ในวันที่ 15 มกราคม 2559 12:15 น. มีการใช้ข้อมูลนำเสนอ โดยสื่อชื่อดัง  เพื่อสื่อว่า

" ทักษิณ เพิ่มพื้นที่ปลูกยาง โดยไม่มีการจัดโซนนิ่งและควบคุมปริมาณให้เหมาะสม??       "

ตามภาพดังนี้


จาก  http://www.manager.co.th/columnist/ViewNews.aspx?NewsID=9590000005016

และ  พบเห็นอีกในบอร์ดแห่งนี้   โดยสมาชิกชื่อ

http://ppantip.com/topic/34671690/comment42
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ราคาอย่างขึ้นลงมันอยู่ที่ความต้องการซื้อ (Demand) และความต้องการขาย (Supply)
ปัจจัยหลัก  การขยายพื้นที่ปลูกยางทั่วประเทศ ในสมัยทักษิณ ที่ไม่ได้มีมาตรการจัดโซนนิ่ง
และแผนรองรับผลผลิตน้ำยางที่เพิ่มขึ้นกว่า ๔  เท่าตัว   เป็นปัจจัยหลักของวิกฤตราคาที่เกิดขึ้น
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา  พอดีปัญหาเศรษฐกิจโลกถดถ่อยรวมทั้งปัญหาราคาน้ำมันที่ดิงลดลง
ที่ทำให้ราคายางมีทิศทางเดียวกับราคาน้ำมัน  ก็มีผลกระทบทั้งหมดนั้นแหละ
แต่...มากน้อยตามแต่โครงสร้างและการจัดการของประเทศนั้น

และยังไม่รุ้ว่า มีการแชร์ข้อมูลต่อๆกันออกไป ทำให้มวลมหาประชาชนที่ได้อ่าน จนพากันหลงเชื่อ อีกมากแค่ไหน




ไปดูมติ ครม. สมัยรัฐบาลทักษิณกันชัดๆ

สรุปข่าวการประชุมคณะรัฐมนตรี  26 พฤษภาคม 2546
http://www.eppo.go.th/admin/cab/cab-2546-05-26.html#44
โครงการปลูกยางเพื่อยกระดับรายได้และความมั่นคงให้แก่เกษตรกรในแหล่งปลูกยางใหม่


ข้อ 44. (2) เรื่อง โครงการปลูกยางเพื่อยกระดับรายได้และความมั่นคงให้แก่เกษตรกรในแหล่งปลูกยางใหม่
ระบุว่า  เห็นชอบให้ยกเลิกมติคณะรัฐมนตรีเมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2542 ที่กำหนดให้ขยายพื้นที่ปลูกยางของประเทศไม่เกิน 12 ล้านไร่ โดยให้ขยายพื้นที่ปลูกยางใหม่ในแต่ละปีได้เท่ากับพื้นที่ปลูกยางที่ลดลงในแหล่งปลูกยางเดิม และไม่ควรปลูกยางใหม่ในภาคเหนือ และเห็นชอบให้ขยายพื้นที่ปลูกยางได้ในทุกภาคของประเทศในนที่ที่กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ (กรมวิชาการเกษตร) กำหนดเป็นพื้นที่ที่เหมาะสมสำหรับการปลูกยาง โดยคำนึงถึงการกำหนดเขตพื้นที่การเกษตร (Zoning) และผลิตภาพการผลิต (Productivity) เป็นหลักเกณฑ์ในการพิจารณา


ตัวเต็มยาวๆ  เผื่อคนชอบอ่าน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ 44. เรื่องโครงการปลูกยางเพื่อยกระดับรายได้และความมั่นคงให้แก่เกษตรกรในแหล่งปลูกยางใหม่

