างไรกันแน่

(ที่จะเล่าถึงต่อจากนี้ไม่มีการเปิดเผยเนื้อหาสำคัญใดๆครับ)



ตัวหนังทำการดัดแปลงมาจากมังงะชื่อเดียวกันซึ่งเป็นผลงานของ Takeshi Obata และ Tsugumi Ohba (งานก่อนหน้าคือ Death Note) ซึ่งมีเนื้อหาเล่าถึงสองเพื่อนคู่หูวัยมัธยมปลาย ไซโค และ ชูจิน ที่ตัดสินใจมาจับคู่กันเพื่อสร้างสรรค์งานการ์ตูนไปนำเสนอกับ "จั๊มป์รายสัปดาห์" (Shonen Jump Weekly) โดยมีเป้าหมายว่าในวันหนึ่งจะได้มีงานของพวกตนลงเป็นซีรี่ย์ยาวในนิตยสารมังงะยอดฮิตเล่มนี้ให้ได้



ก่อนอื่นที่ต้องชื่นชมสำหรับงาน Live-Action จากมังงะคราวนี้คือมันสามารถดัดแปลงมาได้ดีค่อนข้างจะดีมากเลยทีเดียว ดีกว่าที่กลัวไว้แต่แรกมากๆๆครับ (ใครมีประสบการณ์ดูหนัง Live-Action มาเยอะๆน่าจะพอเข้าใจได้ว่างานแต่ละครั้งมันออกมาน่ากลัวขนาดไหน... ล่าสุดก็ Titan นั่นแหละ TT )

เรื่องราว 20 เล่มจบที่เต็มไปด้วยความละเอียดยิบของเนื้อหาและข้อมูลที่มันเยอะมากจนยากจะคาดคิดได้ว่ามันจะเอามาตัดทอนยังไงให้ถ่ายทอดออกมาลงตัวได้? ถูกนำมาดัดแปลงให้กลายเป็นหนังความยาว 2 ชม.ได้อย่างพอเหมาะพอดีโดยที่จุดใหญ่ใจความและตัวตนของแต่ละคนมิได้ตกหล่นไปไหนมากมายนัก (อันที่จริงก็มีแคแรคเตอร์ของอาซึกิที่น่าขัดใจพอสมควรแต่เมื่อตรองดูดีๆในแง่ที่ว่ามันอิงความจริงเป็นหลักแล้วสิ่งที่เธอทำให้หนังนี้ก็พอจะยอมรับได้อยู่)



ซึ่งผลของการดัดแปลงมันทำให้โดยรวมแล้วจะบอกว่ามันเป็นหนังโปรโมทจัมป์ตรงๆเลยก็ว่าได้ มันจึงไม่แปลกที่บรรยากาศแบบจั๊มป์ๆจะแฝงอยู่ในทุกอณูหนังเฉกเช่นเดียวกับมังงะต้นฉบับประหนึ่งว่าเรากำลังนั่งอ่านการ์ตูนโดยค่ายจั๊มป์อยู่นั่นเอง

ธีม "มิตรภาพ" "การต่อสู้" และ "ชัยชนะ" คือสิ่งที่จั๊มป์ยึดถือมาเป็นเวลาช้านานและด้วยความที่มันคือนิตยสารเบอร์หนึ่งของประเทศแนวคิดในทำนองนี้มันก็ได้ถ่ายทอดมาสู่ผู้อ่านวัยกำลังโตจนกลายเป็น Characteristic อย่างหนึ่งของวัยรุ่นญี่ปุ่นดังที่เราจะเห็นได้ทั่วไปจากสื่อเกือบทุกประเภทที่ปรากฏแก่ชาวโลก และหนังเองก็ใช้ธีมนี้ในการนำเสนอเรื่องราวจนสามารถปลุกพลังวัยรุ่นของเราให้ลุกพรึ่บๆๆๆๆได้ไม่เบา



จุดแข็งที่มีมาตั้งแต่ต้นฉบับอย่างเรื่องราวในวงการเบื้องหลังของนิตยสารจั๊มป์ก็ถูกรวบรัดในการนำเสนอให้เหมาะแก่เวลาได้อย่างพอเหมาะ ไม่ตื้นไปไม่ลึกไปเข้าใจได้ง่ายในระดับที่คู่ควรกับเวลาที่มี โดยที่แก่นหลักๆที่มันต้องการนำเสนอก็ถูกโฟกัสไปสู่ชีวิตของนักเขียนที่มุ่งมั่นสู่การเป็นมืออาชีพเป็นหลักควบรวมไปถึงกระบวนการผลิตมังงะตั้งแต่การคิดพล๊อต การออกแบบสตอรี่บอร์ด การนำไปวาด การวางแผนงาน และขั้นตอนต่างๆในกองบรรณาธิการตั้งแต่ต้นจนถึงตอนที่มันออกมาเป็นหนังสือสักเล่มเลยทีเดียว



