ขอระบายหน่อยนะคะ ร้องไห้จนเสียงแหบแทบจะสิ้นใจตามแมว ร้องมาหลายชั่วโมง อยากจะบ้าตาย มันเป็นเวรกรรมอะไรของเราที่ต้องฆ่าชีวิตคนอื่น แม้แต่ยุงเรายังไม่คิดจะตบเลย ทำไมเราต้องทับแมวด้วย

เราขับรถเข้าซอยมา ปกติเป็นคนขับรถเร็ว(ไม่มาก) แต่วันนี้ อะไรดลใจให้ขับรถช้าๆเข้าซอยก็ไม่รู้ และอยู่ๆมีเงาดำๆแวบมาจากด้านข้าง แล้วเข้าใต้ท้องรถ คือทำไมไม่วิ่งตัดหน้าเรา อย่างน้อยน่าจะเบรกทัน อีกอย่างวันนี้ขับรถช้า คือถ้าเราขับเร็วกว่านี้ แมวคงไม่ตายใช่ไหม กล้องหน้ารถไม่เห็นแมวเลย มันมาจากข้างๆ ตกใจ จอดรถวิ่งลงไปหวังพาไปหาหมอ สุดท้าย มันไม่ขยับแล้ว ทำได้แต่นั่งไหว้มันอยู่กลางถนนแบบนั้น ตาเค้ามองเรา เค้าคงโกรธเรา เราก็เสียใจ ไม่กล้าขึ้นรถอีก จนพ่อแม่มาเอารถกับเรากลับบ้าน เราเดินจนถึงหน้าบ้านด้วยความหดหู่ ทำไมต้องเป็นเรา ที่กลายเป็นฆาตกรด้วย เกิดมาไม่เคยคิดอยากได้ชีวิตใคร แม้แต่มดหรือยุงก็ตาม มันเวรกรรมอะไรของเรา ที่ต้องเกิดมาสร้างบาปให้ตัวเอง เอาชีวิตคนอื่นมาแบบนี้

ยอมรับว่าปกติไม่ใช่คนรักสัตว์ขนาดนั้น ไม่เคยเลี้ยงหมาแมว(แพ้ขนสัตว์) แต่เราชอบแมวมาก ชอบไปเล่นแมวคนข้างบ้าน นี่ก็คงเป็นเวรกรรมที่เราเลี้ยงแมวไม่ได้ เล่นได้ก็แค่ดูๆ แหย่ๆมัน นี่ก็คงเป็นเวรกรรมอะไรสักอย่าง ที่ชอบแต่เลี้ยงไม่ได้ แมวตัวนั้นมันคงโกรธเรามาก เราก็เสียใจมากๆ