สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเลิกกับแฟนไม่รู้ว่าเรียกว่าเลิกรึป่าว เพราะเขาไม่ได้บอกเลิกเราแค่เขาขอเวลาอยู่คนเดียวก่อน เราก็ไม่รู้ว่าหมายความว่ายังไงเราต้องทำตัวยังไง ตั้งแต่ที่เริ่มคุยกันเราจะคุยกับเกือบตลอดเวลา จนกว่าใครคนนึงจะหลับไปก่อนทุกวัน พอเริ่มคบกันจริงจังด้วยความที่เรียนคนละที่แล้วก็ห่างกัน 2-3 อาทิตย์ถึงจะได้เจอกันครั้งนึง เราก็ยิ่งคุยกันแบบทุกวันทั้งวันมากขึ้นกว่าเดิม เขาเคยขอให้เราทำแบบนี้ขอให้เราคุยกับเขาแบบนี้ จนวันนึงเขารู้สึกเบื่อและไม่ชอบในสิ่งที่เขาเคยขอจนต้องขอร้องว่าให้เราพอและขอที่จะหายไป ปกติเวลาที่คุยกันไม่เรียกว่าคุยดีกว่าเอาเป็นฟังเสียงลมหายใจกันไปทั้งวันละกัน55555555 เราจะใส่หูฟังไว้ตลอดคอยฟังเสียงเขาทำนู่นทำนี่เกือบทั้งวัน พอตอนนี้ตั้งแต่วันที่เขาหายไปแล้วเราก็ยังใส่หูฟังไว้ตลอดทั้งวันเพลงก็ไม่ได้เปิดฟังนะ แต่ก็ใส่หูฟังไว้ที่หูอยู่อย่างนั้น ยังพยายามหลอกตัวเองทำเหมือนว่ายังมีเขาอยู่ทั้งที่จริงๆ ไม่มีเขาอยู่แล้ว บางทีพยายามที่จะหยุดหลอกตัวเองออกไปหาเพื่อนไปเที่ยวกับเพื่อนแต่สุดท้ายก็อดที่จะเอาหูฟังขึ้นมาใส่หูไว้ไม่ได้ แถมยังมีหลุดๆ น้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้อยู่บ่อยๆ  TT ทุกๆ คืนเมื่อก่อนตอนมีเขามันจะมีที่ๆ นึงที่เราชอบไปนั่งคุยโทรศัพท์กับเขาก่อนนอน ตอนนี้เราก็ยังคงทำแบบนั้นเหมือนเดิม ยังไปนั่งอยู่ตรงนั้นทุกคืนก่อนนอนเหมือนที่เคยทำ ใครจะว่าเราโง่ บ้า โรคจิต ยึดติด งมงายก็ได้นะ (ด่าได้แต่อย่าแรงน้าาา) ไม่รู้ว่าไปติดอะไรที่เป็นเขาตั้งแต่ตอนไหนมันไม่ได้ติดแค่การที่เคยได้คุยกับเขามันติดทุกอย่างที่เป็นของเขา ปะทัดที่เขาจุดแล้วปาใส่เรา ยาดมของเขาที่ชอบฝากเราไว้ แปรงสีฟันที่เคยใช้ด้วยกัน กระเป๋ากล้องของเขาที่เราเคยสะพาย ผ้าเช็ดตัวเน่าๆ เหม็นอับของเขาที่เราต้องยอมทนใช้ กระเป๋าผ้าใบใหญ่ที่เขายอมให้เราเอาไว้ใส่รองเท้า โน๊ตบุ้คที่เขาใช้เล่นเกมแล้วเราก็นอนดูรอจนหลับ เสียงหัวเราะทุเรศๆ เสียงเรอดังๆ เสียงกรนแบบบ้านข้างๆ นอนไม่หลับ รอยยิ้มทะเล้นๆ แบบโลกละลาย มือของเขาที่ชอบใช้ผลักหัวเราเวลาหมั่นไส้ น้ำเสียงขี้อ้อนเวลาที่ขอให้สระผมให้ นิสัยขี้หงุดหงิดเวลาขับรถ สีหน้าไม่พอใจของเขาเวลาโดนเราปลุก พิมพ์ไปก็เริ่มยาวล่ะแฮะเอาแค่ยาวๆ แค่นี้ก่อน เรายังคงติดทุกอย่างที่เป็นเขาติดมันจนเป็นนิสัยของเราไม่รู้ว่าไปเสพติดมันตอนไหนแล้วจะเลิกได้ยังไง จริงๆ ไม่ได้รู้สึกว่าแค่เสพติดแต่ลึกๆ เราอยากให้เขาและทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม