ก่อนอื่นผมขอบอกไว้ก่อนนะครับว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมในเว็ปไซต์นี้นะครับ ผมเขียนอะไรไม่ค่อยดีนะครับ สื่ออะไรไปไม่เข้าใจอย่าว่าผมนะครับ ถ้าอ่านไม่รู้เรื่อง 55
        ผมเป็นคนที่ไม่หล่อพ่อไม่รวยเหมือนคนอื่นๆเลย ผมชื่อ เอ ครับ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างอ้วนครับ ผมทำงานแห่งหนึ่งแถวๆเชียงใหม่ครับ มีวันหนึ่งมีคนเข้ามาทำงานใหม่ครับ ตอนแรกผมก็คิดว่าเป็นนักศึกษาฝึกงานครับ แต่พอถามไปถามมา น้องเขาบอกว่าจะทำงานก่อนในช่วงก่อนที่จะรับปริญญาครับ พอทำงานไปกับน้องที่ฝึกงาน ผมเห็นอะไรบางอย่างครับ เกี่ยวกับความคิดความอ่านของน้องเขาครับว่าเป็นคนที่คิดเป็นผู้ใหญ่ครับ ผมชอบความคิดของเธอครับ เธอเป็นคนที่คิดเป็นผู้ใหญ่และเป็นคนที่ห้าวๆนิดๆหน่อยๆครับ มีวันหนึ่งซึ่งผมจำได้อย่างแม่นยำ คือวันที่ 12 ตุลาคม 2558 เป็นวันที่ผมจดจำไว้ตลอดครับ เพราะว่าเป็นวันแรกที่ผมคิดว่าผมมีความรักครับ เป็นความรักที่ผมไม่เคยได้พบเจอคือการมีความรักที่ผมไม่ได้รักข้างเดียว วันนั้นผมได้รู้ว่าเขาก็รักผมครับและผมคิดแล้วครับว่าผมจะได้มีคนที่ไม่รังเกียจคนอ้วน ดำ สลัม โจร อย่างผม คือการที่คบผมที่เป็นผม ไม่ได้คบผมที่หน้าตาหรือฐานะทางสังคมครับ อ่อผมลืมบอกเลยครับว่าคนที่ผมชอบนั้นเขาชื่อ ตุ๊กตา ครับ น้องเขาอายุแค่ 22 ย่าง 23 ปีครับ เป็นคนตัวเล็กน่ารักครับ น้องเขาไม่ได้เป็นคนเชียงใหม่นะครับ เป็นคนต่างจังหวัดครับ

        หลังจากนั้นราก็คุยกันมาเรื่อยๆครับ จนมาวันหนึ่งพี่ๆ ที่ทำงานเขาก็รู้ว่าเราทั้งสองคนคุยกันครับ ซึ่งที่ผมทำแล้วงานนั้นเป็นองค์กรอิสระครับ เราคุยกันมาตลอดครับ มีบ้างครับที่เธอหึงผมบ่อยมากครับ เธอชอบทำตาขวางใส่ผมประจำเวลาที่ผมเข้าเฟสบุ๊คครับ ผมก็บอกแล้วครับว่าผมบริสุทธิใจครับ ผมได้บอกรหัสส่วนตัวผมให้เธอหมดแล้วครับ แต่เธอเป็นคนที่ขี้หึงบ่อยมากครับ จนวันหนึ่งผมได้รู้ครับว่าน้องเขามีแฟนอยู่แล้วครับ น้องเขามีเฟสอยู่ 2 เฟส ครับและอีกเฟสหนึ่งผมก็เห็นรูปน้องเขากับแฟนเขาครับ แฟนน้องเขาเป็นคนจังหวัดเดียวกับน้องเขาเลยครับ เขาคบกันมาสี่ปีแล้วครับ แต่ผมไม่รู้นะครับว่าทำไมผมออกมาไม่ได้ครับ? ผมทำไม่ได้เพราะว่าผมรักน้องเขาเต็มๆแล้วสิ ผมไม่ได้เผื่อใจอะไรด้วยครับ ผมก็คิดนะครับว่าผมคงไม่ใช่ตัวจริงหรอกครับ แต่ผมก็คุยกับน้องเขาต่อไปครับ บางครั้งตอนผมอยู่ที่ห้องน้องเขา ผมก็ต้องเจอกับอะไรที่ว่ามันเจ็บ อึดอัด ตลอดครับ คือแฟนตัวจริงน้องเขาโทรมาผมพยายามที่จะไม่สนใจนะครับ แต่มันเป็นไปไม่ได้ครับ แต่ข้างในใจผมมันเจ็บจนพูดอะไรไม่ออกเลยครับ มันจุกครับ เขาก็คุยหนุงหนิง จ๊ะจ๋า ไป ผมฟังแล้วผมก็คิดนะครับว่าทำไมเราต้องมายืนตรงนี้ ทำไมเราไม่เดินจากไป? แต่ผมไม่มีคำตอบนะครับว่าทำไมผมถึงไม่ไปสักที อาจจะเป็นเพราะว่าผมเทใจให้น้องเขาหมดแล้วสิครับ
        เพื่อนๆผมก็แอบรู้มาว่าน้องเขาคุยกับคนอื่นอยู่ครับ และพยายามเตือนผมหลายต่อหลายครั้งครับ ให้รีบๆก้าวออกมาเถอะ เพราะว่าความรักแบบนี้เป็นความรักที่มีแต่เจ็บกับเจ็บ แต่ผมทำไม่ได้จริงๆครับ เพราะว่าผมว่าผมจะอยู่อย่างไรถ้าก้าวออกมา ท่านผู้อ่านลองคิดดูสิครับว่า คนที่รักมากที่สุด จากเราอยู่ด้วยกันตลอดแล้วเดินออกมามันเป็นอะไรที่เจ็บปวดรวดร้าวมากครับ  ตอนที่ผมอยู่กับเธอ ผมเสียน้ำตาง่ายมากครับ เป็นเพราะผมไม่อยากเดินออกมา แต่อยากบอกนะครับถึงจะเจ็บช้ำอย่างไรผมก็รักผู้หญิงคนนี้ที่สุดครับ และเธอชอบบอกผมประจำครับว่า ผมพบย่อมมีพรากครับ ผมได้มีโอกาสได้เข้าเฟสน้องเขานะครับและได้พบว่า น้องเขาก็แคร์ผมมากเช่นกันนะครับ เพราะเวลาที่น้องเขาแชทคุยกับเพื่อนสนิท (ผู้หญิง)เขาก็จะคุยกันเรื่องคุยเรื่องความรักครับ ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนที่สำคัญที่สุดในหัวใจของเธอครับ
         ตอนนี้ผมยังทำใจไม่ได้ครับ นั่งฟังเพลงอกหัก เพลงเศร้า น้ำตาก็ไหลตลอดเลยครับ ผมรักน้องเขามากครับ ตอนนี้น้องเขากลับบ้านของเธอครับ เวลาที่ว้าเหว่มากครับ มันเหงา มันเศร้าอย่างไรไม่รู้ครับ ตลอดระยะเวลาที่ผมอยู่กับเธอผมโครตจะมีความสุขมากเลยครับ มันเป็นความสุขที่ตอนที่น้องเขาไม่อยู่ผมโทรไปหาน้องเขาบางทีน้องเขาก็ไม่รับโทรศัพท์มันทำให้ผมสับสนครับ กังวลครับ ว่าถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ วันที่เธอต้องเลือก ผมว่าน้องเขาก็เลือกแฟนตัวจริงของเธอครับ แต่ผมนะสิครับควรที่จะทำอย่างไรดี จะกลับก็ไม่ได้จะไปต่อก็ไปไม่ถึงครับ T.T