เหตุการณ์นี้เป็นเหตุการณ์จริง คนที่เจอเป็นคนจริงๆ ไม่ใช่นักแสดงแทนค่ะ!!!!!!!!
เราเป็นชะนีสตรองที่อยู่คนเดียว เช่าหอพักอยู่ ทำงานออกแบบโลโก้หรือพวกฉลากสินค้าซึ่งรับงานแบบฟรีเเลนซ์แล้วก็เรียนไปด้วยค่ะ
ในหนึ่งอาทิตย์เราเรียนแค่4วันวันละ1วิชา เป็นวิชาที่ต้องทำงานวิจัยค่อนข้างเครียดเบาๆ เราจะรับงานมาทำจากที่บ้านอีกที
ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นงานเเก้งานเร่งที่พ่อและน้องชายปั่นให้ลูกค้าไม่ทัน เวลารับงานมาเราเลยต้องนั้งปั่นทั้งวันทั้งคืน ส่งแบบรอคอมเม้นเเละเเก้แบบทันที
ในหนึ่งเดือนรับทำไม่เกินสี่งานค่ะนอกจากว่าที่บ้านเขาทำไม่ทันกันจริงๆ
เราอยู่คนเดียวมาได้สักพักประมาณปีกว่าๆ ยอมรับว่าเป็ชะนีที่รกพอสมควร แต่ๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นเมื่อ เรามีรูมเมท!!!!!! นางเป็นเพื่อนสมัยหอในปีหนึ่งของเราซึ่งนางดรอปเรียน ป.ตรี ไป1ปี จึงไม่เหลือเพื่อนรุ่นแล้วในฐานะ
ที่เคยรู้จักกันพอสมควรก็เลยมาขอหารห้องกะเรา เพื่อเรียนให้จบ เราก็เป็นชะนีที่ยังไงก็ได้ก็รับปากอย่างว่าง่าย
วันเริ่มต้นก็มาถึงนางเป็นคนตัวอ้วนค่ะหนักร้อยกว่าๆเเต่เตี้ย//ตัดภาพไปที่น้องพะยูนน้อย// วันที่นางมานางก็ให้เราช่วยขนสัมพาระขึ้นไปที่ห้อง
ปล.หอไม่มีลิฟท์ จึงต้องเดินขึ้นบรรไดห้องอยู่ชั้นสี่เราก็ขนให้หมดทุงสิ่งยกเว้นโทรศัพท์ที่นางถือเล่นอยู่ เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเราสตรองงงงง
แค่เดินขึ้นบรรไดนางก็แทบเป็นลมละคิดว่าให้ยกของก็คงไม่ไหว......
ถึงห้องเราก็พับผ้าใสตู้ให้หมดทุกสิ่งด้วยว่าเพื่อนเหนื่อยจนหน้าแดงล้มนอนสลบบนเตียงไปแล้ว
แรกๆก็ยังไม่อะไรมากค่ะ............
เพราะนางนอนกลางคืนเรานอนกลางวัน ตื่นทีก็บ่ายโมงเข้าเรียนต่อเเลปงานวิจัย ปล.เราเรียนเกี่ยวกับพืช ปล.2 งานออกแบบทำได้เพราะชินจากที่บ้าน
กลับหอก็ค่ำบางวันก็สามทุ่ม ทำงานออกแบบต่อนอนทีก็ตีสามตีสี่ เพราะงั้นจึงไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันมาก
จนวันอาทิตย์เราไปโบสถ์ตอนแปดโมงเช้านางฝากซื้อข้าวเราบอกเรากลับค่ำนะประมาณสามทุ่ม เพราะมีทุระต่อ นางก็อ๋อๆแล้วก็เงียบไป
จนสามทุ่มเราถึงหอนางบอกให้เีาพาไปส่งซื้อข้าวหน่อยไม่ได้กินข้าวทั้งวันเลยแก เราก็ถามทำไมไม่ไปกินร้านก็มีล่างหอนะ
นางก็บอกว่า รอแกอะเราไม่มีเพื่อนกิน ก็แกทิ้งเราไว้คนเดียวทั้งวันเลย เราก็ถามกลับนี่ยังไม่เปลี่ยนชุดนอนหรอหรือพึ่งอาบน้ำเสร็จ
