จากความเดิมตอนที่แล้ว  (กระทู้แรก)  ได้อานิสงส์คือ อกหัก ทั้งที่เค้ายังไม่รักด้วยซ้ำ 555
พอกลายร่างเป็นคนอกหักปุ๊บน้ำตาก็ไหลปั๊บ  ทำไงล่ะ  ....
วิ่งค่ะ  ไปวิ่ง วันนั้นทั้งเดินทั้งวิ่งไป สามกิโล นิดๆ   ยังไม่พอ  กลับมาบ้าน เต้นแอโรบิก
เกือบไปเรียนไม่ทัน  5555
หลังจากนั้น ก็ทำติดต่อกันมา สองสัปดาห์เต็ม เช้าเย็น
แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ลืม  เลยตัดสินใจเผชิญหน้าไปเลยค่ะ
เดินเข้าไปคุย  พูดออกไปตามที่คิดเลยทุกอย่าง (ปกติก็พูดตรงเข้าขั้นหมาอยู่แล้ว)
ผลคือ เจ็บอยู่นะแต่ใจโล่งขึ้น ไหนๆก็ไม่แคร์เราอยู่แล้ว เอาที่เราสบายใจเลย

จากนั้นเราก็ทำตามหัวใจไปเรื่อย อยากคุยก็ทัก คล้ายๆทฤษฎีเลิกเหล้า ต้องค่อยๆเลิก
หักดิบจะทำให้อยากมากกว่าเดิม  พอทักไปเรื่อยๆ ชวนคุยบ่อยๆเข้า เรื่องจะคุยมันก็หมด
ตอนนี้ก็โอเคแล้ว คุยก็ได้ไม่คุยก็ไม่เหงา
ที่สำคัญ เรายังเป็นเพื่อนเค้าได้ และสบายใจจะเป็นด้วย
บางคนใช้เวลาสามสี่เดือน หรือเป็นปี
แต่เรา  ... สองอาทิตย์  และทำได้

ใครที่อกหักนะ เราแนะนำ  ลองจินตนาการถึงตอนที่เราเลิกเสียใจแล้วคิดย้อนมาในวันนี้
วันที่ร้องไห้แทบจะเป็นแม่น้ำสาระวินดูซิ จะพบว่า ตัวเราในตอนนั้นช่างน่าสงสารและน่าขำในเวลสเดียวกัน
มันผ่านไปได้ และเมื่อผ่านมาได้เราจะเป็นคนมีภูมิต้านทานพอ จะเห็นคนที่เรารัก  ไปรักคนอื่นได้

"ในเมื่อเค้าไม่เอา  ก็คือไม่เอาดิวะ"
เป็นเพื่อนคอยยินดีแทนก็ได้ สนุกจะตาย
  ชีวิตคนเรามันจะอกหักซักกี่ครั้งเชียว จริงมั้ย?
วันนี้เราเจอเค้าที่ถูกใจ  วันหน้าเราอาจจะเจอใครที่ถูกใจกว่าก็ได้

ป.ล เขียนเพื่อความสบายใจล้วนๆ  5555