คณะรัฐมนตรีพิจารณาโครงการปลูกยางเพื่อยกระดับรายได้และความมั่นคงให้แก่เกษตรกรในแหล่งปลูกยางใหม่ ตามที่กระทรวงเกษตรและสหกรณ์เสนอ แล้วมีมติ ดังนี้
1.เห็นชอบให้ยกเลิกมติคณะรัฐมนตรีเมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม 2533 เฉพาะเรื่องสวนยางที่อยู่ในป่าสงวนแห่งชาติ และให้กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ (กรมป่าไม้) กำหนดเงื่อนไขและหลักเกณฑ์การอนุญาตเข้าทำประโยชน์เฉพาะสวนยาง โดยมอบให้กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ ร่วมกับกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมนำเสนอเรื่องดังกล่าวเข้าที่ประชุมคณะทำงานที่ทำหน้าที่ศึกษาพิจารณามาตรการ หลักเกณฑ์และเงื่อนไขในการปลูกสร้างสวนป่าภาคเอกชน ที่อยู่ภายใต้คณะกรรมการนโยบายป่าไม้แห่งชาติ หากคณะอนุกรรมการพิจารณามาตรการฯ เห็นชอบก็ควรกำหนดการอนุญาตให้ดำเนินการปลูกป่าไม่เกินรายละ 30 ไร่ ในพื้นที่ดังกล่าว
2.เห็นชอบให้ยกเลิกมติคณะรัฐมนตรีเมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2542 ที่กำหนดให้ขยายพื้นที่ปลูกยางของประเทศไม่เกิน 12 ล้านไร่ โดยให้ขยายพื้นที่ปลูกยางใหม่ในแต่ละปีได้เท่ากับพื้นที่ปลูกยางที่ลดลงในแหล่งปลูกยางเดิม และไม่ควรปลูกยางใหม่ในภาคเหนือ และเห็นชอบให้ขยายพื้นที่ปลูกยางได้ในทุกภาคของประเทศในนที่ที่กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ (กรมวิชาการเกษตร) กำหนดเป็นพื้นที่ที่เหมาะสมสำหรับการปลูกยาง โดยคำนึงถึงการกำหนดเขตพื้นที่การเกษตร (Zoning) และผลิตภาพการผลิต (Productivity) เป็นหลักเกณฑ์ในการพิจารณา
3.อนุมัติให้กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ (กรมวิชาการเกษตร) ดำเนินโครงการปลูกยางพารา เพื่อยกระดับรายได้และความมั่นคงให้แก่เกษตรกรในแหล่งปลูกยางใหม่ ระยะที่ 1 (ปี 2547 - 2549) โดยคำนึงถึงการรักษาเสถียรภาพราคายางในตลาด
4.อนุมัติให้กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ (กรมวิชาการเกษตร) ใช้เงินกองทุนโครงการช่วยเหลือเกษตรกร (คชก.) ปลอดดอกเบี้ย วงเงิน 1,440 ล้านบาท เพื่อดำเนินการผลิตพันธุ์ยางจำนวน 90 ล้านต้นให้โครงการโดยส่งเรื่องการขอใช้เงินจากกองทุนโครงการช่วยเหลือเกษตรกร (คชก.) ให้กับคณะกรรมการ คชก. พิจารณาก่อน
5.เห็นชอบในการขอรับการสนับสนุนจากสำนักงานกองทุนสงเคราะห์สวนยางใช้เงิน cess วงเงิน 1,440 ล้านบาท ชำระเงินคืน คชก. ในระยะเวลา 10 ปี นับจากปีที่สวนยางพาราให้ผลผลิตในแต่ละปี
6.เห็นชอบให้กระทรวงการคลัง (ธ.ก.ส.) จัดสรรเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำให้เกษตรกรที่เข้าร่วมโครงการวงเงิน 5,360 ล้านบาท เพื่อเป็นสินเชื่อในการปลูกสร้างสวนยาง

กระทรวงเกษตรและสหกรณ์เสนอโครงการปลูกยางเพื่อยกระดับรายได้และความมั่นคงให้แก่เกษตรกรในแหล่งปลูกยางใหม่ ระยะที่ 1 พื้นที่ปลูกยาง 1,000,000 ไร่ ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ 700,000 ไร่ และภาคเหนือ 300,000 ไร่ ระยะเวลาดำเนินการ 3 ปี (2547 - 2549) โดยให้กรมวิชาการเกษตรรับผิดชอบการกำหนดเขตปลูกยางที่เหมาะสม การตรวจสอบ ควบคุม และจัดหาพันธุ์ยางให้ ส.ก.ย. รับผิดชอบการฝึกอบรม การควบคุม กำกับ การตรวจสอบ ติดตาม และประเมินผลการปลูกยางของโครงการ และให้กระทรวงการคลังรับผิดชอบการจัดหาสินเชื่อ

