เราอยากมีแรงบรรดาลใจกระตุ้นให้ขยันจังเลยค่ะ ช่วงนี้การเรียนตกต่ำ ติดโซเชียลด้วย ว่างๆก็นั่งเขี่ย ไม่รู้จะเขี่ยอะไรเหมือนกัน

เราอยากมีแรงบรรดาลใจ เราไม่รู้ว่าเพราะเราเคยชินกับชีวิตรึป่าว

เราขี้เกียจขนาดไม่อยากนั่งรถไปไหนมาไหนเอง ไม่อยากขับรถเอง ถ้าที่บ้านว่างก็ไปรับไปส่ง แต่ถ้าไปกับเพื่อนๆแบบไหนก็ไปได้เพราะได้เม้าตลอดทาง แต่ถ้าไปไหนคนเดียว เราขี้เกียจเดินทางเองมากๆ

บางครั้งมีปัญหา ก็มีแฟนอยู่ข้างๆ ซึ่งแฟนก็ค่อนข้างเป็นคนมีฐานะ ตั้งแต่เราคบกับเค้า ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันมันก็ลดลงหมดเลย

มีสิ่งเดียวที่เราไม่ขี้เกียจคือเก็บของในห้องขยะอะไรทำนองนี้ เพราะไม่ชอบอะไรสกปรกห้องมันจะเหม็น

มันไม่มีความลำบาก มากดดันให้เราผลักดันตัวเอง ซึ่งเราอยากผลักดันตัวเอง

พอใครจะมีคำแนะนำมั้ยคะ เราอยากกลับไปตอนที่เราขยัน เราไม่อยากอยู่ไปวันๆโดยไม่ทำอะไรเลย

ตั้งแต่เด็กๆ เราว่าบางทีก็อาจจะเป็นเพราะที่บ้านเป็นห่วงเรามาก จนทำให้เราเคยตัวรึป่าวก็ไม่รู้

ตอนจะเข้ามหาลัยที่บ้านก็เหมือนรู้ชะตา เราสอบไม่ติดมหาลัยดังๆท็อปๆในเมืองหรอก ก็ให้เราเข้าเอกชนเลย เราเลยไม่ได้พยายามที่จะสอบเข้าเลย เพราะskillเรา ก็คงไม่ติดจุฬาหรือมหาลัยวิทยาเขตดังๆ

ขนาดถ้าเรียนจบ ก็มีญาติๆมาเม้าเรื่องเส้นสายอีก เพราะเราก็มีลูกพี่ลูกน้องหลายคนอายุไล่ๆกัน จนเราเคยตัวเกินไป

แต่ชีวิตเราก็ไม่ได้ฟุ่มเฟือยนะ วันๆเราไม่อยากได้อะไรเลย เราไม่ชอบเที่ยว ที่เที่ยวที่ชอบที่สุดคืออยู่บ้าน เพราะเราขี้เกียจไง ขี้เกียจแม้กระทั่งไปเที่ยว

แค่มีกินทุกวันนี้เราก็มีความสุขแล้ว บางทีเราก็คิด เพราะเราได้แฟนมีฐานะรึป่าว มันเลยทำให้เราไม่แอคทีพตัวเอง ไม่พยายามจะไคว่คว้า แค่เราทำตัวดีๆเค้าก็ใจดีกับเราแล้ว ซึ่งเราก็เป็นคนค่อยข้างวางตัวอยู่ในกรอบอยู่แล้ว ไม่เคยเที่ยวกลางคืน

ถึงเราจะดูขี้เกียจ แต่เพราะความขี้เกียจนี่แหละมั้งที่ทำให้คบกับแฟนนานอยู่ เพราะเราไม่จู้จี้เค้า ก็เราขี้เกียจอะ จะไปตามแฟนมั้ยหละ จะไปกับเพื่อนผญ.จะไปกินข้าวกับเพื่อนผญ.ก็ไปเถอะ อาจเพราะไม่มีอะไรมาตะหงิดเราเลยเฉยๆมั้ง แต่งานบ้านเราไม่ขี้เกียจไม่รู้ทำไม

เราเคยขายของในเน็ต เราขี่เกียจแม้กระทั่งตอบไลน์ จนไม่ขายละ

เราเฉยชากับชีวิตมาก จนเรายังเป็นคนอยู่หรือป่าว ขี้เกียจนินทาชาวบ้าน ขี้เกียจพูดเรื่องคนอื่น ขี้เกียจฟังคนอื่นนินทาคนอื่น ชีวิตปิดหุปิดตาไม่เคยอยากรับรู้เรื่องคนอื่น

เราว่าส่วนนึงมันมาจากความเฉยชาในชีวิตรึป่าวก็ไม่รู้ ไม่โกรธใคร ไม่เคยมีปัญหากับใคร เพราะเราขี้เกียจสนใจไง เป็นคนใจเย็นมาก ขี้เกียจทุกข์ไง มันเฉยขนาดที่ใครด่าเรา เรายังไม่โกรธเค้าเลย ไม่เคยฝังใจใคร แต่นิสัยใจเย็นนี้คิดว่าได้มาจากแม่เต็มๆ เพราะแม่เป็นคนใจเย็น นึกว่าพระที่ตรัสรู้แล้ว

ใครด่าเราโง่ เราก็รู้สึกว่ามันเป็นความจริง ไม่โกรธเลย ทำไมเราเฉยชาขี้เกียจขนาดนี้

มีแรงบรรดาลใจให้ไม่ขี้เกียจมั้ยคะ เราไม่อยากรอให้ถึงวันไหนที่ตัวเองลำบากแล้วคิดได้ บางทีก็ขยันได้แรกๆ เราอยากขยันยาวๆอะค่ะ