ฟังแล้วอาจจะรู้สึกว่ามันจะน่าเบื่อหรือเปล่า? เพราะหากใครอ่านต้นฉบับมาบ้างคงจะจำได้ว่ามันก็มีบางช่วงบางตอนที่เน้นให้ข้อมูลรัวๆอย่างเดียวเป็นหลายๆสิบหน้าหรือเป็นการแข่งขันชิงอันดับกันไปกันมาของกลุ่มนักเขียนที่ค่อนข้างจะน่าเบื่อเอาการ ทว่าในหนังนั้นมันก็มีกลวิธีการเล่าออกมาให้น่าสนุกและน่าสนใจได้อย่างมากทีเดียวผ่านความเป็นภาพยนตร์ที่สามารถใช้ลูกเล่นด้านภาพเคลื่อนไหวมานำเสนอได้ชวนบันเทิงทีเดียว

แม้จะน่าเสียดายที่หนังมันมุ่งไปด้านการทำงานอย่างมากจนประเด็นความรักที่เป็นพล๊อตสำคัญอีกอย่างในต้นฉบับมันเบาบางลงไป แต่ถ้าใส่อะไรๆมาเยอะไปในเวลาแค่นี้บางทีเส้นเรื่องมันอาจจะแย่งซีนกันเองและไปไม่สุดสักทางก็เป็นได้ครับ



นอกจากนั้นแล้วการที่หนังมันถูกสร้างมาในช่วงนี้ก็อาจจะมีความตั้งใจอีกประการหนึ่งในการต้องการถ่ายทอดความโหดเหี้ยมของอาชีพ "นักเขียนการ์ตูน" ว่าพวกเขาต้องทุ่มเทกันขนาดไหนกว่าจะออกมาเป็นมังงะแต่ละหน้าๆให้เราอ่านกัน แต่ในปัจจุบันน้ำหมึกที่เขาลงแรงไปมันกลับถูกเอาไปสแกนแจกจ่ายอย่างไร้ซึ่งความรู้สึกผิดชอบชั่วดี และคนที่ได้คำชมกลับมาก็คือผู้ที่ทำการสแกนแจกเท่านั้นเอง

ดังนั้นแล้วหนังมันจึงมีท่าทีที่เด่นชัดในการนำเสนอความทรหด มุมานะ และพลังงานมหาศาลในการทำต้นฉบับของนักเขียนเพื่อที่อาจจะกระตุกต่อมสามัญสำนึกผู้ชมบางคนได้บ้างว่าที่คุณๆอ่านสแกนกันน่ะมันทำร้ายนักเขียนที่ปากคุณบอกว่าชอบขนาดไหน (ซึ่งจุดนี้น่าชื่นชมที่หนังทำออกมาได้ดีกว่าต้นฉบับเสียอีก ส่วนหนึ่งน่าจะเพราะมันเป็นคนจริงๆนั่นเอง)



ส่วนในด้านการแสดงนั้นก็ต้องบอกว่ายอดเยี่ยมทุกคนจริงๆครับ แม้ว่าพวกตัวละครรองๆจะมีเวลาได้ออกจอกันน้อยหน่อยเพราะข้อจำกัดเรื่องเวลาและเส้นเรื่อง(จริงๆมันเหมาะกับการเอาไปทำซีรี่ย์มากกว่า) แต่ทุกคนก็สามารถถ่ายทอดบทของตัวเองออกมาได้ค่อนข้างจะเป๊ะมากๆ จะมีบางคนอย่างนาคาอิที่มีการปรับบทไปบ้างก็ถือว่ายังโอเคอยู่ และโดยเฉพาะกับสองตัวเอกที่ซูฮกอย่างแรงเลยครับ เก็บได้ทุกเม็ดดักได้ทุกทางยังกับไซโคชูจินมาสิงร่างยังไงยังงั้นเลยทีเดียว จะมีเสียใจมากๆอย่างเดียวก็คือบทของ อ.อาโอกิ ที่โดนตัดทิ้ง TT (อาจจะเพื่อไม่ให้มีผู้หญิงคนไหนมาแย่งความสนใจไปจากตัวละครนางเอกที่ได้ออกจอและมีบทบาทเบาบางอยู่แล้ว)



โดยรวมแล้วสำหรับคนที่อ่านต้นฉบับมาก่อนรับรองว่าไม่น่าผิดหวัง แต่กระนั้นถ้าหวังว่ามันจะต้องเป๊ะทุกอย่างนี่ผิดหวังชัวร์ๆเพราะมันจำเป็นต้องดัดแปลงหลายส่วนให้เหมาะสมตามสภาพกันไป (ซึ่งมันก็ออกมาดีอย่างที่กล่าวไปต้นๆ) สำหรับคอการ์ตูนทั่วไปก็น่าไปดูกันเพราะมันเต็มไปด้วยเรื่องราวเบื้องหลังวงการการ์ตูนที่น่าสนใจเยอะมากและอาจจะทำให้คุณๆฉุกใจคิดก่อนอ่านพวกสแกนเถื่อนมากยิ่งขึ้น

และสำหรับคนทั่วไปเราว่ามันก็ยังมีดีพอจะให้ตีตั๋วเข้าไปเสพอยู่ดี ในฐานะที่มันเป็นหนังซึ่งอัดแน่นไปด้วยความฝัน พลังมิตรภาพ การต่อสู้ และชัยชนะ อย่างเต็มเปี่ยมจนอาจจะช่วยจุดไฟเราให้ติดไปด้วยก็ได้ใครจะไปรู้