สุขสันต์เย็นวันพุธ  ...  สวัสดีค่ะ  เพื่อนๆ  ห้องเพลง
ควันหลงจาก   กระทู้ดอกไม้  เมื่อวาน  ขอแนะนำ  ดอกไม้อีก  1  ชนิดค่ะ

ดอกพุดตาน



พุดตาน ชื่อวิทยาศาสตร์ Hibiscus mutabilis L. จัดอยู่ในวงศ์ชบา (MALVACEAE)

ต้นพุดตาน มีถิ่นกำเนิดมาจากประเทศจีน ชาวจีนเชื่อว่าต้นพุดตานเป็นไม้มงคล เพราะดอกพุดตานสามารถ
เปลี่ยนสีได้ถึง 3 สีภายในวันเดียว เปรียบเสมือนของชีวิตคนที่เริ่มต้นเหมือนเด็กที่เป็นผ้าขาว แล้วค่อย ๆ
เจริญเติบโจพ้อมกับสีสันที่แต่งแต้มขึ้นมา เมื่ออายุมากขึ้นก็พร้อมที่จะเปลี่ยนสีเป็นสีเข้มจนกระทั่งได้ร่วงโรยลงไป
เชื่อว่าต้นพุดตานนี้ได้มีการนำเข้ามาปลูกในประเทศไทยในช่วงสมัยรัตโนโกสินทร์ ซึ่งเป็นช่วงค้าขายกับชาวจีน
โดยจัดเป็นพรรณไม้พุ่ม ที่มีความสูงประมาณ 5 เมตร ต้นและกิ่งมีขนสีเทา ต้นพุดตานชอบอยู่กลางแจ้ง ชอบ
แสงแดดจัด ๆ ไม่ชอบที่มีน้ำขังหรือที่แฉะ เจริญเติบโตได้ดีในที่ดอน มีดินร่วนซุย ขยายพันธุ์ด้วยวิธีการตอนกิ่งและ
วิธีการปักชำ



ประโยชน์ของพุดตาน
1. ดอกพุดตานมีสารฟลาโวนอยด์ กลัยโคไซด์ (Flavonoid glycosides)
    ซึ่งเป็นสารต่อต้านอนุมูลอิสระที่ดีในร่างกายได้เป็นอย่างดี
2. ต้นพุดตานสามารถใช้ปลูกเป็นไม้ประดับได้ เนื่องจากมีดอกที่สวยงามมีทั้งดอกละและดอกซ้อน
    หรือใช้ปลูกบังกำแพง หรือในที่ที่มีทิวทัศน์ไม่สวยงาม หรือเหมาะสำหรับปลูกในสวนไทย
3. ผงบดละเอียดของเปลือกและรากใช้เป็นแป้งผัดหน้าของคนตั้งแต่เหนือจรดใต้แหลมมลายู
4. รากและล้ำต้นมีเนื้อไม้สีเหลืองแข็ง ลายละเอียด สามารถใช้ตกแต่งทำเป็นด้ามเครื่องมือเครื่องใช้
    ได้อย่างสวยงาม ส่วนก้านสามารถนำมาใช้ทำความสะอาดฟันได้


การเปลี่ยนสีของดอกพุดตาน

http://frynn.com/%E0%B8%9E%E0%B8%B8%E0%B8%94%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%99/

ฟังเพลงดอกพุดตานกันได้แล้วค่ะ

ดอกพุดตาน - พรศุลี วิชเวช

https://www.youtube.com/watch?v=S7XFop5aODg

คำร้อง ชอุ่ม ปัญจพรรค์
ทำนอง สมพงษ์ ทิพยกลิน
ต้นฉบับขับร้องโดย พูลศรี เจริญพงษ์
----------------------------------------­-----------
ดอกพุดตานยามเช้าบานไสว
มองแล้วเพลินดูขาวชวนเฃิญชมชื่นใจ
ครั้นตะวันพ้นขอบฟ้าพลันสีแปรไป
กลีบขาวกลายเปลี่ยนเป็นชมพูรู้กลับกลาย

