จริงๆ บันทึกนี้ควรจะถูกเขียนไว้เมื่อ 3 ปีที่แล้ว
แต่ด้วยความ “slow life” ที่แปลว่า “เอื่อยเฉื่อย”
กว่าจะมีอารมณ์มานึกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมา
ก็ล่วงเลยมาถึงตอนนี้
....
ที่บอกว่า 3 ปี
นั่นคือช่วงเวลาที่นับถอยหลังกลับไป
ย้อนไปตอนที่ผมบังเอิญได้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเกือบ 1 ปี
...
ที่นั่นที่ผมหมายถึง ก็คือ เมลเบิร์น
เมืองที่ขึ้นชื่อว่าน่าอยู่ที่สุดในโลก
ไม่ให้น่าอยู่ได้ยังไงเล่า
เอาไว้มีเวลา ผมจะมาเล่าสู่กันฟังว่าเค้าไม่ได้โม้จริงๆ
...
เกริ่นอีกสักนิด ก่อนที่จะเข้าเรื่อง
ถึงตอนที่ผมได้ไปอยู่ที่โน่น
ใช้ชีวิตทั่วไป คือ เรียนหนังสือตามปกติ
ดีงามตรงที่เลิกบ่าย 3 ทุกวัน
...
แล้วด้วยส่วนตัว ผมเองเป็นคนชอบเดิน
อยู่กรุงเทพฯ ก็อยากจะเดินนะ
แต่ก็อย่างที่เราเห็นๆ กันนั่นแหละ...เห้อออ
เสียดายจัง...จริงๆ กรุงเทพฯ ของเรา
น่าจะทำให้เป็นเมืองน่าเดินได้เหมือนกัน
...
จากที่ผมเป็นคนชอบเดิน
แล้วเมลเบิร์นเองก็มีตรอกซอกซอยให้ลัดเลาะอยู่เยอะเลย
โดยเฉพาะร้านรวง คาเฟ่ ต่างๆ
พี่แกก็ดันชอบแอบไปเปิดอยู่ตามหลืบๆ
...
บางทีใครจะไปคิดว่าเดินหลงอยู่ดีๆ
อ่าว...ดันมาเจอร้านกาแฟเจ๋งๆ ซะได้นี่
หรือแม้กระทั่งตลาดนัดเจ๋ง
ยังแอบมาเปิดอยู่ในซอก!!
ไว้ถ้าไม่ slow life คงได้มาเล่าให้ฟังกัน
...
ต้องขออภัยหากเกริ่นยาวไปนิด
เพราะจริงๆ แล้วเหตุผลที่ผมไม่ได้มาเล่าบันทึกเกี่ยวกับเมลเบิร์นตั้งนานแล้ว
เป็นเพราะเรื่องราว ความทรงจำของที่นี่ มันมีเต็มไปหมด
เลยไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี ไม่รู้จะเล่าอะไรบ้าง
...
ผมเลยเริ่มต้น
ในสิ่งที่ผมคิดว่า นี่แหละ
คือตัวตนจริงๆ ของเมลเบิร์น ที่ผมรู้จัก

และก็อยากให้คนที่ผ่านมาอ่าน
ได้รู้จักเมลเบิร์นไปด้วยกัน
ผ่านตรอกลับๆ เส้นนี้กันครับ
...