กระทู้นี้ไม่ใช่กระทู้แรก..แต่เป็นกระทู้ที่จริงจังกว่าทุกๆกระทู้
เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนอยู่ ม.ต้น เราอยู่ ม.3 ตอนนั้นเป็นงานครบรอบ30ปีโรงเรียนแห่งหนึ่งในภาคใต้ เราได้ตกหลุมรักเด็กผช.คนนึง น้องเขาอยู่ ม.1 (ใสใสวัยเหม็นเหงื่อเลย55555) บอกเค้าไปว่าชั้นชอบเค้า น้องเป็นผู้ชายน่ารัก ก็ต้องน่ารักสิก็เราชอบ แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้จริงจังขนาดจะเอามาเป็นแฟน (แต่ถ้าได้ก็ดี) วันนั้นหลังเลิกงาน ทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้านตามปกติ ไม่มีอะไรคืบหน้า
เช้าอีกวัน ก็เปิดเรียนตามปกติ ช่วงนั้นยังเป็นควันหลงวันวาเลนไทน์ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะวันที่ 16 กุมภา เราถือกุหลาบอยู่ดอกหนึ่ง แต่จำไม่ได้แล้วว่าไปหยิบมาจากตรงไหน (ไม่ได้ซื้อมาเองแน่นอน555) ระหว่างที่เดินอยู่(พร้อมกุหลาบในมือ) เราก็เจอน้องคนเดิมที่เราชอบ ตรงบันไดตึกเรียนอาคารสอง เราเลยตัดสินใจเอากุหลาบดอกนั้นให้น้อง (เขาไม่รุ้หรอกว่าเราไปหยิบมาจากไหน) ให้เสร็จเราก็รีบเดินจากไป โดยไม่พูดอะไรกับน้องเลย และการให้ดอกกุหลาบในครั้งนี้ก็ถือเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก
พระเจ้า!!! เราไม่เคยคิดเลยว่าน้องจะชอบเราเหมือนกัน จากนั้นเราก็คุยกันมาตลอด จนเป็นแฟนกันตอนไหนก็ไม่รู้ (แต่เราก็เริ่มนับวันครบรอบจากการให้ดอกกุหลาบ) ความรักของเรากับน้องโครตมุ้งมิ้ง และเป็นที่อิจฉาของคนทั้งโรงเรียน เราก็มีชื่อเสียงในโรงเรียนอยู่ระดับหนึ่ง ส่วนน้องก็มีดีกรีนักกีฬาบวกกับเป็นน้องชายของครูในโรงเรียนอีก จึงไม่แปลกที่สาวๆจะมาชอบน้องอยู่บ่อยๆ แต่เราก็ไม่เคยทะเลาะกันเรื่องนี้ ความรักของเราแฮปปี้ดี แม้อยู่โรงเรียนจะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เราสองคนก็รู้ว่าเรานั้นรักกันมากแค่ไหน น้องวางตัวดีมาตลอด เราทั้งสองต่างก็ให้เกียรติกัน พ่อแม่รับรู้ เรารู้สึกดีมากที่ได้น้องมาเป็นแฟน
ผ่านไป2ปีกว่า เราก็ยังไม่รู้สึกเบื่อ แต่เรากลับยิ่งรักกันมากขึ้น เรามีเวลาคุยโทรศัพท์กันไม่กี่ชั่วโมงก่อนนอน แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้คุยเนอะ หลายคนสงสัยว่าอยู่โรงเรียนเดียวกัน ไม่คุยกันบ้างหรอ? เหอะ ไม่ค่อยได้เจอเลย ด้วยความที่เราเป็นรุ่นพี่ไง เรียนคนละตึกกับน้อง เรียนหนักกว่าด้วย คาบว่างก็ไม่ค่อยมี ส่วนน้องนะเหรอ ว่างเยอะมากแต่ก็อยู่กับเพื่อนมากกว่า วันๆนึงก็สิงอยู่โรงยิม เตะบอล แต่ก็ตามประสาเด็กๆอ่ะ ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งกับพื้นที่ตรงนั้นของน้อง เลิกเรียน กลับบ้านค่อยคุยให้พอหายคิดถึงก็ได้แล้ว ..
