ก่อนอื่นต้องขอบอกว่าผมอายุ 25 เพิ่งมีแฟนคนแรก คบกันมา 2 ปีกว่าๆ คือแฟนผมค่อนข้างอัธยาศัยดี แล้วมักมีผู้ชายมาคุยด้วยบ่อยๆ(แอบคุยกัน)
เวลาที่เขาคุยกะผู้ชาย ก็จะคุยกันเรื่องธรรมดาทั่วไปและมักจะจบลงที่เรื่อง 18+ แล้วก็อยากนัดเจอกันอะไรประมาณนี้ พอเวลาผมจับได้(ซึ่งก็จับได้ประจำ ขนาดคุยไลน์กับผู้ชายแล้วลบแชททิ้งผมยังจับได้เลยว่าคุยไรกัน 55+) เขาก็มักจะบอกว่า ฉันรู้ว่าเธอรู้ว่าฉันเราคุยกะใครบ้าง(รู้แล้วยังทำ) แยกแยะหน่อย พูดเล่นพูดหยอกก ไม่ได้คิดไรจริงจัง ปัญญาอ่อนหรือไง(เป็นคำที่เจ็บมาสำหรับผม)ผมก็เสียใจ ไม่พูดด้วย(งอล) แล้วเธอก็จะมีคำถามสุดเบสิคว่า เป็นไรนิ พูดด้วยก็ไม่อยากจะพูด เป็นไรมากป่ะ(เมิงไง่หรือแกลงโง่ว่ะ คุยกับผู้ชายแล้วจะให้กุยิ้มดีใจหรือไง)
แล้วมีล่าสุดเลิกงานแล้วเขาไปสังสรรค์กับเพื่อน บอก 3 ชั่งโมงกลับ ปรากฏว่า หายไปเกือบ 1 วัน พอผมโทรเช็ค ก็ทะเลาะกัน อะไรหนักหนาแค่มากินเบียร์ห้องเพื่อน ปัญญาอ่อน แยกแยะหน่อยสิ ไม่ได้ไปมีอะไรกะใครสักหน่อย ตั้งคบกับผมๆไม่เคยให้มีเพื่อนมีฝูงหรอก(แหม๋เพื่องเมิง ดีๆน่าคบกันทั้งนั้น)
        สรุปคือ สำหรับผู้หญิงแล้ว สิ่งที่ผมทำไปทั้งหมดนี้มันคือเรื่องผิด หรือปัญญาอ่อนไหม
        ปล.ไม่ใช่ว่าผมจะค่อยโทรหรือเช็คตลอดเวลา รู้ว่ามันน่าลำคาญ แล้วก็ไม่ใช่ว่าไม่ให้อิสระ ผมเคยให้ทั้งอิสระและความเชื่อใจ แต่เขานั้นแหล่ะที่ทำให้ทั้งสองอย่างนั้นมันพังกับมือเขาเอง ผมถึงเป็นคนแบบนี้ เรื่องนี้มันมีที่ไปที่มา แต่ถ้าพูดไปก็จะยาว เอาเป็นว่าสิ่งที่ผมทำไปมันมีเหตุผลเพราะว่า รัก คำเดียวนี่แหล่ะ ถึงเป้นเหตุผลที่ยังคบกันอยู่