วันวาเลนไทน์ทีไรต้องนึกถึงเรื่องนี้ทุกที ทั้งๆ ที่มันผ่านมา เกือบ 10 ปีแล้ว มันเหมือนนิยาย แต่มันก็เกิดขึ้นในชีวิตจริงของเรา ที่ไม่เคยลืม จำได้แทบทุกรายละเอียด เลยอยากมาแบ่งปันประสบการณ์ เผื่อใครเคยโดนบ้างมาเล่าสู่กันฟัง
เรากับแฟนสมมุติชื่อแบม เรากับแบมเริ่มคบกันประมาณปลายปี 48 และมาอยู่ด้วยกันแบบครอบครัวที่จังหวัดหนึ่งในแถบภาคเหนือ เปิดร้านทำธุรกิจเล็กๆ ด้วยกัน เป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขมาก พอถึงช่วงปลายๆ ปี 49 เธอก็บอกว่าคิดถึงบ้านที่กรุงเทพ อยากกลับไปทำงานใกล้ๆ ครอบครัวของเธอ ด้วยความรักและเชื่อใจแฟนเราก็โอเค ยอมให้แบมกลับไปทำงานกรุงเทพ และแบมก็ผิดปกตินับจากนั้นเป็นต้นมา แต่เราก็ยังเชื่อใจเธอเสมอ
จนเย็นวันที่ 14 กุมภา ปี 50 เราก็โทรคุยกันปกติ เธอบอกว่าจะไปกินข้าวกับญาติของเธอ ซึ่งเป็นสามีภรรยากัน เรายังแซวว่า คุณจะไปเป็นก้างเขาทำไม ทำไมไม่ปล่อยเขาไปกันสองคน เธอบอก ไม่เป็นไรหรอกสนิทกัน เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนวางสาย เราบอกเธอว่า คนที่เขาไปกินข้าววันวาเลนไทน์ด้วยกันนี่แสดงว่าเป็นตัวจริงของกันและกันเนอะ เธอเงียบนิดนึง แล้วตอบกลับมาว่า เหรอ คุณคิดแบบนั้นเหรอ เราก็ตะหงิดใจกับคำตอบ แต่ก็ยังไม่เฉลียวใจ
จนคืนนั้น 4 ทุ่ม เราโทรหา แบมไม่รับสาย สักพักโทรกลับมา บอกในร้านเสียงดัง เลยออกมาโทรหาข้างนอก คุยแป๊บๆ แล้ววางไป เรารอจนเที่ยงคืนก็ยังไม่โทรมาบอกว่ากลับหรือยัง เราโทรหาไม่รับสาย โทรเท่าไรก็ไม่รับสาย จนชักไม่สบายใจ เลยโทรหาญาติที่แบมบอกจะไปกินข้าวด้วย เสียงงัวเงียมารับสาย บอกว่านอนอยู่ที่บ้านกะสามี ไม่ได้ไปฉลองที่ไหน เท่านั้นละมือไม้สั่น จุดธูปอธิษฐานต่อหน้ารูปสมเด็จพระนเรศวรเลย ว่าถ้ามีอะไรขอให้ลูกได้รู้ในคืนนี้ แล้วโทรกลับไปใหม่ ปาฏิหารย์มีจริง ไม่น่าเชื่อ โทรศัพท์มันรับสายเอง หรือเธออาจจะเอาใส่กระเป๋าไว้ แล้วไปโดนปุ่มรับสายก็ไม่รู้ เราเลยได้ยินบทสนทนาอันชวนปวดใจ "ขอบคุณนะคะ ฮิฮิ" เสียงหัวร่อต่อกระซิก ฟังแล้วยืนตัวสั่นน้ำตาร่วง
ขณะที่เราทำงานเพื่อสร้างอนาคตจนดึกดื่น แฟนกลับนอกใจไปกับชู้ เจ็บแบบชีวิตพัง แต่ก็รอดมาได้จนทุกวันนี้ ความผิดหวังครั้งนั้น สอนให้เรามองความรักต่างไปอีกมุมหนึ่ง โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นทันทีจากความเจ็บปวด เข้มแข็งขึ้น มองโลกแบบที่มันเป็นจริงมากขึ้น
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่โดนหักหลังนะ ขอบคุณคนที่ทำร้ายเรา แล้วลุกขึ้น ก้าวไปข้างหน้า ถ้ามันลืมไม่ได้ ก็ไม่ต้องพยายามลืม เก็บไว้เป็นบทเรียนสอนใจก็พอ
จับได้ว่าโดนแทงข้างหลัง จากคนรักในคืนวันวาเลนไทน์ถึงวันนี้จะไม่เจ็บแล้ว แต่ไม่เคยลืม
เรากับแฟนสมมุติชื่อแบม เรากับแบมเริ่มคบกันประมาณปลายปี 48 และมาอยู่ด้วยกันแบบครอบครัวที่จังหวัดหนึ่งในแถบภาคเหนือ เปิดร้านทำธุรกิจเล็กๆ ด้วยกัน เป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขมาก พอถึงช่วงปลายๆ ปี 49 เธอก็บอกว่าคิดถึงบ้านที่กรุงเทพ อยากกลับไปทำงานใกล้ๆ ครอบครัวของเธอ ด้วยความรักและเชื่อใจแฟนเราก็โอเค ยอมให้แบมกลับไปทำงานกรุงเทพ และแบมก็ผิดปกตินับจากนั้นเป็นต้นมา แต่เราก็ยังเชื่อใจเธอเสมอ
จนเย็นวันที่ 14 กุมภา ปี 50 เราก็โทรคุยกันปกติ เธอบอกว่าจะไปกินข้าวกับญาติของเธอ ซึ่งเป็นสามีภรรยากัน เรายังแซวว่า คุณจะไปเป็นก้างเขาทำไม ทำไมไม่ปล่อยเขาไปกันสองคน เธอบอก ไม่เป็นไรหรอกสนิทกัน เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนวางสาย เราบอกเธอว่า คนที่เขาไปกินข้าววันวาเลนไทน์ด้วยกันนี่แสดงว่าเป็นตัวจริงของกันและกันเนอะ เธอเงียบนิดนึง แล้วตอบกลับมาว่า เหรอ คุณคิดแบบนั้นเหรอ เราก็ตะหงิดใจกับคำตอบ แต่ก็ยังไม่เฉลียวใจ
จนคืนนั้น 4 ทุ่ม เราโทรหา แบมไม่รับสาย สักพักโทรกลับมา บอกในร้านเสียงดัง เลยออกมาโทรหาข้างนอก คุยแป๊บๆ แล้ววางไป เรารอจนเที่ยงคืนก็ยังไม่โทรมาบอกว่ากลับหรือยัง เราโทรหาไม่รับสาย โทรเท่าไรก็ไม่รับสาย จนชักไม่สบายใจ เลยโทรหาญาติที่แบมบอกจะไปกินข้าวด้วย เสียงงัวเงียมารับสาย บอกว่านอนอยู่ที่บ้านกะสามี ไม่ได้ไปฉลองที่ไหน เท่านั้นละมือไม้สั่น จุดธูปอธิษฐานต่อหน้ารูปสมเด็จพระนเรศวรเลย ว่าถ้ามีอะไรขอให้ลูกได้รู้ในคืนนี้ แล้วโทรกลับไปใหม่ ปาฏิหารย์มีจริง ไม่น่าเชื่อ โทรศัพท์มันรับสายเอง หรือเธออาจจะเอาใส่กระเป๋าไว้ แล้วไปโดนปุ่มรับสายก็ไม่รู้ เราเลยได้ยินบทสนทนาอันชวนปวดใจ "ขอบคุณนะคะ ฮิฮิ" เสียงหัวร่อต่อกระซิก ฟังแล้วยืนตัวสั่นน้ำตาร่วง
ขณะที่เราทำงานเพื่อสร้างอนาคตจนดึกดื่น แฟนกลับนอกใจไปกับชู้ เจ็บแบบชีวิตพัง แต่ก็รอดมาได้จนทุกวันนี้ ความผิดหวังครั้งนั้น สอนให้เรามองความรักต่างไปอีกมุมหนึ่ง โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นทันทีจากความเจ็บปวด เข้มแข็งขึ้น มองโลกแบบที่มันเป็นจริงมากขึ้น
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่โดนหักหลังนะ ขอบคุณคนที่ทำร้ายเรา แล้วลุกขึ้น ก้าวไปข้างหน้า ถ้ามันลืมไม่ได้ ก็ไม่ต้องพยายามลืม เก็บไว้เป็นบทเรียนสอนใจก็พอ