สำหรับแหล่งงบประมาณที่ใช้เป็นเงินกู้ยืมจาก คชก. 1,440 ล้านบาท และวงเงินสินเชื่อ 5,360 ล้านบาท รวมเป็นเงิน 6,800 ล้านบาท แยกเป็น
1.ค่าพันธุ์ยาง 90 ล้านตัน ๆ ละ 16 บาท ณ ศูนย์กระจายพันธุ์ยาง (500,000 ตัน/ศูนย์) เป็นเงิน 1,440 ล้านบาท (ไม่รวมภาษีมูลค่าเพิ่ม) โดยให้กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ (กรมวิชาการเกษตร) ใช้เงินกองทุนโครงการช่วยเหลือเกษตรกร (คชก.) ปลอดดอกเบี้ย และให้ สกย. ชำระเงินทั้งหมดคืน คชก. โดยใช้รายได้จากค่าธรรมเนียมส่งออกยาง cess ในระยะเวลา 10 ปี นับจากปีที่สวนยางพาราให้ผลผลิตในแต่ละปี
2.ค่าดูแลรักษาและปฏิบัติในสวนยางของเกษตรกรที่เข้าโครงการในระยะเวลา 6 ปี (ตามงวดที่ สกย. กำหนด) ในอัตรา 5,360 บาท/ไร่ รวมเป็นเงิน 5,360 ล้านบาท โดยให้กระทรวงการคลัง (ธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์การเกษตร : ธ.ก.ส.) เป็นผู้จัดสรรเงินข้างต้นให้เกษตรกรกู้ และรัฐบาลจ่ายดอกเบี้ยให้กึ่งหนึ่งของที่เกษตรกรต้องจ่าย และแยกเป็นเงินกู้ออกเป็น 3 รุ่น ดังนี้ 1) รุ่นปี 2547 เนื้อที่ 200,000 ไร่ เป็นเงิน 1,072 ล้านบาท 2) รุ่นปี 2548 เนื้อที่ 300,000 ไร่ เป็นเงิน 1,608 ล้านบาท 3) รุ่นที่ 2549 เนื้อที่ 500,000 ไร่ เป็นเงิน 2,680 ล้านบาท

โอกาสในการขยายปริมาณการผลิตยางพาราของโลก
1.ในช่วงปี 2539 - 2545 โลกมีอัตราการขยายตัวการใช้ยางเพิ่มขึ้นประมาณร้อยละ 2.6 ต่อปี ในขณะที่อัตราการขยายตัวของการผลิตขยายตัวเพียงร้อยละ 2.04 ต่อปี สามารถคาดได้ว่าถ้าสถานการณ์ยังเป็นเช่นในปัจจุบันในปี 2551 โลกจะขาดยางอย่างน้อย 41,000 ตัน และขาดเพิ่มมากขึ้นในปีต่อ ๆ ไป
2.นับจากปี 2545 จีนกลับกลายเป็นประเทศผู้ใช้ยางมากที่สุดของโลก มีปริมาณการใช้มากถึง 1.2 ล้านตัน ในจำนวนนี้สามารถผลิตได้เองเพียง 400,000 - 450,000 ตันเท่านั้น จำเป็นต้องนำเข้าไม่น้อยกว่า 750,000 - 800,000 ตัน ส่วนใหญ่ 437,000 ตัน นำเข้าจากไทย (อัตราการนำเข้าจากไทยเพิ่มขึ้นร้อยละ 6 ต่อปี) เนื่องจากอุตสาหกรรมยางยานยนต์ของจีนมีอัตราการผลิตเพิ่มขึ้นร้อยละ 14 ต่อปี คาดว่าในปี 2550 จีนจะใช้ยางประมาณ 1.72 - 1.80 ล้านตัน และต้องนำเข้ายางจากไทยไม่น้อยกว่า 700,000 ตันต่อปี หรือเพิ่มจากปัจจุบันประมาณ 250,000 - 300,000 ตันต่อปี
3.ประเทศอินโดนีเซียในฐานะประเทศผู้ผลิตยางอันดับที่ 2 ของโลก มีอัตราการขยายตัวของการผลิตยางประมาณร้อยละ 1 - 2 ต่อปี รักษาระดับปริมาณการผลิตที่ 1.5 ล้านตันต่อปีมาโดยตลอด และมีเป้าหมายการขยายพื้นที่ปลูกปาล์มน้ำมันมากกว่ายางพารา ตลาดหลักเป็นตลาดอเมริกาไม่ใช่ตลาดจีน
4.ประเทศมาเลเซียในฐานะประเทศผู้ผลิตยางอันดับที่ 3 ของโลกได้ลดการผลิตยาง เฉลี่ยร้อยละ 23 ต่อปี และมีปริมาณการผลิตประมาณ 600,000 ตันต่อปี และปรับเปลี่ยนเป็นประเทศผู้นำเข้ายาง โดยเน้นการขยายพื้นที่ปลูกปาล์มน้ำมันมากกว่าการปลูกยาง เพราะให้ผลตอบแทนสูงกว่า
5.ประเทศเวียดนามในฐานะประเทศผู้ผลิตยางอันดับที่ 4 ของโลก แม้ว่ามีอัตราการขยายตัวของผลผลิตร้อยละ 5 - 6 ต่อปี แต่มีขีดจำกัดเรื่องการขยายพื้นปลูกยางไปแหล่งปลูกยางใหม่ทางตอนกลาง เนื่องจากเป็นพื้นที่ที่เหมาะสำหรับปลูกกาแฟ ดังนั้นผลผลิตยางของเวียดนามจะเพิ่มจาก 350,000 ตัน เป็น 450,000 ตันเท่านั้น
6.จากสถานการณ์ข้างต้น เห็นได้ว่าประเทศผู้ผลิตสามารถเพิ่มผลผลิตยางได้ และไทยมีศักยภาพในการเพิ่มผลผลิตให้ตรงและสอดคล้องกับความต้องการใช้ยางของโลก โดยเฉพาะตลาดจีนมากกว่าประเทศผู้ผลิตอื่น สำหรับการปลูกยางเพิ่มอีก 1 ล้านไร่ สวนยางจะเริ่มให้ผลผลิตในปี 2554 เป็นต้นไป และจะเพิ่มผลผลิตยางประมาณ 220,000 ตันต่อปี ซึ่งยังต่ำกว่าปริมาณที่คาดว่าจีนจะนำเข้าจากไทย หากรวมตลาดส่งออกหลักอื่นของไทย ไม่ว่าจะเป็นญี่ปุ่น เกาหลี และมาเลเซีย ที่มีปริมาณการใช้ยางเพิ่มมากขึ้น นอกจากนี้เป็นตลาดที่ไทยเป็นผู้ครองตลาดอยู่ การเพิ่มผลผลิตครั้งนี้จะไม่กระทบต่อภาระความต้องการใช้ยางของโลกแต่อย่างใด ไทยยังคงรักษาระดับปริมาณการผลิตยางที่ 2.8 ล้านตันต่อปี และจะเพิ่มส่วนแบ่งตลาดส่งออกยางจากเดิมร้อยละ 34 เป็นร้อยละ 38 เท่านั้น

