เราเป็นเด็กอายุ16ค่ะ มีปัญหากับที่บ้านบ่อย เป็นโรคจิตอ่อนๆเพราะปัญหาทางบ้านค่ะ
พ่อกับแม่เราทะเลาะกันทุกวันค่ะ ทั้งชีวิตเหมือนเรามีแค่เพื่อนๆ ทุกๆวันเราต้องนั่งฟังพ่อกับแม่ทะเลาะกันมันอึดอัดมากค่ะและเราก็บอกใครไม่ได้ เวลาเรามีเรื่องเครียดเราไม่เคยเล่าให้ที่บ้านฟังสักเรื่อง พ่อแม่ไม่เคยรู้เรื่องของเราเลยสักอย่าง เวลาเราทำอะไรได้หรือได้เกรดดีๆเอามาอวดกะจะเซอไพร์สพ่อแม่แต่มันก็เหมือนกับการที่เราถือกระดาษเปล่าให้เขาดูเลยค่ะ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย เขาไม่เคยดีใจอะไรกับเราสักอย่าง และทุกครั้งที่เราพลาดเช่น เกรดตก ร้องให้ เขาจะมาช่วยกันซ้ำเติมแล้วถามเราว่า ทำไมเราชอบทำตัวให้เป็นภาระ ถ้าเป็นแบบนี้จะไม่เลี้ยงแล้วนะจะไปอยู่ไหนก็ไปเรื่องของ-ึงลย ตังก็ไม่ให้นะไปหาเอาเอง เวลาเราไม่สบาย เขาก็จะว่าที่ตัวเราค่ะว่าทำไมเราอ่อนแอเป็นภาระของคนอื่นรู้ตัวไหม แล้วเวลาเสียงเราแหบละเราพูดกับแม่แม่ก็จะบอกว่าเราตะคอกใส่เราก้าวร้าวเรามันสันดารไม่ดีและสันดารแบบนี้ใครเขาจะไปเอา แล้วยิ่งช่วงอ่านหนังสือเตรียมสอบนะคะ พ่อกับแม่จะบอกให้ทำนู่นทำนี่ตลอดเวลาเหมือนพยายามแกล้งยังไงไม่รู้ค่ะ พอได้อ่านจริงๆก็ปาไปตี1ละค่ะ ละพออ่านแม่ก็จะมาปิดไปแล้วอกว่าไม่ต้องอ่านมีเวลาตั้งนานทำไมไม่อ่าน ทั้งๆที่พ่อกับแม่ใช้เราทั้งวันจนเราไม่มีเวลาอ่าน กับข้าวก็ทำกินเอง อะไรก็ทำด้วยตัวเอง มันก็ดีนะคะที่สามารถทำอะไรได้ด้วยตัวเองได้อะค่ะ แต่บางทีเราก็ต้องการความอบอุ่นจากครอบครัวนะคะ คือเราก็เป็นคนค่ะ เป็นเด็กคนนึงที่อยู่ในบ้านมีทั้งพ่อและแม่ แต่ทำไมเรารู้สึกเหมือนขาดทุกอย่างเลยค่ะ เหมือนทุกๆอย่างของเราคือเพื่อน