นางก็บอกว่าลุกจากเตียงตอนแกมานี่แหละ โอ้มายก๊อตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
นี่แค่จุดเริ่มต้น เมื่อเรากลับมาใช้ชีวิตปรกติคือส่งงานเสร็จเราก็นอนกลางคืนพร้อมนาง กลางวันก่อนไปเรียน เราก็ชวนนางไปกินข้าว
นางก็บอกไม่ไปแกซื้อมาให้หน่อยสิ เราก็บอกเราจะกินละไปเรียนเลยนะ นางก็บอกว่านะนะซื้อให้เพื่อนหน่อยยยย เราก็โอเคๆ
จากนั้นประมาณหนึ่งทุ่มนิดๆนางโทรมาฝากซื้อข้าวและขนม เราก็บอกว่าได้จ้าแต่เรากลับสามทุ่มนะ นางก็โอเครอได้
เราก็ซื้อไปให้ เป็นอย่างงี้ในทุกวันที่นางไม่มีเรียน เพราะมีเรียนก็ไปกินพร้อมกัน
กลับมาห้องบางวันไม่อาบน้ำแล้วก็นอนเลย เราก็คิดว่าไม่เป็นไรเพื่อนคงเหนื่อยเพราะเราก็ทำเวลาเหนื่อยมากๆ เพื่อนนอนเราก็เลยกวาด
เก็บผ้าใส่ตะกร้าบ้างเพราะไอเราก็รกยุละเลยไม่บ่นอะไร เก็บผ้าให้เพื่อนด้วย
จนเริ่มแบบเพื่อนนอนกรนดังมากเราก็อดทน แต่ที่ทนไม่ได้พีคสุดคือนางคุยโทรสับกับเเฟน แล้วแบบแกตีสามดังมากกกกกเราก็เห้ยวันเดียวมั้งมัรคงทะเลาะกัน ไม่คะพอดีกันคุยโทรสับทั้งคืน ตอนเช้าโทรมาปลุกปลุกไม่ปลุกเปล่าคุยกันยาวววว เเพนด้ามาหาตูแว้วววอดทนๆๆๆ
จะด่าดีมั้ยนะ เราก็ชั้งใจกลัวผิดใจกัน
เราก็เริ่มสังเกตุว่านางไม่เคยกวาดห้องและซักผ้าเลย เราเก็บและกวาดห้องเอง ข้าวของเสื้อผ้าฝากเราซักทุกครั้ง
ตากให้แล้วยังต้องเก็บใส่ตู้ให้อีกกกกก จนทนไม่ไหวลองทิ้งห้องไว้สามสี่วันโดยไม่พับผ้าให้นางและไม่กวาดห้อง แยกผ้านางกองไว้บนโต๊ะของนาง
เห้ยอยู่ที่เดิม.....ข้าวกล่องที่ฝากเราซื้อกินแล้ววางไว้บนกองเสื้อผ้าจนแบบเน่าแล้วอะสามวัน ทั้งๆที่เราเอาถุงขยะว่างไว้หลังห้องให้เเค่เดินไปทิ้ง
มดขึ้นทีนอนเพราะกินบนเตียง............
เราเเปะโพสอิสค่ากับข้าวที่ฝากเราซื้อไว้หน้าโต๊ะ บอกว่าเราเเรง!!!!
ตอนนี้นางทำของขวัญวาเลนไทน์ให้เเฟน ตัดกระดาษกระจายเต็มห้อง.......รอดูว่าจะเก็บไหม
ผ้าห่มของตัวเองไม่ซักพอเลอะของกินเอาไปใส่ตะกร้าละขอผ้าห่มเราอีกผื่นไปห่ม สบู่ยาระผมยาสีฟันไม่เคยซื้อ
พอบอกให้หารกัน นางบอกรอบหน้าจะซื้อให้นะสลับๆกัน...............ง
พี่เพลีย
มาบ่น พี่ท้อ พี่เศร้า ดราม่า = = ทำงานแลปเหนื่อยๆต้องมาเจอไรแบบนี้โอ๊ยยยยยยชีวิต
ลืมบอกเพื่อนมีรถใช้ค่ะมีทั้งมอไซค์และรถยนต์......แต่มอไซค์พังไปแล้วเพราะไม่ได้ใช้นาน...
ปล.คนที่นอนกรนเขาไม่ได้ยินเสียงกรนของตัวเองหรอ....คือดังมากบางคืนนั้งทำงานใส่หูฟังยังได้ยินเข้ามา
แต่บางคืนก็เงียบ แปลกดี
คนแบบนี้มีอยู่บนโลกจริงๆนะ รูมเมทมนุษย์สุดสะพรึงงง!!
