เป็นมั้ยพอเริ่มชินกับความเหงา คือ อารมณ์แบบอยู่ด้วยเองได้ ทำอะไร ทำคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว
ประเด็นคือ พออยู่คนเดียว ว่างๆ พอเสร็จจากงาน(งานที่บ้าน) ขึ้นห้อง ดูอนิเมะ ชอบจินตนาการไปต่างๆ นาๆ ไม่อยากติดต่อใคร คุยกับใครเรย เหมือนอารมณ์ แบบ เห้ยยย...ช้านอยู่ในโลกของช้านอยู่นะ อย่ามายุ่งกับฉัน จะคุยก้อจะคุยเฉพาะพ่อแม่พี่น้องแฟน ใครโทรหา ไลน์หา เพื่อน คนรู้จัก ญาติ ๆ นี่ไม่ค่อยอยากรับเรย
(รู้สึกว่าเป็นตั้งแต่เด็กที่จะไม่ชอบคุยกะคนแปลกหน้าผ่านโทรสับ ไม่รู้ทำไม กล้าๆ กลัวๆ จำได้ตอนเด็กแม่ชอบให้ติดต่อเน็ตให้ เมื่อก่อนใช้ต่อแบบมีโทรสับอะแระมีปันหาบ่อย ต้องโทรไปถามไรเงี่ย คือเราไม่เอาเรย ไม่กล้าคุย)
พ่อแม่พี่น้อง แฟน นี่ไม่เป็นไรนะ บางทีเพื่อนโทรมายังไม่ค่อยอยากคุยเรย บางทีคิดนะไม่อยากรับรู้อ่ะไรทั้งนั้นอ่ะ ใครจะเป็นยังไง อะไร ชั่ง ไม่เกี่ยวกะเรา ไม่สำคันกะเรา ไม่อยากยุ่ง ดูเห็นแก่ตัวมั้ย....
บางครั้งใครชวนไปไหนมาไหน ละแบบขี้เกียจ ไม่อยากออกอะ
เมื่อก่อนก้อจะเป็นแบบเหงามากๆ อยากคุยกับใครสักคน ไม่สิหลายๆ คน แก้เหงา แต่เจอประสบกานแย่ๆ พอคุยมั่ว มันก้อซั่วไปหมด เรยไม่เอาละ คนบางคนคุยละหาย ไม่เหมือนเดิม ไม่เสมอต้นไม่เสมอปลาย ก้อเรยเบื่อ เกลียดความไม่พอดี แรกๆเยอะ หลังๆแผ่ว (เออ เราเป็นคนเงียบๆ ด้วย) แต่ก้อนะ ไม่เหมือนพ่อแม่ พี่น้อง ไม่เบื่อถึงจะเปลี่ยนไปยังไง จู้จี้ขี้บ่น ก้อมีรำคานมั่งแต่ขอคืนเดียวอะ หายเบื่อละ ส่วนแฟน เป็นแต่ทนเอา แต่ให้ทนคนอื่นไม่เอาอะ เพราะคิดว่าคนอื่นที่เข้ามา ก้อเข้ามาก้อเพราะมีจุดมุ่งหมาย หว่านเมล็ดย่อมหวังผล ไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก้อเหอะ แบบปันหางุ้นงี้ มาปรึกษาไรเงี้ย พอโอก้อหาย เรยไม่ชอบ ก้อเรยอยากตัดๆ
แต่เค้าว่ามนุดเป็นสังคม ต้องพึ่งพาอาศัยกัน มันจริงเหรอ ? ทุกวันนี้ ที่เห็น มันไม่ใช่ละอ่ะ แก่งแย้งชิงดีชิงเด่นกัน ตัวใครตัวมัน โลกแตกๆสักทีก้อดีนะ กลับไปสู้จุดเริ่มต้น คงจะสันติ มากกว่านี้ เราปกติไหมเนี่ย รึเก็บกดว้าาา เอ้ะ รึโรคจิต หึ ไม่นะ ก้อนะ...
บางทีก้อไม่รู้ตัวเองต้องการอ่ะไร งง ดุสิ ไม่รู้เลยพิมมายาวยืด จะสื่อ ไรก้อไม่รู้ หวังว่าน่าจะมีสักคนเข้าใจอารมณ์นะ 5555
กะทู้แรกผิดพลาดประการใด ขออภัย ณ ที่นี่ด้วยนะคะ
#โง่แท็กห้องไม่เป็นอีก ซอรี่นะ
เป็นมั้ย อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากติดต่อใคร ?
