วันศุกร์ที่ผ่านมา หลังจากที่แฟนทำงานเสร็จ แฟนจะส่งข้อความให้โทรกลับเป็นประจำ แต่ในวันนั้นเวลาได้รั่วเลยมามาก เราจึงโทรไปหาแฟน แล้วโทรไม่ติด เราก็ลองโทรไป 4 -5 สายเผื่อว่ามันอาจจะไม่มีสัญญาณ แต่แล้วก็โทรไม่ติด เราจึงแอ๋ะใจว่า เกิดอะไรขึ้น เราจึงตัดสินใจว่าจะไปหาที่บ้านแฟน แต่เมื่อกำลังจะไปหา แฟนก็ได้ส่งข้อความให้โทรกลับไปพอดี แต่ช่วงที่แฟนส่งมา เราดันมีธุระกับคนข้างๆ เราจึงคิดว่าเราทำธุระเสร็จแล้วเราโทรไป เมื่อทำธุระเสร็จไว้ตามที่คิด พอโทรไป ก็ไม่ติด เราโทรไป 6 สาย เราจึงตัดสินใจว่าจะไปที่บ้านแฟน พอไปที่บ้านแฟนเท่านั้นแหละสิ่งที่คิดไว้ในใจเป็นไปตามนั้น คือ แฟนไม่อยู่บ้าน พอเราลองโทรไปอีกสาย ก็โทรติด แต่ด้วยความโมโห เราจึงพูดว่า :เอ้ยอยู่ไหน: แฟน :อยู่ข้างๆที่ทำงานมากินข้าว: เรา :กินข้าที่ไหน: แฟน :ข้างๆที่ทำงาน: เรา :ไปกับใคร: แฟน :ทำไมมีอะไร: เรา :ไปกับใคร: แฟน :เพื่อน: เรา :จะให้ไปหาหรือจะมาเองรู้อยู่นะ....: เราก็เลยตัดสายไป แล้วรอ พอโทรอีกครั้งก็ไม่รับแต่โทรติด มีตัดสายบ้าง เราจึงโมโห กลับไปบ้านแฟนเพื่อเอาโทรศัพท์ของแม่แฟน เพื่อที่จะโทรหาแฟน จะแม่แฟนไม่ให้ เราก็นึกในใจว่า ต้องไปบ้านเพื่อนคนๆนั้นแน่นๆ เราแต่ยังไม่แน่นใจว่าไปบ้านเพื่อนคนที่เราคิดปรือป่าว เราจึงตามหาแบบชนิดที่เรียกได้ว่า งมเข็มในมหาสมุทร พอเราเหนื่อเราจึงตัดใจว่าเดียสจะรอถึงบ่ายสามโมง เมื่อถึงเวลาแฟนก็ยังไม่กลับบ้าน เราก็ไปตามหาที่ห้างไกล้ๆบ้านแฟนอีกครั้ง ก็ไม่เจอ เมื่อเวลาสี่โมงเย็นแม่แฟนก็โทรมาถามเราว่า :น้องอยู่กับเราเปล่า: เรา :ไม่อยู่บอกแล้วว่าจะขอโทรศัพท์โทรหาน้องก็ไม่ให้เอง:เราจึงตัดสายไป พอเวลา 2 ทุ่มเกือบๆ 3 ทุ่ม เราจึงตัดใจไปบ้านเพื่อนแฟนที่เราคิดไว้จอนแรกๆ พอไปถึงที่ แฟนอยู่ที่บ้านเพื่อน เราด้วยความโมโหและเป็นห่วง จึงเดินไปในห้องของเพื่อนแฟน แล้วไปตบหน้า 3 ครั้งพร้อมพูดว่า ::น้องรู้ไมไปไหนมาไหนไม่บอกใครแบบนี้เค้าเป็นห่วงกันทั้งนั้น พอไม่มีใครรู้ว่าน้องไปไหนคนที่เดือดร้อนคือพี่นี้แหละที่ต้องตามหา น้องก็รู้อยู่นี้มันดึกมากแล้วใครๆหลายคยเป็นห่วงรู้ไม.... ไปกลับบ้าน:: ที่นี้แหละงานเข้า แม่ของเพื่อนแฟน พ่อของเพื่อนแฟน ขึนมาห้ามผม ผมก็บอกว่า :เดียวจะพาน้องกับไปเอง: แม่ของเพื่อนแฟน :ไม่เป็นไรลูก ลูกอารมณ์ร้อนเดียวป้าไปส่งเอง: ที่นี้แหละอามรณ์ยิ่งขึ้น เราจึงไปรอที่รถ เพื่อขับตามไป เมื่อถึงบ้านแฟน ทั้งพ่อแม่ของเพื่อนแฟน แม่แฟน มาด่าเรา ไอเรารู้ว่าผิดแต่โมโหและเป็นห่วง พอวันต่อมา แม่แฟนโทรมาบอกให้มาขอโทรแฟน พอเราไป เราโดนเทศยกใหญ่เลย ที่นี้แหละ ไฮไลร์อยู่ตอนนี้ พอเราเข้าไปที่ห้องแฟน (แฟนหลับอยู่) แฟนตืนแล้วบอกว่า :ไป...ออกไปเลย อย่ามายุ่ง: ที่นี้แหละ แม่แฟนจึงบอกกับแฟนว่า :น้องรู้ไมว่าพี่เค้าเป็นห่วงที่น้องทำอย่างนี้ไปไหนมาไหนไม่โทรบอก แม่ก็นึกว่าน้องอยู่กับพี่ พี่เค้าเป็นห่วงนะลูก แต่แม่รู้ว่าพี่เค้าก็ทำผิด แต่คนที่ผิดเป็นคนแรกคือน้อง พี่เค้าหวังดี เป็นแม่ แม่ก็ตีนะลูก: (ที่แม่แฟนช่วยพูดกับแฟน) พอเราปรับความเข้าใจแรกๆจับเนื้อต้องตัวไม่ได้เลย พอเราจับแฟนสะบัดออก แบบนี้ เราก็พูดๆแฟนก็พูดๆ ต่างคนต่างร้อง พอตอนที่เราจะกลับบ้าน เราจับแขนแฟน ก็ไม่ค่อยจะสะบัด พอกอดก็มีสะบัดเล็กน้อยแต่ไม่ให้กอด พอวันต่อมาเราคุยกับแฟน แต่แฟนไม่คุยกับเราเลยไม่ลองเราด้วยซ้ำ แต่เราก็คุบตามความรู้สึกที่ผิด แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อวานนั้นก็คือ ถูกเนื้อต้องตัวได้ จัขแขนได้ จับมือได้ หอมแก้มได้ จูบได้ เราก็คุยต่อ พอวันต่อมา ก็ยังไม่คุยกับเราอีกอยู่ดี เราก็คุยพูดไปกับแฟน แต่แฟนไม่ตอบอะไรเราเลย แต่ จับมือไม่ได้ จับแขนได้ หอมแก้มได้ จูบได้ เราก็คุยตามความรู้สึกผิดต่อ แฟนไม่ตอบอะไรเลย ทั้งญาติๆแฟน แม่แฟนต่างๆก็ช่วยคุยกับแฟนเรื่องเราในทางที่ บวก แต่แฟนเฉยไม่ตอบกลับสักคำ พอเรากลับบ้านโทรแฟนโทรมาบอกว่า :ลูกฟังนะฟัง น้องบอกว่า น้องจะไม่ยุ่งแล้ว:  พอเราได้ยินเราก็ร้อง ญาติๆทุกๆคนของฝ่ายแฟนก็ต่างช่วยเรา พูดถึงเราในทาง บวก แล้วแม่แฟนก็สังเกตุว่าแฟนเรา มีอมยิ้มเล็กๆน้อยๆ แล้วในวันนั้นแฟนกลับไปบ้านย่ายของแฟน ซึ้งบ้านย่ายอยู่ไม่ไกลกับบ้ายเรา (แม่แฟนตามไปด้วยเพื่อที่สังเกตุ) แม่แฟนบอกกับเราว่า :น้องมีอมยิ้ม นะลูก เชื่อแม่ อยู่ห่างๆสักพักแล้วทุกเรื่องจะดีขึ้น แล้วคุยกัน แม่คุยให้หลายครั้งแล้วแต่น้องก็ไม่สนใจเรื่องนี้เลย: [ไม่รู้เราจะได้คุยกับแฟนอีกเมื่อไร ใครพอรู้ช่วยบอกหน่อย คบมา 4 ปีแล้ว]