ความรักราบรื่นดีมาตลอดจนเกือบๆครบรอบ 3 ปี เราก็เริ่มทะเลาะกับน้อง(ด้วยเรื่องไร้สาระ) ตอนแรกๆก็เครียกันได้นะ แต่พอหลังๆมันไม่ได้แล้วอ่ะ หรือรักมันมาถึงทางตัน -.- เราจำไม่ได้ว่าตอนนั้นทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่จำได้ว่าเราพูดประโยคนี้กับน้อง 'ถ้ายังเป็นแบบนี้ก็เลิกกันเหอะ' มันเป็นประโยคของผู้หญิงที่นอยด์อ่ะ คนมีแฟนคงจะเข้าใจ แล้วเราก็คิดว่าน้องจะเข้าใจด้วย แต่ไม่อ่ะ มันไม่ใช่ น้องไม่ได้คิดว่าเราพูดเล่น จากนั้นเราก็ติดต่อน้องไม่ได้เลย ไปโรงเรียนก็ไม่เจอ เราเลยถามเพื่อนของน้อง ก็เลยรู้ว่า น้องเข้าใจว่าเราบอกเลิกน้องจริงๆ (
ละ!!) เราก็รีบโทร.หาน้อง อยากอธิบายให้น้องฟัง แต่น้องก็ปิดเครื่องตลอดเลย (ในใจก็คิดว่านี่เราต้องเลิกกันจริงๆหรอ แล้วตลอด3ปีละ? TT ) เสียใจ แต่ไม่รู้จะทำยังไง เราไม่มีโอกาสแม้แต่จะอธิบาย ความสัมพันธ์จบลงแบบงงๆ จบลงแบบที่ทั้งสองยังไม่ได้กล่าวลา จบลงแบบ อ่าวเห้ยยย!!!จบแล้วหรอ TT
จากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อ ไม่ได้คุยกันอีกเลย ผ่านไปเดือนนึง น้องก็มีแฟนใหม่ โอ้โหวววว!! นี่ลืมกุได้แล้วหรอ จี๊ดมากตอนนั้น แต่ก็ไม่ได้ไปหาเรื่อง หรือสร้างปัญหา เราก็ลองหาแฟนใหม่บ้าง แต่มันไม่ใช่อ่ะ เราลืมน้องไม่ได้ เราพาใครมาแทนน้องไม่ได้จริง เราก็เลยกลับมาใช้ชีวิตโสดอีกครั้ง จนจบม.6 เราก็ไม่ได้คุยกับน้องอีกเลย
เราขึ้นปี 1 ผ่านไปเทอมนึง(ถ้าจำไม่ผิด) เราได้ข่าวคราวน้องจากเตตัสเพื่อนน้องในเฟสบุค "น้องโดนรถชน" ตอนนั้นสติหลุดมาก ทำอะไรไม่ถูก เลยรีบโทร.ไปหาพ่อแม่น้อง แต่ก็ไม่มีใครรับ (สงสัยคงกำลังวุ่นวายกับเรื่องน้องอยู่ เราก็เลยหยุดโทร. ตอนนั้นทำอะไรไม่ได้เลย น้ำตาก็ไหลตลอด เราไม่ไหว แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ ก็เลื่อนฟีดไปมาจนเจอเตตัส "น้องเสียแล้ว" ช๊อคมากกกกกกก!!!!! เฮ้ยนี่มันจริงหรอว่ะ มันเร็วไปป่าว สติแตกมาก ทักไปถามคนโพสว่าจริงมั๊ย? แต่ก็ไม่มีคนตอบ เรานี่ร้องไห้หนักมาก จะโทร.ไปหาครอบครัวน้องก็ไม่กล้า ได้แต่ร้องไห้จนหมดสติไป..
รุ่งเช้าอีกวัน เราเปิดโทรศัพท์ เจอเตตัส "น้องฟื้นแล้ว" เฮ้ยปาฏิหาร์ยมีอยู่จริงงงงง เราดีใจ ดีใจมากแต่น้ำตายังคงไหล หลังสอบเสร็จเราก็รีบกลับบ้านเพื่อไปเยี่ยมน้อง เราเจอน้อง เราจำน้องไม่ได้ สภาพน้องตอนนั้น 50/50 โอกาสเป็นตายเท่ากัน น้องขาหัก สมองกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง เราขอแค่ให้น้องฟื้น เราอยากให้น้องตื่นมาฟังสิ่งที่เรายังค้างคา ตื่นมาฟังเราขอโทษ ตื่นมา แม้น้องจะมีแฟนใหม่แล้วก็ตาม TT
ผ่านไปหลายวันน้องก็ยังไม่ฟื้น แต่ตอนนั้นแฟนน้องก็ไปเยี่ยมน้องอยู่บ่อยๆ เราเลยตั้งใจจะถอยออกจากน้องมาสักพัก (ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบด้วย) เราไม่รับรู้ข่าวสารของน้องเลย จนน้องกลับมาพักฟื้นที่บ้านเราก็ไม่รู้
วันนึงมีสายเข้า เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย เราเลยกดรับดู เป็นเสียงเด็กผู้ชายคนนึง ที่ฟังแล้วใจเต้นแรง เด็กคนนั้นก็คือน้อง น้องโทร.มา เราพูดไม่ออก ดีใจมากก ไม่คิดว่าเราจะได้คุยกันอีก (เดี่ยวมาต่อค่ะ)
รัก3ปี กับผู้ชายที่ตายแล้วเกิดใหม่..