เราเป็นชะนีสตรองที่อยู่คนเดียว เช่าหอพักอยู่ ทำงานออกแบบโลโก้หรือพวกฉลากสินค้าซึ่งรับงานแบบฟรีเเลนซ์แล้วก็เรียนไปด้วยค่ะ
ในหนึ่งอาทิตย์เราเรียนแค่4วันวันละ1วิชา เป็นวิชาที่ต้องทำงานวิจัยค่อนข้างเครียดเบาๆ เราจะรับงานมาทำจากที่บ้านอีกที
ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นงานเเก้งานเร่งที่พ่อและน้องชายปั่นให้ลูกค้าไม่ทัน เวลารับงานมาเราเลยต้องนั้งปั่นทั้งวันทั้งคืน ส่งแบบรอคอมเม้นเเละเเก้แบบทันที
ในหนึ่งเดือนรับทำไม่เกินสี่งานค่ะนอกจากว่าที่บ้านเขาทำไม่ทันกันจริงๆ
เราอยู่คนเดียวมาได้สักพักประมาณปีกว่าๆ ยอมรับว่าเป็ชะนีที่รกพอสมควร แต่ๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นเมื่อ เรามีรูมเมท!!!!!! นางเป็นเพื่อนสมัยหอในปีหนึ่งของเราซึ่งนางดรอปเรียน ป.ตรี ไป1ปี จึงไม่เหลือเพื่อนรุ่นแล้วในฐานะ
ที่เคยรู้จักกันพอสมควรก็เลยมาขอหารห้องกะเรา เพื่อเรียนให้จบ เราก็เป็นชะนีที่ยังไงก็ได้ก็รับปากอย่างว่าง่าย
วันเริ่มต้นก็มาถึงนางเป็นคนตัวอ้วนค่ะหนักร้อยกว่าๆเเต่เตี้ย//ตัดภาพไปที่น้องพะยูนน้อย// วันที่นางมานางก็ให้เราช่วยขนสัมพาระขึ้นไปที่ห้อง
ปล.หอไม่มีลิฟท์ จึงต้องเดินขึ้นบรรไดห้องอยู่ชั้นสี่เราก็ขนให้หมดทุงสิ่งยกเว้นโทรศัพท์ที่นางถือเล่นอยู่ เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเราสตรองงงงง
แค่เดินขึ้นบรรไดนางก็แทบเป็นลมละคิดว่าให้ยกของก็คงไม่ไหว......
ถึงห้องเราก็พับผ้าใสตู้ให้หมดทุกสิ่งด้วยว่าเพื่อนเหนื่อยจนหน้าแดงล้มนอนสลบบนเตียงไปแล้ว
แรกๆก็ยังไม่อะไรมากค่ะ............
เพราะนางนอนกลางคืนเรานอนกลางวัน ตื่นทีก็บ่ายโมงเข้าเรียนต่อเเลปงานวิจัย ปล.เราเรียนเกี่ยวกับพืช ปล.2 งานออกแบบทำได้เพราะชินจากที่บ้าน
กลับหอก็ค่ำบางวันก็สามทุ่ม ทำงานออกแบบต่อนอนทีก็ตีสามตีสี่ เพราะงั้นจึงไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันมาก
จนวันอาทิตย์เราไปโบสถ์ตอนแปดโมงเช้านางฝากซื้อข้าวเราบอกเรากลับค่ำนะประมาณสามทุ่ม เพราะมีทุระต่อ นางก็อ๋อๆแล้วก็เงียบไป
จนสามทุ่มเราถึงหอนางบอกให้เีาพาไปส่งซื้อข้าวหน่อยไม่ได้กินข้าวทั้งวันเลยแก เราก็ถามทำไมไม่ไปกินร้านก็มีล่างหอนะ
นางก็บอกว่า รอแกอะเราไม่มีเพื่อนกิน ก็แกทิ้งเราไว้คนเดียวทั้งวันเลย เราก็ถามกลับนี่ยังไม่เปลี่ยนชุดนอนหรอหรือพึ่งอาบน้ำเสร็จ
