ลาออกครั้งแรก..."ล่าฝัน"

ผมว่าหลายคนต้องเคยเป็น ที่เวลาคนเราทำงานไปนานๆ ทำสิ่งเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาๆ ทุกวันๆ มันจะเริ่มถึงจุดๆหนึ่ง ที่เขาเรียกกันว่า....."จุดอิ่มตัว"หรือ.."เบื่อ"...นั่นเอง

คำถามที่เกิดขึ้นมาในหัวตอนนั้นเลยก็คือคำว่า......"ทำไม"
ทำไมๆๆๆๆๆๆทำไมงานที่ทำอยู่มันถึงได้น่าเบื่ออย่างนี้นะ "นี่ใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆเหรอวะ"

เสียงเพลงมันดังขึ้นมาในใจทันที
"ชีวิต..มันต้องเดินตามหาความฝัน"

เท่านั้นแหละไฟมันติดขึ้นมาทันที  เริ่มสำรวจความพร้อมของตัวเองทันที
คนพร้อม  กีต้าร์พร้อม แต่ทุนทรัพย์ไม่ค่อยพร้อม
แต่ก็ยังอยากจะเสี่ยง...ถ้าไม่ทำตอนนี้จะไปทำตอนไหน อายุก็มากขึ้นทุกปีๆ

ตัดสินใจเข้าไปลาออกพร้อมบอกเหตุผลในการลาออกครั้งนี้ไปว่า..."ขอออกไปทำตามความฝันคับ"

พอลาออกเสร็จมันเหมือนยกภูเขาออกจากอก
รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก สิ้นเดือนนี้แล้วสินะที่เราจะได้ออกไปทำในสิ่งที่เรารักและใฝ่ฝันมาตลอดชีวิต
ถ้าเราทำสำเร็จ มันคงจะมีความสุขมากๆทีเดียว

และแน่นอนเมื่อมีการลาออกเกิดขึ้นก็ย่อมมีเสียงคัดค้านจากทางครอบครัวและคนรอบข้างว่า
"ลาออก ไปทำไมมีเงินเดือน มีโบนัส สวัสดิการมั่นคง"

"ลาออก ไปทำไมมีงานใหม่เงินเดือนสูงกว่าที่เก่าแล้วเหรอ"

ลาออกทำไม เยอะแยะมากมายมากคนมากความ
ทำให้เราหวั่นๆและเป๋ไปเล็กน้อย
จะให้ไปขอยกเลิกใบลาออกก็กลัวเสียหน้าว่าไม่แน่จริงนี่หว่า

โทรหาเพื่อนร่วมวงที่มีอุดมการณ์เดียวกันว่าเราลาออกแล้วนะ  จากนี้ไปเต็มที่กับการซ้อมและหาร้านออดิชั่น
หรือที่เรียกๆกันว่า"ไปออ"นั่นเอง

"ไฟจุดติดแล้วมันดับยาก"
"จะตีเหล็กต้องตีตอนที่มันร้อน"