เช้าอีกวัน ก็เปิดเรียนตามปกติ ช่วงนั้นยังเป็นควันหลงวันวาเลนไทน์ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะวันที่ 16 กุมภา เราถือกุหลาบอยู่ดอกหนึ่ง แต่จำไม่ได้แล้วว่าไปหยิบมาจากตรงไหน (ไม่ได้ซื้อมาเองแน่นอน555) ระหว่างที่เดินอยู่(พร้อมกุหลาบในมือ) เราก็เจอน้องคนเดิมที่เราชอบ ตรงบันไดตึกเรียนอาคารสอง เราเลยตัดสินใจเอากุหลาบดอกนั้นให้น้อง (เขาไม่รุ้หรอกว่าเราไปหยิบมาจากไหน) ให้เสร็จเราก็รีบเดินจากไป โดยไม่พูดอะไรกับน้องเลย และการให้ดอกกุหลาบในครั้งนี้ก็ถือเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก
พระเจ้า!!! เราไม่เคยคิดเลยว่าน้องจะชอบเราเหมือนกัน จากนั้นเราก็คุยกันมาตลอด จนเป็นแฟนกันตอนไหนก็ไม่รู้ (แต่เราก็เริ่มนับวันครบรอบจากการให้ดอกกุหลาบ) ความรักของเรากับน้องโครตมุ้งมิ้ง และเป็นที่อิจฉาของคนทั้งโรงเรียน เราก็มีชื่อเสียงในโรงเรียนอยู่ระดับหนึ่ง ส่วนน้องก็มีดีกรีนักกีฬาบวกกับเป็นน้องชายของครูในโรงเรียนอีก จึงไม่แปลกที่สาวๆจะมาชอบน้องอยู่บ่อยๆ แต่เราก็ไม่เคยทะเลาะกันเรื่องนี้ ความรักของเราแฮปปี้ดี แม้อยู่โรงเรียนจะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เราสองคนก็รู้ว่าเรานั้นรักกันมากแค่ไหน น้องวางตัวดีมาตลอด เราทั้งสองต่างก็ให้เกียรติกัน พ่อแม่รับรู้ เรารู้สึกดีมากที่ได้น้องมาเป็นแฟน
ผ่านไป2ปีกว่า เราก็ยังไม่รู้สึกเบื่อ แต่เรากลับยิ่งรักกันมากขึ้น เรามีเวลาคุยโทรศัพท์กันไม่กี่ชั่วโมงก่อนนอน แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้คุยเนอะ หลายคนสงสัยว่าอยู่โรงเรียนเดียวกัน ไม่คุยกันบ้างหรอ? เหอะ ไม่ค่อยได้เจอเลย ด้วยความที่เราเป็นรุ่นพี่ไง เรียนคนละตึกกับน้อง เรียนหนักกว่าด้วย คาบว่างก็ไม่ค่อยมี ส่วนน้องนะเหรอ ว่างเยอะมากแต่ก็อยู่กับเพื่อนมากกว่า วันๆนึงก็สิงอยู่โรงยิม เตะบอล แต่ก็ตามประสาเด็กๆอ่ะ ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งกับพื้นที่ตรงนั้นของน้อง เลิกเรียน กลับบ้านค่อยคุยให้พอหายคิดถึงก็ได้แล้ว ..
