ปกติผมเป็นคนไม่อะไรกับเทศกาล
ยกเว้นวันวาเลนไทน์นี้ที่ตั้งใจ จะขอคนคนนึงเป็นแฟน
เตรียมอะไร เตรียมทุกอย่างหมด แต่ถึงตอนนี้จำต้องเดินออกมาอย่างเส้าๆ

มันคงเป็นอีกวันนึงนี่แหละ แต่ความรุ้สึกผมเองคงเหงามาก ถึงมากที่สุด
ตอนนี้หวิวๆ เหมือนคนทีมีความหวังและอยู่ๆความหวังนั้นมันก็หายไป

ใครหลายคนบอกว่า ความรักเหมือนยืนอยู่บนตึกสูงที่ต้องเสี่ยงโดด
ไม่ไหวก็เจ็บ แต่ขณะที่เราทีความหวังเราก็คิดว่าเราบินไหว...

ตอนนี้ผมตกแอ๊กลงมาอยู่กับพื้น ไม่ตายแต่ใกล้เคียง
คนนี้จิงจังพังก็ยอเคยเป็นคติผม...และมันพังจิงๆ ยับ...

เราจะผ่านมันไปยังงัยดี....ความเหงา...

#ขอบ่นในนี้นะครับ ไม่อยากบ่นในเฟส คนเอือมผมหมดแล้ว
ด่าได้แต่อย่าแรง...อ่อนแอๆ ><

ฟังเทศน์บทไหน สติ ถึงจะกลับมาเร็วสุด...ตอนนีโคดเคว้ง กินไรไม่ลงมาสามวันละ นอกจากน้ำ กะ โค๊ก...
....เฮ้อ...