พรุ่งนี้...ไม่มี

กระทู้สนทนา
============
พรุ่งนี้...ไม่มี
============

Psycho G.



             หาดทราย ทะเล สายลม... และสองคน

             ขอบฟ้าครามสวยโค้งจดริมฝีปากแตะทิวเขาเลือนรางจางหาย ตะวันสิ้นแรงโรยราจมตัวเองลงสู่ม่านสลัวมัวหม่นของม่านปีกรัตติกาลที่กำลังกลั่นหยดน้ำตาเป็นหยาดน้ำค้าง

             ชายหนุ่มหญิงสาวกายใกล้ชิดเรียงเคียงคู่กัน แต่หัวใจกำลังกระพือปีกโบยบินห่างไกล

             หัวใจของชายหนุ่มคล้ายจมลงสู่ห้วงเหวแห่งความมืดมิดไร้ความหวัง ปราศจากเรี่ยวแรงดิ้นรนขัดขืนฝืนใจ

             ดวงตาพราวพรายประกายใสสวยของหญิงสาวก็คล้ายหม่นมัวสลัวเลือนไปตามเงาสัมผัสแผ่วแห่งอ้อมกอดของรัตติกาลอันอ้างว้างเยือกเย็น

             "พรุ่งนี้ไม่มี....ไม่มีอีกต่อไปแล้ว"

             ชายหนุ่มรำพึงกลั่นอารมณ์ภายในออกมาเป็นคำพูดอ่อนล้ากับตัวเองแผ่วเบาราวขาดใจ เท้าเหยียบย่ำลงบนผืนทรายคล้ายเหยียบลงหัวใจของตนเอง

             ยามนี้เขาเหมือนคนสิ้นแรงสิ้นหวังกำลังใจ ไม่มีความฝันและความหวังอะไรทั้งนั้น ชีวิตกลับกลายเป็นความเวิ้งว้างว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย
คนที่สามารถกระทั่งความฝันยังไม่มี ยังจะมีอะไรอีก

             "ทำไมโลกถึงไม่แตกแหลกสลายลงวันนี้เสียเลย...ทำไมต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้...พรุ่งนี้มันมีความหมายอะไรกัน...แล้วทำไมต้องรอมีชีวิตไปจนถึงพรุ่งนี้ด้วย ทั้งที่ว่าพรุ่งนี้ไม่มี"

             โลกยังไม่สลายวันนี้ แต่หัวใจของหญิงสาวแตกสลายไปแล้ว

             แต่เธอยังไม่ตาย...อย่างน้อยวันนี้เธอยังอยู่ แม้จะรู้ว่าวันพรุ่งนี้ไม่มี

             "วันนี้ยังมีอยู่"

             ในที่สุดเธอพูดเรียบ ๆ กับชายหนุ่ม พูดกับตัวเอง และกับการพยายามสร้างความหวังและความฝันอันมาจากความว่างเปล่า ไม่สนใจกระทั่งเสียงคลื่นปลอบประโลม

             "ทำไม....ไม่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดล่ะคะ"

             "ทำเพื่ออะไร ทำเพื่อความว่างเปล่าที่รออยู่ใช่ไหม...ที่รัก..มันไม่ต่างจากคนกำลังนอนรอวันตาย...คนที่รู้ว่าตัวเองจะตายพรุ่งนี้ แน่นอน...แล้วคุณยังจะดิ้นรนเพื่อจะมีชีวิตอยู่เพียงแค่เพียงนี้...คุณทำเช่นนั้นได้หรือ"

             "คนเกิดมาทุกคนต้องตาย....ถ้าทุกคนคิดว่าเกิดมาเพื่อรอวันตาย แล้วคนเราจะมีแรงจูงใจดิ้นรนเพื่อสิ่งต่างๆ จนทุกวันนี้ไหมคะ.....บางทีคนเราแทบต้องไม่คิดเลยว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร หรือเพื่อใคร...สิ่งสำคัญคือวันนี้ ไม่ใช่พรุ่งนี้"

             "คุณไม่เข้าใจ"

             ชายหนุ่มซบหน้าลงกับฝ่ามือ...เขาไม่ต้องเสแสร้งอะไรอีกแล้ว...ความจริงความฝันและความหวังสำหรับเขาคล้ายมายา..ไม่สำคัญอีกต่อไป

             หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มเงียบๆ เธอเองก็รู้ว่าพรุ่งนี้ไม่มี

             แต่เธอจะสร้างพรุ่งนี้ขึ้นมาเอง จะไม่งอมืองอเท้ารอให้พรุ่งนี้มาถึง เธอจะกระชากลากรั้งพรุ่งนี้มาด้วยมือของเธอเอง  เพียงแต่เป็นวันพรุ่งนี้ที่ไม่มีชายคนรักมาเป็นองค์ประกอบของเส้นทางชีวิตอีกต่อไป เส้นทางรักบางครั้งไม่โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ต้องโรยด้วยประกายพรายแพรวด้วยเงินตราราคาแพง

             “ลาก่อนค่ะ....ที่รัก”

             คำพูดสุดท้าย หญิงสาวถอยออกไปจากเขา เหมือนคลื่นกำลังถดถอยออกจากฝั่งอย่างไม่มีวันพัดพาถาโถมเข้ามาใหม่ ห่างจากชีวิตของเขา...ไกลออกไปสุดหล้าฟ้าเขียวอย่างที่ไม่มีวันหวนกลับมา เหลือเพียงรอยเท้าบนผืนทรายรอเวลาสลายจากคลื่นลม

             ชายหนุ่มยืนโดดเดี่ยวเดียวดายด้วยหัวใจแหลกแตกสลายจนกลายเป็นชาด้าน...เขาไม่กล้าบอกความจริงกับสาวคนรัก

             ความจริงบางประการรุนแรงเกินไป ทำร้ายจิตใจคนอื่นมากเกินไป ไม่เพียงทำลายตัวเองกระทั่งทำลายชีวิตผู้อื่น ความจริงบางอย่างไม่ควรจะรับรู้เพราะมีแต่ความรู้สึกไม่ดีเกาะชิดติดตามมา

             เขาไม่อยากทำร้ายใคร...ถ้าจำเป็นจะทำร้ายใครคนแรกที่เขาเลือกต้องเป็นตัวเขาเอง


             ที่รัก

             เขารำพึงคำสุดท้ายในชีวิต ก่อนก้าวลงไปให้ทะเลโอบกอดเป็นครั้งสุดท้ายด้วยอ้อมแขนอันเยือกเย็นตลอดกาล

             อย่าว่าพรุ่งนี้ไม่มี....วันนี้ก็ไม่มี....บาทเดียวก็ไม่เหลือติดกระเป๋า...ถูกไล่ออกจากงาน บ้านที่ดินถูกยึด ตกงานล้มละลาย แล้วชีวิตจะเหลืออะไรอีกต่อไป


             พรุ่งนี้ไม่มีจริงๆ ...ไม่มีแม้แต่บาทเดียว





..
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่