ความรักราบรื่นดีมาตลอดจนเกือบๆครบรอบ 3 ปี เราก็เริ่มทะเลาะกับน้อง(ด้วยเรื่องไร้สาระ) ตอนแรกๆก็เครียกันได้นะ แต่พอหลังๆมันไม่ได้แล้วอ่ะ หรือรักมันมาถึงทางตัน -.- เราจำไม่ได้ว่าตอนนั้นทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่จำได้ว่าเราพูดประโยคนี้กับน้อง 'ถ้ายังเป็นแบบนี้ก็เลิกกันเหอะ' มันเป็นประโยคของผู้หญิงที่นอยด์อ่ะ คนมีแฟนคงจะเข้าใจ แล้วเราก็คิดว่าน้องจะเข้าใจด้วย แต่ไม่อ่ะ มันไม่ใช่ น้องไม่ได้คิดว่าเราพูดเล่น จากนั้นเราก็ติดต่อน้องไม่ได้เลย ไปโรงเรียนก็ไม่เจอ เราเลยถามเพื่อนของน้อง ก็เลยรู้ว่า น้องเข้าใจว่าเราบอกเลิกน้องจริงๆ (
จากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อ ไม่ได้คุยกันอีกเลย ผ่านไปเดือนนึง น้องก็มีแฟนใหม่ โอ้โหวววว!! นี่ลืมกุได้แล้วหรอ จี๊ดมากตอนนั้น แต่ก็ไม่ได้ไปหาเรื่อง หรือสร้างปัญหา เราก็ลองหาแฟนใหม่บ้าง แต่มันไม่ใช่อ่ะ เราลืมน้องไม่ได้ เราพาใครมาแทนน้องไม่ได้จริง เราก็เลยกลับมาใช้ชีวิตโสดอีกครั้ง จนจบม.6 เราก็ไม่ได้คุยกับน้องอีกเลย
เราขึ้นปี 1 ผ่านไปเทอมนึง(ถ้าจำไม่ผิด) เราได้ข่าวคราวน้องจากเตตัสเพื่อนน้องในเฟสบุค "น้องโดนรถชน" ตอนนั้นสติหลุดมาก ทำอะไรไม่ถูก เลยรีบโทร.ไปหาพ่อแม่น้อง แต่ก็ไม่มีใครรับ (สงสัยคงกำลังวุ่นวายกับเรื่องน้องอยู่ เราก็เลยหยุดโทร. ตอนนั้นทำอะไรไม่ได้เลย น้ำตาก็ไหลตลอด เราไม่ไหว แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ ก็เลื่อนฟีดไปมาจนเจอเตตัส "น้องเสียแล้ว" ช๊อคมากกกกกกก!!!!! เฮ้ยนี่มันจริงหรอว่ะ มันเร็วไปป่าว สติแตกมาก ทักไปถามคนโพสว่าจริงมั๊ย? แต่ก็ไม่มีคนตอบ เรานี่ร้องไห้หนักมาก จะโทร.ไปหาครอบครัวน้องก็ไม่กล้า ได้แต่ร้องไห้จนหมดสติไป..
รุ่งเช้าอีกวัน เราเปิดโทรศัพท์ เจอเตตัส "น้องฟื้นแล้ว" เฮ้ยปาฏิหาร์ยมีอยู่จริงงงงง เราดีใจ ดีใจมากแต่น้ำตายังคงไหล หลังสอบเสร็จเราก็รีบกลับบ้านเพื่อไปเยี่ยมน้อง เราเจอน้อง เราจำน้องไม่ได้ สภาพน้องตอนนั้น 50/50 โอกาสเป็นตายเท่ากัน น้องขาหัก สมองกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง เราขอแค่ให้น้องฟื้น เราอยากให้น้องตื่นมาฟังสิ่งที่เรายังค้างคา ตื่นมาฟังเราขอโทษ ตื่นมา แม้น้องจะมีแฟนใหม่แล้วก็ตาม TT
ผ่านไปหลายวันน้องก็ยังไม่ฟื้น แต่ตอนนั้นแฟนน้องก็ไปเยี่ยมน้องอยู่บ่อยๆ เราเลยตั้งใจจะถอยออกจากน้องมาสักพัก (ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบด้วย) เราไม่รับรู้ข่าวสารของน้องเลย จนน้องกลับมาพักฟื้นที่บ้านเราก็ไม่รู้
วันนึงมีสายเข้า เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย เราเลยกดรับดู เป็นเสียงเด็กผู้ชายคนนึง ที่ฟังแล้วใจเต้นแรง เด็กคนนั้นก็คือน้อง น้องโทร.มา เราพูดไม่ออก ดีใจมากก ไม่คิดว่าเราจะได้คุยกันอีก (เดี่ยวมาต่อค่ะ)