หากความรักของกุมาริกาคือการส่งข้อความที่ไร้เสียงเพียงเพื่อให้คน ๆ หนึ่งได้รู้ว่ายังมีใครบางคนที่ห่วงใยด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ความรักที่มอบให้ไม่เรียกร้องหรือต้องการสิ่งใดเพื่อตอบแทนแม้คน ๆ นั้นจะไม่รู้หรือไม่ต้องการจะรับรู้ความหวังดีนั้นเลยก็ตาม กลับกันความรักของสยมภูเป็นอีกรูปแบบ รูปแบบที่ก่อเกิดจากความไม่เชื่อ ไม่เชื่อ ... ว่าจะมี "ใคร" ที่ทำอะไรให้คนอื่นได้โดยไม่หวังผลอะไร ว่าจะมี "ความรู้สึก" ชนิดไหนที่ไม่อยู่ภายใต้หลักการของเหตุและผล แม้แต่ความรัก

ความรักของสยมภู... เมื่อแรก ไม่แตกต่างอะไรกับความใคร่ Love กับ Lust มันก็สิ่งเดียวกัน เมื่อธรรมชาติเรียกร้องต้องการก็ต้องมีที่ระบายออก นั่นแหละคือเหตุผลของสิ่งที่เรียกว่า "รัก" ซึ่งเป็นอย่างเดียวกับความ "ใคร่" เขาคิดแบบนั้นเพราะประสบการณ์สอนให้คิดเช่นนั้น ความรักของแม่ที่มีต่อพ่อต่อเขามันคือสิ่งที่เป็นไปตามธรรมชาติเรียกร้อง ตามสัญชาตญาณ เมื่อกาลเวลาผ่านไปอารมณ์นั้นก็เปลี่ยนแปลงไปเกิดขึ้นกับคนอื่น ก็เป็นหลักของเหตุและผลอีกเช่นกัน และ ตามชุดความคิดนี้ .... เราก็ไม่ควรจะเจ็บกับความรักที่ว่านั่นถูกไหม ?



พ่อของเขาก็เป็นเหยื่อ ... ที่ไม่ใช่คนแรกและคนสุดท้าย กับเจ้าสิ่ง "ไร้เหตุผล" ที่ว่า เมื่อรักนิรันดร์ที่พ่อคิดว่ามีแตกสลาย "เขา" จึงเป็นตัวรองรับอารมณ์ พ่อสอนเขาถึงความเป็นจริงที่เป็นไปของโลกใบนี้ โลกที่พ่อของเขาอยู่มาตลอด เขาหัดต่อสู้ตั้งแต่วัยเด็ก และ ถือปืนตั้งแต่ยังไม่พ้นวัยรุ่น เขาผ่านความแตกร้าวของครอบครัว ความพังทลายของอารมณ์ผู้เป็นพ่อ และ ความล่มสลายของชีวิตของท่านเช่นกัน ภายใต้น้ำมือของสิ่งที่เรียกว่า "ความรัก" เรียกว่าซึ้งถึงกระดูกดำ ดังนั้นเขาจะไม่มีวัน และ ไม่มีทางเป็นเหยื่อรายต่อไปเหมือนกับผู้เป็นบิดาอย่างแน่นอน

ชีวิตที่ผ่านมาสยมภูปั้นแต่งมันโดยยึดหลักความเป็นจริง เล่ห์เหลี่ยมกลลวง เงินตรา อำนาจมืด เขามีอยู่ในตัวจนครบ กลายเป็นเสน่ห์เย้ายวนให้หมู่แมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ผู้หญิงสาวสวยหลายคนอยากจะลิ้มลองความร้อนแรง และ คิดหาทางจบเกมส์เพื่อลงเอย หากก็ต้องผิดหวัง ... แต่ถึงกับมากนัก อย่างน้อยความสำราญทางกายก็ได้มาไม่ยิ่งหย่อน ไม่ถึงกับคุ้มแต่ก็ไม่เสียหาย ก็อย่างที่ว่าคนที่มีความคิดเหมือนกันก็ดึงดูดเข้าหากัน สยมภูจึงเจอแต่ผู้หญิงแบบนั้น และเชื่อว่ารักที่แท้ก็คงไม่มีจริง



