การขากเสมหะ การน้ำลาย
มันเป็นเรื่องน่ายินดีตรงไหนหรอครับ

          ผมเองก็เป็นมนุษย์เคยป่วยเจ็บทางลำคอ มีเสมหะ แต่ไม่เคยคิดจะขากเสียงดังสักครั้ง มีแต่ไอเพราะหายใจไม่ออก แล้วค่อยๆ ไอเบาๆ เหมือนคนจาม เพื่อให้เสมหะออกมาแล้วห่อกระดาษทิชชู่ทิ้ง
          ผมเองก็เป็นมนุษย์ที่เคยน้ำลาย แต่เฉพาะกิจ เช่น แปรงฟัน อาเจียน เป็นต้น
แต่ผมสงสัย บุคคลที่ชอบน้ำลายในที่สาธารณะ เขาไม่มีความคิดหน่อยเหรอ ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมหรือน่าละอายใจ ประมาณว่า คิดได้ไหมว่าเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม

ทุกวันนี้ผมพอปรับเปลี่ยนตัวเองให้ยอมรับได้แล้วนะครับ 8/10
แต่ขัดใจอย่างเดียวคืออยากให้ผู้ที่กระทำ คิดสักหน่อยว่ามันเหมาะสมไหม
จู่ๆ คุณเดินริมฟุตบาทเหมือนคนทั่วๆ ไป แล้วไอดังๆ ขากเสมหะลงบนพื้นฟุตบาท แล้วเดินต่อแบบไม่ละอายใจ น่าจะคิดสักนิดว่ามันดีหรือไม่ดี
ผมว่าน้ำลายหรือเสมหะมันก็เหมือนขยะอย่างหนึ่ง เพราะผมเชื่อว่ามีคนขยะแขยงกับมันแน่นอน ทางที่ดีควรสุภาพกว่านี้ได้ไหม ทำแบบรู้สึกตัวสักนิดได้ไหม
ผมเข้าใจนะครับ เปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ เปลี่ยนที่ตัวเราดีที่สุด
อย่างน้อยก็อยากให้ผู้ที่กระทำนึกถึงความเหมาะสมสักนิด นึกถึงมารยาทสักนิด นึกถึงการกระทำสักนิด ว่ามันดีหรือไม่ดี
ถ้าพูดถึงสิงค์โปร แม้เรื่องทุกผมพูดอยู่ตอนนี้ ในประเทศเขาจะดีจริง แต่ยังไงทุกที่มันก็ล้วนแต่มีสีเทาเหมือนกันหมด แต่ชอบที่สิงค์โปรมีมาตรการแบบนั้น

ผมไม่ได้เหมารวมนะครับ
คนป่วยวัยสูงอายุ ก็เห็นตามโรงพยาบาลเต็มไปหมด แต่เรื่องแบบนั้นผมเข้าใจ
แต่ในที่นี้ผมกล่าวถึงสังคมบางแห่ง เช่น ริมฟุตบาท สนามกีฬา ที่จอดรถ ละแวกบ้าน ร้านอาหาร ห้องน้ำ ฯลฯ ซึ่งผมเคยอ่านมาหลายเว็บก็ล้วนแต่บอกไม่ชอบกันทั้งนั้น

ขอบคุณที่อ่านจบนะครับ
"เกลียดอย่างไหน ได้อย่างนั้น" แต่ก็ทำใจลำบากเนอะ พยายามต่อไปเรื่อยๆ