ประเด็นคือ พออยู่คนเดียว ว่างๆ พอเสร็จจากงาน(งานที่บ้าน) ขึ้นห้อง ดูอนิเมะ ชอบจินตนาการไปต่างๆ นาๆ ไม่อยากติดต่อใคร คุยกับใครเรย เหมือนอารมณ์ แบบ เห้ยยย...ช้านอยู่ในโลกของช้านอยู่นะ อย่ามายุ่งกับฉัน จะคุยก้อจะคุยเฉพาะพ่อแม่พี่น้องแฟน ใครโทรหา ไลน์หา เพื่อน คนรู้จัก ญาติ ๆ นี่ไม่ค่อยอยากรับเรย
(รู้สึกว่าเป็นตั้งแต่เด็กที่จะไม่ชอบคุยกะคนแปลกหน้าผ่านโทรสับ ไม่รู้ทำไม กล้าๆ กลัวๆ จำได้ตอนเด็กแม่ชอบให้ติดต่อเน็ตให้ เมื่อก่อนใช้ต่อแบบมีโทรสับอะแระมีปันหาบ่อย ต้องโทรไปถามไรเงี่ย คือเราไม่เอาเรย ไม่กล้าคุย)
พ่อแม่พี่น้อง แฟน นี่ไม่เป็นไรนะ บางทีเพื่อนโทรมายังไม่ค่อยอยากคุยเรย บางทีคิดนะไม่อยากรับรู้อ่ะไรทั้งนั้นอ่ะ ใครจะเป็นยังไง อะไร ชั่ง ไม่เกี่ยวกะเรา ไม่สำคันกะเรา ไม่อยากยุ่ง ดูเห็นแก่ตัวมั้ย....
บางครั้งใครชวนไปไหนมาไหน ละแบบขี้เกียจ ไม่อยากออกอะ
เมื่อก่อนก้อจะเป็นแบบเหงามากๆ อยากคุยกับใครสักคน ไม่สิหลายๆ คน แก้เหงา แต่เจอประสบกานแย่ๆ พอคุยมั่ว มันก้อซั่วไปหมด เรยไม่เอาละ คนบางคนคุยละหาย ไม่เหมือนเดิม ไม่เสมอต้นไม่เสมอปลาย ก้อเรยเบื่อ เกลียดความไม่พอดี แรกๆเยอะ หลังๆแผ่ว (เออ เราเป็นคนเงียบๆ ด้วย) แต่ก้อนะ ไม่เหมือนพ่อแม่ พี่น้อง ไม่เบื่อถึงจะเปลี่ยนไปยังไง จู้จี้ขี้บ่น ก้อมีรำคานมั่งแต่ขอคืนเดียวอะ หายเบื่อละ ส่วนแฟน เป็นแต่ทนเอา แต่ให้ทนคนอื่นไม่เอาอะ เพราะคิดว่าคนอื่นที่เข้ามา ก้อเข้ามาก้อเพราะมีจุดมุ่งหมาย หว่านเมล็ดย่อมหวังผล ไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก้อเหอะ แบบปันหางุ้นงี้ มาปรึกษาไรเงี้ย พอโอก้อหาย เรยไม่ชอบ ก้อเรยอยากตัดๆ
แต่เค้าว่ามนุดเป็นสังคม ต้องพึ่งพาอาศัยกัน มันจริงเหรอ ? ทุกวันนี้ ที่เห็น มันไม่ใช่ละอ่ะ แก่งแย้งชิงดีชิงเด่นกัน ตัวใครตัวมัน โลกแตกๆสักทีก้อดีนะ กลับไปสู้จุดเริ่มต้น คงจะสันติ มากกว่านี้ เราปกติไหมเนี่ย รึเก็บกดว้าาา เอ้ะ รึโรคจิต หึ ไม่นะ ก้อนะ...
บางทีก้อไม่รู้ตัวเองต้องการอ่ะไร งง ดุสิ ไม่รู้เลยพิมมายาวยืด จะสื่อ ไรก้อไม่รู้ หวังว่าน่าจะมีสักคนเข้าใจอารมณ์นะ 5555
กะทู้แรกผิดพลาดประการใด ขออภัย ณ ที่นี่ด้วยนะคะ
#โง่แท็กห้องไม่เป็นอีก ซอรี่นะ