กลับกันพวกโซนยุโรป ญี่ปุ่น เกาหลี มีโครงสร้างอคาดามี่ที่แข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะปั้นเป็นซุปตาร์ดังฝีเท้าเวิร์ลคลาสมากมาย กลับกันเด็กบราซิล เด็กโซนอเมริกาใต้ รวมถึงเด็กแอฟริกา ไม่ได้มีหลักสูตรอคาดามี่อะไรมากมาย เล่นบอลข้างถนน กันจนชิน จนทักษะแบบว่า เห้ย เกิดมาก็แทบจะเตะบอลกันเป็นเลยนะ แล้วมีสตาร์ดังรุ่นใหม่ส่งออกยุโรป แล้วทั่วโลกตลอด
เหมือนที่ได้สมญานามจริงๆ บราซิลสินค้าหลักส่งออก คือ กาแฟ และ นักเตะ

อารมณ์คล้ายเมืองไทยเรา เกิดมาแทบจะต่อยมวยไทยกันเป็น คงประมาณนั้น
ฟุตบอลข้างถนน คงน่าจะเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตซึมซับเด็กบราซิลและแถบอเมริกาใต้จนแยกกันไม่ออก เด็กแถบประเทศนี้พอเอาเข้าระบบอคาดามี่ ความสามารถเลยพัฒนาต่อยอดได้เร็วกว่าพวกที่เรียนตามหลักสูตร ต้องยอมรับว่าเด็กที่เติบโตจากฟุตบอลข้างถนนมาตั้งแต่เด็กพลิกแพลงดัดแปลงทักษะเอาตัวรอดเก่ง

ฟุตบอลเล่นเป็นทีม แต่ถ้าเมื่อใดระบบทีมแทคติกสูสีกัน สุดท้ายมันก็ต้องวัดคุณภาพความสามารถนักเตะอยู่ดี
สังเกตุง่ายๆ นักเตะเวิร์ลคลาสส่วนใหญ่เลยก็ว่าได้เลี้ยงหลบลุยเก่งส่วนใหญ่จะมาจากเด็กอเมริกาใต้ เทียบกับนักเตะยุโรป น้อยมากที่จะมีทักษะแบบนี้ นานๆ เกิดที อย่าง ซีดาน พวกยุโรป รวมญี่ปุ่น เกาหลี ทักษะเฉพาะตัวความพริ้วไหว ไม่ว่ายุคไหนหายากกว่า เด็กแถบฟุตบอลข้างถนนจริงๆ มันอาจจะเป็นทรัพยากรเฉพาะประเทศก็เป็นได้