องก์สิบสาม

  ๗๑ สิงนคร”ไอเลี่ยม”แคว้น             นครสิง
ไส้เล็ก”ขอ”ตามชิง                          เล็กไส้
ใหญ่กลายกรัชกายปลิง                   กลายใหญ่
รบาญล่อสุดติ่งใต้                           ติดต้อล่อรบาญ ฯ

   ๗๒ สองสหายเบียนส่ายหน้า         สหายสอง
ล้าเหนื่อยเมื่อยสนอง                      เหนื่อยล้า
ติ่งไส้ใคร่แอบปอง                          ไส้ติ่ง
รูมุดสุดอุดอ้า                                 อ่าอู้มุดรู  “ติ่ง”เวย ฯ

  ๗๓ พอ”หมุด”มุดเสร็จก้อ               “หมุด”พอ
ห้อก็เซ็ง”ขอ”หนอ                          ก็ห้อ
เล็กรูเล็กเท่า”ขอ”                           รูเล็ก  เกินนอ
หอย่ำทัพกลับท้อ                           ถ่อถ้ำย่ำหอ ฯ

  ๗๔ “กร”กะ”อเนก”แพ้                   ภัยกาย
“กร”กะว่าพักหาย                            ห่างล้า
“กร”กะพักรอดตาย                          เพียงบาด  เจ็บเนอ
“กร”กะเดกขาหน้า                           สะบักซ้ายเจ็บเสียว ฯ      

  ๗๕ “อเนก”อูยโอยโอ่โอ้ย               โอ๊ยเจ็บ
“อเนก”อ่ำโอดครวญเล็บ                   ขบแค้น
“อเนก”หางขาดตะเข็บ                     เจ็บแสบ  แปลบนา
“อเนก”เลือดไหลโชกแม้น                 รัดรั้งห้ามไหล ฯ

  ๗๖ โอ้อาดูรเพื่อนแท้                      เทียมตาย
ปลอบ”อเนก”หลับสบาย                    บัดนี้
หากปรโลกมิสลาย                           ขอประสบ  เกลอเทอญ
เป็นเพื่อนทุกภพชี้                            ชอบด้วยผูกพัน ฯ

  ๗๗ “กร” หลบถ้ำไส้ติ่ง                   ประวิงวาร
สองชั่วสามยามนาน                         เนิ่นแล้ว
จนกระทั่งเหตุศานต์                          สงบศึก
จึงโผล่พรวดรูแพร้ว                          พิศพร้อมนิราภัย ฯ

  ๗๘ กายเฉียบเชียบหนั่นช้อย            ชรอยฉาว
แรงโฉ่ชีวินราว                                 รอดได้
ฤาเดือนเลื่อนลับหาว                         ราวห่าง  ไกลแม่
เลยห่างพรางโศกไว้                          ร่ำน้อยใจหา ฯ

  ๗๙ จำหวนจวนเห็จจ้าง                   ห่างจำ
แท้สุขทุกข์สิ่งทำ                              ส่ำแท้
เกิดเท่าเก่าเทียบกรรม                       ทำเกิด
หรือมาก.ลากหมายแล้                       แม่ไล้ใหม่หรือ ฯ

  ๘๐ เจ็บกายานี้แค่                          รอคืน
เจ็บอกตกกรมกลืน                           เก็บไว้
เจ็บเพราะห่วงสุดฝืน                         ฟอนเจ็บ  อกเอย
เจ็บลึกทนระลึกไคล้                          คู่แคล้วแววหาย ฯะ