นางก็บอกว่าลุกจากเตียงตอนแกมานี่แหละ โอ้มายก๊อตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
นี่แค่จุดเริ่มต้น เมื่อเรากลับมาใช้ชีวิตปรกติคือส่งงานเสร็จเราก็นอนกลางคืนพร้อมนาง กลางวันก่อนไปเรียน เราก็ชวนนางไปกินข้าว
นางก็บอกไม่ไปแกซื้อมาให้หน่อยสิ เราก็บอกเราจะกินละไปเรียนเลยนะ นางก็บอกว่านะนะซื้อให้เพื่อนหน่อยยยย เราก็โอเคๆ
จากนั้นประมาณหนึ่งทุ่มนิดๆนางโทรมาฝากซื้อข้าวและขนม เราก็บอกว่าได้จ้าแต่เรากลับสามทุ่มนะ นางก็โอเครอได้
เราก็ซื้อไปให้ เป็นอย่างงี้ในทุกวันที่นางไม่มีเรียน เพราะมีเรียนก็ไปกินพร้อมกัน
กลับมาห้องบางวันไม่อาบน้ำแล้วก็นอนเลย เราก็คิดว่าไม่เป็นไรเพื่อนคงเหนื่อยเพราะเราก็ทำเวลาเหนื่อยมากๆ เพื่อนนอนเราก็เลยกวาด
เก็บผ้าใส่ตะกร้าบ้างเพราะไอเราก็รกยุละเลยไม่บ่นอะไร เก็บผ้าให้เพื่อนด้วย
จนเริ่มแบบเพื่อนนอนกรนดังมากเราก็อดทน แต่ที่ทนไม่ได้พีคสุดคือนางคุยโทรสับกับเเฟน แล้วแบบแกตีสามดังมากกกกกเราก็เห้ยวันเดียวมั้งมัรคงทะเลาะกัน ไม่คะพอดีกันคุยโทรสับทั้งคืน ตอนเช้าโทรมาปลุกปลุกไม่ปลุกเปล่าคุยกันยาวววว เเพนด้ามาหาตูแว้วววอดทนๆๆๆ
จะด่าดีมั้ยนะ เราก็ชั้งใจกลัวผิดใจกัน
เราก็เริ่มสังเกตุว่านางไม่เคยกวาดห้องและซักผ้าเลย เราเก็บและกวาดห้องเอง ข้าวของเสื้อผ้าฝากเราซักทุกครั้ง
ตากให้แล้วยังต้องเก็บใส่ตู้ให้อีกกกกก จนทนไม่ไหวลองทิ้งห้องไว้สามสี่วันโดยไม่พับผ้าให้นางและไม่กวาดห้อง แยกผ้านางกองไว้บนโต๊ะของนาง
เห้ยอยู่ที่เดิม.....ข้าวกล่องที่ฝากเราซื้อกินแล้ววางไว้บนกองเสื้อผ้าจนแบบเน่าแล้วอะสามวัน ทั้งๆที่เราเอาถุงขยะว่างไว้หลังห้องให้เเค่เดินไปทิ้ง
มดขึ้นทีนอนเพราะกินบนเตียง............
เราเเปะโพสอิสค่ากับข้าวที่ฝากเราซื้อไว้หน้าโต๊ะ บอกว่าเราเเรง!!!!
ตอนนี้นางทำของขวัญวาเลนไทน์ให้เเฟน ตัดกระดาษกระจายเต็มห้อง.......รอดูว่าจะเก็บไหม
ผ้าห่มของตัวเองไม่ซักพอเลอะของกินเอาไปใส่ตะกร้าละขอผ้าห่มเราอีกผื่นไปห่ม สบู่ยาระผมยาสีฟันไม่เคยซื้อ
พอบอกให้หารกัน นางบอกรอบหน้าจะซื้อให้นะสลับๆกัน...............ง
พี่เพลีย
มาบ่น พี่ท้อ พี่เศร้า ดราม่า = = ทำงานแลปเหนื่อยๆต้องมาเจอไรแบบนี้โอ๊ยยยยยยชีวิต
ลืมบอกเพื่อนมีรถใช้ค่ะมีทั้งมอไซค์และรถยนต์......แต่มอไซค์พังไปแล้วเพราะไม่ได้ใช้นาน...
ปล.คนที่นอนกรนเขาไม่ได้ยินเสียงกรนของตัวเองหรอ....คือดังมากบางคืนนั้งทำงานใส่หูฟังยังได้ยินเข้ามา
แต่บางคืนก็เงียบ แปลกดี