สยมภูและกุมาริกาไม่ได้ผูกพันกันด้วยเสน่หามาตั้งแต่ต้น สยมภูเพียงแต่เอ็นดูเด็กนักเรียนหน้าใส ที่ทำให้เขานึกย้อนกลับไปในอดีตสงบสุขของตัวเอง และ ก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขาไม่ทันได้นึกถึงผลประโยชน์ใด ๆ เมื่อจะต้องสานสัมพันธ์กับ "ผู้หญิง" อ่อ ณ ตอนนั้นจะเรียกว่า "ผู้หญิง" ก็คงไม่เชิง ต้องเรียกว่า "เด็ก" ผู้หญิงเสียละมาก ดำฤษณาที่อยากจะลากขึ้นเตียงจึงยังไม่มี เมื่อพื้นฐานมันไม่ใช่ความ "ใคร่" อะไร ๆ ที่พัฒนาจากความรู้สึกของสยมภูมันจึงแตกต่างออกไป และ เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไร

การที่ได้มองความบริสุทธิ์สะอาดดีแสนดีจนอยากจะเรียกว่า naive ของกุมาริกา มันกระตุ้นความต้องการที่จะปกป้อง ความปรารถนาที่จะนำพาเด็กสาวที่เหมือนดอกไม้แรกแย้ม เหมือนกระต่ายน้อยสีขาว ไปยังอนาคตที่สดใสและงดงาม  สิ่งเหล่านี้ทำให้สยมภูสงบลง ช้าลง ค่อย ๆ อ่อนโยนกับชีวิตขึ้นทีละเล็กทีละน้อย เขาเปลี่ยนไป ... และ คนที่มีวุฒิภาวะและประสบการณ์อย่างเขาก็แน่ใจว่าสิ่งนี้ไม่ใช่แค่เพียงความใคร่อย่างที่เชื่อและพบมา



เมื่อคิดได้เช่นนั้นความกระหายใน "รัก" ที่ได้พบก็ทำให้เขาแทบคลั่ง ความรู้สึกที่ไม่เคยได้พบเจอมาก่อน ที่แท้มันมีอยู่จริงหรือนี่ มันช่างหวานหอมเหลือเกิน สยมภูเรียกร้องต้องการและตักตวงในสิ่งที่เขาคิดว่ามันต้องเป็นของเขาคนเดียวเพื่อดับกระหายชนิดที่ไม่เหลือช่องว่างให้ขยับตัวไปไหน เมื่อกวางไม่สามารถให้ในทุกเวลาที่เขาต้องการ โดยที่กวางก็ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรและเพราะอะไร ทำไมเขาจึงต้องฉุนเฉียว ทำไมอารมณ์ของเขาถึงได้เปลี่ยนแปลงขึ้นลงรวดเร็วยิ่งนัก นั่นทำให้ความกระหายในรักเปลี่ยนแปลงไปเป็นความกังวล ระแวง เจ็บปวด ที่สุดแล้วสายฝนฉ่ำเย็นจึงแปรเปลี่ยนเป็นพายุ และ ม้วนกลืนคนทั้งคู่สู่ความร้าวรานสุดจะหยั่งได้

แต่ถึงกระนั้นสยมภูก็รู้แล้วว่าสิ่งนี้คือ "รัก" อย่างแน่นอน แต่การปฏิบัติต่อความรักนั้นช่างยากเหลือเกิน ทำไมหรือ ทำไมเขาจึงจะเป็นเจ้าของความรักเพียงคนเดียวไม่ได้ เขาเจ็บมาหนึ่งรอบ สองรอบ สามรอบ กับคน ๆ เดิม นี่เขาทำอะไรผิดที่ตรงไหน ? ผู้หญิงคนนั้นอยู่ตรงหน้า และ จุดความกระหายในใจได้เหมือนเดิม ... ไม่สิ มากขึ้นกว่าเดิมไปด้วยซ้ำ แต่เขาไม่รู้เช่นกันว่าทางข้างหน้าที่จะก้าวเดินต่อไป มันจะนำเขาไปหยุดอยู่ที่ใด ทุ่งดอกไม้ หรือ หุบเหว เขามั่นใจว่าเขารักเธออย่างแน่แท้ แต่หากเขาตัดสินใจจะ "ลงเอย" กับเธออีกสักครั้ง ทางเดินแห่งนี้จะพาเขาไปทางไหน ความหวานที่เคยได้ลิ้มลองติดปลายลิ้นและติดอยู่ที่หัวใจนี้ ปลายทางมันจะเป็นอย่างที่หวัง หรือ จะเป็นความว่างเปล่านกันแน่นะ ?