EP.1>>http://ppantip.com/topic/34705697
EP.2>>http://ppantip.com/topic/34707777

5  พฤศจิฯ
สิบเอ็ดโมงเช้า ณ สถานีรถไฟ Beijing Main Station กรุงปักกิ่ง ประเทศจีน



   ใช่คับ เรากะเวลาผิดไปหน่อย โผล่ขึ้นมาที่สถานีรถไฟประมาณยี่สิบนาทีก่อนรถออก เหมือนจะมีเวลาเยอะ แต่เราจะต้องต่อแถวแสกนกระเป๋าก่อนเข้าสถานีอีก ซึ่งผู้คนล้นทะลักออกมาจนเกือบถึงถนนใหญ่ มองเผินๆนึกว่าสหภาพแรงงานประท้วงการรถไฟ คนเยอะมว๊ากกกก

   เราต่อแถวอย่างร้อนใจ เข้าใจใช่ป่ะ เวลารีบๆอ่ะ อะไรๆแม่มก็ดูช้าไปหมด กว่าอาม่าจะเข็นกระเป๋า จะยก จะเดิน ดูสโลว์โมชั่นไปหมด บางคนขนของมาหกเจ็ดกล่อง เมิงจะขนอะไรนักหนา เมิงเป็นบุรุษไปรษณีย์รึไง คือมันหาเรื่องหงุดหงิดได้ทุกอย่างอ่ะ อยากจะเดินเข้าไปช่วยขนๆ ให้มันเร็วๆ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากจะค่อยๆ ขยับทีละก้าว ทีละก้าว ตามๆกันไป มองนาฬิกาเวลาเมิงก็เดินเร็วเหลือเกินน่ะ หมุนเอาๆ แป๊ปๆผ่านไปหนึ่งนาที หนึ่งนาที กูยังเดินไม่ถึงไหนเลยเนี่ยะ

   เหลือบไปเห็นคนจีนแซงคิว เฮ้ย! นี่บ้านเมิงน่ะ เมิงก็ยังไม่เว้นเลยเนอะ ภาพที่ตามมาก็คือเห็นคนชาติเดียวกันรุมประณามด่าทอคนชาติเดียวกัน เออๆด่ามันแทนผมด้วย อัลไลว่ะ คนยิ่งรีบๆอยู่ยังจะแซงคิวกันอีก

   แล้วเราก็หลุดรอดจากที่แสกนกระเป๋า เข้ามาในสถานีได้ ดูนาฬิกา เชี่ย! อีกห้านาที ไปทางไหนต่อว่ะเนี่ยะ ป้ายแม่มก็เป็นภาษาจีนไปหมด เห็นคนเดินขึ้นข้างบนกันหมด เออๆตามไปก่อนละกันว่ะ โชคดีมีเจ้าหน้าที่ยืนอยู่ รีบวิ่งเข้าไปหาพร้อมยื่นตั๋ว แล้วพี่เขาก็ชี้มือไปตรงทางออกซึ่งอยู่ไม่ไกล เรามองตามไป เออใช่จริงๆด้วย ขบวนที่ K3 ออกทางออกนี้ ก็รีบยื่นตั๋วพร้อมพาสปอร์ตให้พนักงานหน้าประตู แล้วรีบจ้ำไปหารถไฟอย่างไว

   เฮ้อ เหนื่อย ดูนาฬิกา เออยังมีเวลาอีกสามนาที ออกไปถ่ายรูปกันก่อนซักสองสามแชะยังทัน ต้องบันทึกประวัติศาตร์ กับการเริ่มต้นการเดินทางกับรถไฟสาย ทรานส์ไซบีเรีย สายนี้ นี่เองงงงงง



   รถไฟขบวนนี้จะวิ่งยาวๆเลย เจ็ดวัน!! จากปักกิ่งประเทศจีน ถึงมอสโคว ประเทศรัสเซียเลย แต่เราเลือกที่จะแวะหายใจหายคอที่ อุลานบาตอร์ เมืองหลวงของประเทศมองโกเลียก่อน หนึ่งคืน กลัวว่าถ้านั่งไปยาวๆ เด่วจะเป็นแผลกดทับกันซ่ะก่อน

   เราได้คันที่ 11 เลย เกือบจะหน้าสุดติดกับหัวรถจักรเลย คันที่ 1 คงจะอยู่ปลายขบวน เข้าไปถึงเราต้องแชร์ห้อง กับ ฝรั่งนายหนึ่ง ดูมีอายุกว่าเราหน่อย มารู้ที่หลังว่าเป็นชาวอิตาลี ดูมนุษยสัมพันธ์ดี ยิ้มง่าย แต่พูดอังกฤษไม่ค่อยได้ ผมเดินสำรวจห้องอื่นๆซักหน่อย ก็เจอหญิงสาวชาวเยอรมัน อายุรุ่นๆกันนี่แหละ มาคนเดียว อยู่ในห้องถัดไปคนเดียว นอกจากนั้นก็ว่าง!! คือทั้งคันมีกันแค่ 4 คนนี่แหละ วังเวงชิหาย

   ด้วยความที่ไอเราก็เป็นห่วง กลัวว่านางจะเหงา ก็เลยกะจะลองชวนเล่นๆ "เธอๆมานอนรวมกันห้องเรามั๊ย มีเตียงว่างเตียงนึง" นางก็ตอบไว้เชิงก่อน "หรอๆ? เด่วลองดูก่อนน่ะ ถ้ารู้สึกเหงาจริงๆ จะย้ายไปน่ะ"
   บ๊ะ!!! คิดอะไรกะกูแน่ๆ มีใจให้กูชัวร์ (อันนี้คือ มโนเอาเอง)

   เมื่อนาฬิกาบอก 11.22 รถไฟก็เริ่มเคลื่อนออกจากชานชลา ผมก็พุ่งไปเกาะหน้าต่าง ประหนึ่งว่าจะโบกมือบ๊ายๆคนที่มาส่ง (ซึ่งไม่มี) ก็ค่อยๆเห็นภาพสถานีรถไฟปักกิ่ง เคลื่อนออกไปเรื่อยๆ จนลับสายตา