ชวนใจชมนิยมไม่ห่างไม่จางจืดใจ
พันธุ์ไม้อื่นใดจะหาใดไหนเทียมทันพุดตานสว­รรค์
สายัณห์เย็นสีกลายกลับเป็นสีแดงพลัน
ดอกพุดตานเจ้างามตระการแสนรื่นรมย์

บ้านใครปลูกดอกพุดตานบ้าง ? พี่สาวจำได้ว่าที่บ้านก็เคยปลูกเหมือนกัน
สมัยที่บ้านมีที่กว้างๆ แต่บ้านที่อยู่วันนี้   เหลือที่แค่นิดเดียว  ไม่รู้ต้นพุดตาน
หายไปตอนไหน  จำไม่ได้แล้ว

แจมด้วยเพลงรักแล้วรอหน่อย ของฟอร์เอเวอร์ ครับ

เล่าเรื่องถนนข้าวสารให้ฟัง

ผมมีความหลังกับถนนข้าวสารมากมาย     ผมรู้จักถนนข้าวสารตั้งแต่ยังเป็นตรอกเล็กๆ โนเนมก่อนจะมีเกสต์เฮ้าส์และแหล่งบันเทิงผุดขึ้นมากมายในตอนนี้    สมัยเรียนบาลีที่วัดชนะฯ ผมจะเข้าตรอกข้าวสารทุกวันหลับตานึกภาพออกเลย   ปี27 เกสต์เฮ้าเริ่มผลุดขึ้นสี่ห้าเจ้า  คนในละแวกซอยรามบุตรี  ซอยตานี  และชุมชนหลังกรมประชาสัมพันธ์และกองสลากฯ เริ่มตื่นเต้นเห็นฝรั่ง    จากนั้นไม่นานมีฝรั่งระดับโรงเรียนโอเรียลเต็ลมาลองพักที่ถนนข้าวสารดูแล้วคอมเมนต์ว่าได้ความรู้สึกที่ดีมาก (เกสต์เฮ้าสมัยนั้นคืนละ 60-120 บาท ในขณะที่โรงแรมโอเรียลเต็ลหลักหมื่นขึ้น)  ถนนข้าวสารเริ่มดังเป็นพลุแตก    ผม(เป็นเณร)ต้องระเหเร่ร่อนออกจากกรุงเทพฯ กลับบ้านนอก(เจ้าอาวาสไล่ออก  เพราะผมและเพื่อนเณรอีกรูปโดนจับได้ว่าเขียจดหมายแจ้งพฤติกรรมเจ้าอาวาสที่มีทั้งเมียและลูกไปที่กรมศาสนาและเจ้าคณะเขต)  พร้อมถูกเขียนกำกับลงในใบสุทธิ(บัตรประชาชนสำหรับพระเณร)ว่าโดนไล่ออกจากวัด   อยู่บ้านนอกหลายปีจึงสึกออกมา

ด้วยความที่อยากเรียนรู้ภาษาอังกฤษ  กลับมากรุงเทพฯ อีกครั้งเป็นลูกศิษย์วัดแถวๆ อนุเสาวรีย์ประชาฯ  ผมจะตระเวณไปขอฝึกพูดภาษาอังกฤษกับฝรั่งตามสถานที่ต่างๆ เช่น ภูเขาทอง  วัดสระเกศ  วัดโพธิ์  พิพิธภัณฑ์ฯ  หรือไปไกลถึงพระปฐมเจดีย์ก็มี.....เป็นภาษาอังกฤษที่อ่านเองฝึกเอง ท่องเอง..บางวันได้พูดแค่ประโยคเดียว Hell, how are you?   พูดได้ไม่กี่ประโยคหรอก   บางทีถามเขาไป  เขาตอบมาเราก็ไม่รู้เรื่อง  ผงกหัวหงึกๆ ไปแค่น้นเอง   ตอนนั้นพูดอย่างเดียว...(แต่ไม่ฟัง55555)  

