ปี 1785 สภาคองเกรสได้ออกกฎหมายจัดสรรที่ดินที่อยู่ทางตะวันตกเพื่อใช้ตั้งถิ่นฐานอย่างเป็นระบบ โดยที่ดินบริเวณนี้เรียกว่า ที่ดินสาธารณะ โดยแบ่งออกเป็นโซนๆ ไม่น้อยกว่า 640 เอเคอร์ หรือคิดเป็น 1 ตารางไมล์ โดยตั้งราคาขายให้กับผู้สนใจในราคาต่ำสุดคือ 1 ดอลล่าร์ต่อ 1 เอเคอร์ แต่ปัญหาพบว่ากฎหมายนี้กลับเป็นผลดีต่อนักเก็งกำไรมากกว่าเกษตรกรตัวจริง เพราะผู้พลัดถิ่นส่วนใหญ่มีเงินไม่ถึง 640 ดอลล่าร์ ซึ่งเป็นจำนวนขั้นต่ำที่ต้องใช้ซื้อที่ดินจากรัฐบาล (ที่มา; Land Ordinance of 1785)

ปี 1796 สภาฯ ได้ออกกฎหมายใหม่ โดยกำหนดราคาขั้นต่ำเป็นเอเคอร์ละ 2 ดอลล่าร์ แต่จำนวนที่ดินที่ขายได้ก็ยังต่ำ เพราะต้องใช้เงินมากกว่าเดิมถึง 2 เท่า และทำให้ผู้สนใจซื้อยากขึ้นไปอีก (ที่มา; Land Act of 1796)

ปี 1800 สภาฯ ได้ออกกฎหมาย เพื่อกำหนดราคาขั้นต่ำไว้เท่าเดิมคือ 2 ดอลล่าร์ต่อเอเคอร์ แต่ลดจำนวนขั้นต่ำของที่ดินลงเป็น 320 เอเคอร์ โดยให้สินเชื่อกับผู้ซื้อ ผ่อนส่งได้ในระยะ 4 ปี โดยวางดาวน์ 160 ดอลล่าร์ ซึ่งจ่ายเป็นงวดๆ ไป (ที่มา ; Land Law of 1800)

ปี 1804 ต่อมามีการออกกฎหมาย โดยกำหนดให้ขายที่ดินใหม่เหลือเพียงล็อตละ 160 เอเคอร์ ในราคาเท่าเดิม ในเวลา 14 ปี ทำให้รัฐบาลขายที่ดินได้มากขึ้นจากเดิม 6.7 หมื่นเอเคอร์ กระโดดไปเป็น 3.49 ล้านเอเคอร์ (ที่มา ; Harrison Land Law of 1804)  

ปี 1820 สภาฯ ได้ออกกฎหมายใหม่เพื่อแก้ปัญหาระบบสินเชื่อ ซึ่งส่วนใหญ่กลายเป็นเรื่องเก็งกำไร จนทำให้เกิดวิกฤติเศรษฐกิจในปี 1819 จึงให้ยกเลิกระบบสินเชื่อไป แต่ลดราคาที่ดินลงมาเอเคอร์ละ 1.25 ดอลล่าร์ และลดล็อตที่ดินเป็น 80 เอเคอร์ ทำให้ผู้พลัดถิ่นได้ประโยชน์ตรงนี้มากขึ้น นอกจากนี้ยังมีกฎหมายอื่นๆ ที่ออกมาช่วยเหลือเกษตรกรที่ซื้อที่ดินแล้วจ่ายไม่ไหว สามารถขายคืนให้รัฐได้ หรือจะต่อรองขยายเวลาผ่อนจ่ายออกไปอีกก็ได้ (ที่มา ; Land Act of 1820)

จะเห็นว่า รัฐบาลอเมริกาพยายามแก้ไขปัญหาเพื่อให้ตอบโจทย์เกษตรกรให้มากที่สุด ตามแนวทาง ปชต. เฉพาะการจัดสรรที่ดินได้กินเวลานานมาก  กว่าจะเข้ารูปเข้ารอย ไม่ใช่จะทำแค่ 4-5 ปี แถมรัฐบาลยังต้องมาแก้ปัญหาสินค้าเกษตรตกต่ำอีกด้วย อเมริกาแก้ไขอย่างไร เดี๋ยวมาว่ากันต่อในคราวหน้าครับ.