ผลกระทบต่อความร่วมมือด้านยางระหว่างไทย มาเลเซีย และอินโดนีเซีย การขยายพื้นที่ปลูกยาง 1 ล้านไร่ ไม่ผิดข้อตกลงความร่วมมือด้านยางพาราระหว่างไทย อินโดนีเซีย และมาเลเซีย เนื่องจากตามข้อตกลง Bali Declaration 2001 กำหนดลดปริมาณการผลิตลงร้อยละ 4 ต่อปี ในระหว่างปี 2545 - 2546 และลดปริมาณการส่งออกลงร้อยละ 10 ต่อปีในปี 2545 แต่โครงการเริ่มปลูกยางในปี 2547 จะให้ผลผลิตในปี 2554

ประโยชน์ที่คาดว่าจะได้รับ


เกษตรกร

1. เกษตรที่เข้าร่วมโครงการประมาณ 142,850 ราย มีรายได้เพิ่มขึ้น จากการปลูกมันสำปะหลัง 3,720 บาทต่อไร่ และปลูกข้าว 1,620 บาทต่อไร่ เป็นรายได้จากยาง 6,600 บาทต่อไร่ ทำให้เกษตรกรที่เข้าร่วมโครงการมีรายได้เพิ่มขึ้น 2,880 บาทต่อไร่ และ 4,980 บาทต่อไร่ หรือมีรายได้เพิ่มขึ้นครอบครัวละ 20,160 - 34,860 บาทต่อปี ตามลำดับ

2. สำหรับเงินที่เกษตรกรกู้ไป หากส่งคืนเงินกู้เพียงร้อยละ 10 ของรายได้ จะคืนเงินกู้ได้หมดภายใน 11 ปีนับจากปีที่มีรายได้

3. เกษตรกรที่เข้าร่วมโครงการและแรงงานภาคเกษตรไม่น้อยกว่า 150,000 คน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นแรงงานกรีดยาง จะมีรายได้ดี และสม่ำเสมอทั้งปี

ภาครัฐ  
1. สำหรับผลผลิตยางของประเทศที่เพิ่มขึ้นจากการปลูกยางของโครงการจำนวน 220,000 ตันต่อปี นับจากปี 2554 เป็นต้นไปนั้น คิดเป็นมูลค่ายาง 7,700 ล้านบาทต่อปี (ราคายาง F.O.B. 35 บาท/กิโลกรัม) ซึ่งหากนำยางทั้งหมดไปแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์และส่งออกแล้ว จะมีรายได้ส่งออก 38,500 ล้านบาท

2. รัฐมีรายได้จาก cess ประมาณปีละ 198 - 308 ล้านบาท (อัตรา 0.90 - 1.40 บาท/กิโลกรัม)

3. การปลูกยางทำให้สภาพแวดล้อมดีขึ้น เห็นได้จากผลจากการปลูกยางในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในพื้นที่ที่ปลูกยางมีปริมาณน้ำฝนเพิ่มขึ้นจากเดิม 150 - 200 มิลลิเมตรต่อปี และมีการกระจายของฝนดีขึ้น

การบิดเบือนบ่อยๆ เป็นสาเหตุทำให้ประเทศแตกแยกวุ่นวาย  ใช่หรือไม่