ทุกๆ เย็นผมจะไปเตร่ที่ถนนข้าวสาร    ขอคุยกับฝรั่งโต๊ะนู้นบ้างโต๊ะนี้บ้างตามร้านอาหารหรือเกสต์เฮ้าส์  ที่ยอมให้คุยก็มี   ที่ปฏิเสธก็มี  ที่ด่าให้ก็มี   หลับตานึกภาพ "ขอทาน" ที่เดินไปขอตังค์ตามโต๊ะนู้นโต๊ะนี้เอานะครับ     ผมก็ไม่ต่างจาก "ขอทาน" อะไร  เดินไปขอพูดภาษาอังกฤษกับฝรั่งโต๊ะนู้นโต๊ะนี้   เจ้าของร้านอาหารเขารำคาญและกลัวจะไปรบกวนแขกเขา  เขาก็ไล่ตะเพิดออกจากร้านทุกวัน ....คราวหลังผมรู้แจว...ก็ไปนั่งซื้อแป๊ปซี่ดื่ม หรือข้าวผัดสักจานนั่งรอเลย   แต่เจ้าของร้านเขารู้แจวเขาก็ไม่ให้เข้า    ถนนข้าวสารเป็นโรงเรียนภาษาให้ผมเลยล่ะ.....คนในย่านถนนข้าวสารรู้จักผมเกือบทุกร้านว่าชอบไปรบกวนจู้จี้จุกจิกกวนใจแขกเขา     น้องที่เสริฟอาหารอยู่ที่ร้านเป็นคนอีสานเหมือนกันสงสารเลยบอกว่า  น้องมาเป็นพนักงานเสริฟเหมือนพี่สิ   ได้คุยทุกวันเลย.....ได้การ!   ผมเลยสมัครเป็นพนักงานเสริฟที่เกสต์เฮ้าส์ในถนนข้าวสารเลย   ได้เงินเดือน700 บาท  อยู่กินนอนที่นั่น   ได้พูดภาษาอังกฤษทั้งวัน  (ตอนนั้นผมเรียนรามฯ ไปด้วย)    อยู่ครึ่งปีกว่าก็รู้สึกว่า....ได้พูดแต่ประโยคเดิมๆ ทุกวัน....ภาษาคงไม่กระเตื้องขึ้น  เลยลาออก....แต่ก็ยังเตร่อยู่ที่ถนนข้าวสารเหมือนเดิม   เรียกว่าโลกทั้งใบคือถนนข้าวสาร  เดินทะลุซอยไหนออกทางไหนรู้หมด

สามปีที่แล้วผมกลับไปย้อนอดีตที่ถนนแห่งนี้...อึ้งน้ำตาไหลเลย    ถนนแห่งนี้สมัยห่มผ้าเหลืองเป็นเณรน้อย  ผมเคยเดินผ่านทุกวัน    สมัยลงมาใช้ชีวิตในกรุงเทพเยี่ยงฆราวาส  เคยโดนเจ้าของร้านอาหารตะเพิดไล่ยังกะpig ยังกะdog เพราะอยากรู้ภาษาอังกฤษ



สิบกว่าปีมาแล้วผมเคยเขียนให้กำลังใจน้องๆ นักศึกษาที่เคยท้อถอยในการเรียนภาษาอังกฤษในห้องไกลบ้านชื่อว่า "ข้าวก้นบาตร กับภาษาอังกฤษ"  เป็นประสบการณ์ที่ผมต้องแอบเรียนภาษาอังกฤษ(สมัยบวชเรียน)  ถ้ามีเวลาก็แวะไปอ่านดู นะครับ  http://topicstock.ppantip.com/klaibann/topicstock/H2780896/H2780896.html