พวกคุณคงคิดว่านี่เป็นกระทู้ของคนโง่คนนึงที่คิดจะฆ่าตัวตาย แต่พวกคุณช่วยอ่านและทำความเข้าใจกับสิ่งที่ผมจะเขียนหน่อยครับ
ผมเป็นนักเรียนธรรมดาคนนึงที่ไม่...
ไม่ดูดบุหรี่ ดื่มสุราไม่ลักขโมย ไม่โกหก ไม่พูดคำหยาบ ไม่ดูถูแเหยียดหยามผู้อื่น และต่างๆนาๆ ได้โปรดเชื่อผมทีเถอะ ผมไม่ใช่วัยรุ่นหรือคนทั่วๆไปที่ไร้อนาคต ผมเป็นคนดีจริงๆ ที่ผมเน้นเรื่องที่ผมเป็นคนดีก็เพราะผมอยากให้ทุกคนเชื่อและรับฟังและเข้าใจผมจริงๆ... คนรอบข้างผมไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว คนในเรียน บนรถรับส่ง หรือสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าที่ไหนก็มีแค่คนเลว คนไม่ดี และผมไม่ได่มีความคิดในแง่ลบ แต่คนรอบข้างนั้นไม่ดีจริงๆ ในแต่ละวันผมต้องเจอคนเลวๆทุกวัน ทั้งการพูดจา ทั้งกระทำ คุณก็แค่คิดถึงพวกวัยรุ่นทั่วๆไปที่ชอบขับมอเตอไซ ดูดบุหรี ติดยา มีแฟนคนนู้นคนนั้นคนนี้ คือคนเลวนั่นแหละ อยู่รอบข้างผม ผมเป็นรุ่นพี่อยู่ม.3 อายุ14 แต่ไม่ว่าผมจะพูดหรือตักเตือนรุ่นน้องคนไหน ก็ไม่เคยมีใครฟังและสนใจ และไม่เคารพรุ่นพี่ ไม่มีการะเทสะ ทั้งด่าทั้งก่อกวน เรื่องเกี่ยวกับคนเลวๆนั้นมันมากเกินไปที่จะมาพิมอะไรแบบนี้
แม้แต่แม่ของผมก็เห็นแค่ผมเป็นคนใช้คนนึง
(ขอไม่พูดเกี่ยวกับพ่อผม พ่อผมก็ชีวิตย่ำแย่เหมือนกัน เขาไม่ได้ทิ้งผม และเขาเป็นคนดีอจริงๆนะครับ)
ผมก็ต้องทนกับเรื่องแย่ๆแบบนี้ทุกวัน ความเครียดและความซึมเศร้าก็สะสมมากพอที่คิดอยากจะฆ่าตัวตาย ผมรู้ว่ามันบาปมาก และยังมีคนลำบากกว่าผมอีกหลายเท่า แต่ความทุกทรมานทางจิตใจมันต่างกัน ผมอยากตายมาหลายครั้ง แต่ก็ยังคุมสติเอาไว้ได้ ผมจะไม่ระบายอารมใส่ใคร ผมเป็นคนเก็บกด ความทุกทรมานก็มากเช่นกัน มันทำให้ผมไม่รู้ว่าจะมีชีวิตไปทำไม... ผมรู้ว่าผมยังมีอนาคต ผมรู้ว่าผมยังมีประโยชน์ ผมรู้ว่าการคิดฆ่าตัวตายมันผิด ผมรู้เรื่องบุญกรรม ผมรู้ทุกสิางทุกอย่างเรื่องบาปกรรม แต่ไม่ว่าผมจะหาอะไรมาทำแก้เครียด แต่มันก็ไมาช่วยอะไรเลย นอกจากแอบร้องไห้ และคิดถึงพ่อ ... ผมจะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน นี่เป็นบาปกรรมหรอ?
ถ้าผมฆ่าตัวตายผมจะผิดไหม?
เพราะผมไม่เคยทำบาปกรรมแก่ใคร...
ช่วยตอบทีครับ... ผมไม่สามารถบรรยายความทุกทรมานทั้งหมดที่ผมมีได้... แต่ทุกคนได้โปรด... เข้าใจผมที... ผมรู้ว่าต้องมีคนทุกทรมานแบบผม แต่ไม่สามารถอธิบายจนหมดได้...
ขอโทษที่ให้พวกคุณมาเสียเวลาอ่านเรื่องน้ำเน่าของผม... ผมขอโทษ... ได้โปร... เข้าใจผมที...