มาดูแอมเวย์แบบที่น้องรู้จักกันนะคะ
ค่ะ น้องเป็นเด็กคนนึงที่เข้ามาทำงานใน กทม. แล้วเข้ามาเจอแอมเวย์ตอนอายุย่าง19
ความจริงแล้วน้องเจอแอมเวย์มาหลายครั้งแล้วค่ะ เจอตั้งแต่เด็กเพราะแถวบ้านก็พอมีคนทำอยู่บ้าง
แต่คนเหล่านั้นเป็นแค่มือสมัครเล่นเท่านั้น ตอนนั้นน้องอายุประมาณ10-12 ขวบประมาณนั้น
น้องนั่งเล่นหมากฮอต(หมาก 16 ) กับเพื่อนๆตรงโต๊ะม้าหินอ่อน เค้าเดินเข้าไปในบ้าน
แล้วเดินออกมาแล้วบอกให้เราถอยออก ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเราจึงนั่งดูเค้าสาธิต
ตอนนั้นน่ะหรอ เป็นการสาธิตเครื่องกรองน้ำ เราก็นั่งดูจนจบไม่ได้คิดอะไร แล้วเราก็ไปเล่นที่อื่น
จากนั้นมาเราก็ไม่เห็นอีก และมาเห็นอีกครั้งตอนอายุ 15-16 ปี ตอนนั้นเราได้ไปทำงานรับจ้าง
ที่โรงงานแห่งหนึ่งในตัวเมือง 4-5 วันแรกก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่พอมาวันหนึ่ง ตอนพักเที่ยง
หลังจากกินข้าวกันยังไม่เรียบร้อยดีเท่าไหร่ มีพี่คนหนึ่งตั้งโต๊ะสาธิต ยาสีฟัน ตอนนั้นเราไม่รู้อะไรเลย
มีคนดูบ้าง และ ไม่ดูบ้าง เราดูแค่ยาสีฟันแล้วเราก็ไปพักที่อื่น ไม่ได้ดูต่อ และไม่เจอแอมเวย์อีกเลย
จนกระทั้งเราเรียนจบมัธยมปลาย และเข้ามาทำงานใน กทม. ก็มาเจอแอมเวย์อีกครั้ง
แต่ครั้งนี้สินค้าที่เราเห็นคือเจลอาบน้ำ กับ ครีมทาผิว เพราะว่าเราใช้ครีมทาผิววาสลีนอยู่
ส่วนครีมอาบน้ำเราใช้โพรเท็ส เป็นสิ่งที่เราเชื่อว่าดีที่สุดแล้ว พอเจอของแอมเวย์เท่านั้นแหละ
ของเราดีที่สุดแล้วค่ะ แต่ของแอมเวย์ดีกว่า ทำไมน่ะหรอ เพราะเค้าเอาของเรานี่แหละไปสาธิต
โอเคนะ จากนั้นต่อด้วยแผนการตลาด เราเปิดใจตรงแผนการตลาด และเขียนใบสมัครเลย
แต่เราก็ยังไม่สมัครตอนนั้นนะคะ พอระยะห่างออกมาเราก็ลืมมันไปเลย
มีวันนึ่งแฟนก็พาเราไปประชุมหรือที่เรียกว่าเฮ้าท์มิสติ้ง เราตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
และแฟนก็ส่งเรากลับที่ทำงาน คือพักในโรงงานเลยอะค่ะ เป็นเด็กที่ได้รับทุนการศึกษาจากการวัดไอคิวค่ะ
พอวันรุ่งขึ้นเราก็ตัดสินใจเดินตรงไปหาผู้จัดการ และบอกตรงๆไปเลยว่าหนูขอลาออก
ไม่เรียนและไม่ทำงานที่นี่ล้วค่ะ เค้าถามว่าหนูเป็นอะไร ทำไมถึงไม่อยากเรียนไม่อยากทำงาน
หนูบอกหนูเบื่อที่ต้องทำงานเดิมๆซ้ำๆและหนูจะไปทำแอมเวย์ เท่านั้นแหละค่ะผู้จัดการเก็ตเลย
แล้วหันกลับมาบอกหนูว่าแอมเวย์เป็นลูกโซ่ หนูจะไปทำทำไม และอีกอย่างโรงงานเรา
ก็ไม่ให้ขายเครื่องสำอางด้วยนะ (ลืมบอกไปว่าวันนั้นที่เฮ้าท์หนูเห็นอาหารเสริม)
หนูก็บอกไปหนูไม่ได้ขายเครื่องสำอางแต่จะขายอาหารเสริม
ผู้จัดการบอกก็นั่นแหละสินค้าขายตรงทั้งหมด รวมไปถึงการเล่นแชร์เล่นหวยโรงงานห้ามหมด
หนูบอกหนูไม่ได้ขายในโรงงานแต่จะไปขายนอกโรงงาน ผู้จัดการถามแล้วหนูจะไปขายใคร
เออ...หนูบอกไม่รู่ แต่ยืนยันว่าหนูจะทำ ผู้จัดการจึงให้หนูมาคิดคืนนึงก่อนแล้วค่อยมาคุยกันใหม่
วันรุ่งขึ้นหนูก็เดินไปยืนยันกับผู้จัดการว่าหนูจะออกให้ได้ ผู้จัดการก็เลยเรียกเจ้าของโรงงาน
มาคุยกับหนู เค้าบอกเชื่อพี่เหอะ หนูทำไม่ได้หรอก หนูแย้งกลับหนูทำได้ค่ะ
แล้วเค้าก็คงจะรู้แล้วว่ายังไงหนูก็ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน เค้าก็เลยบอกให้ขึ้นไปเซนสัญญาลาออก
หนูก็ยิ้มและขึ้นไปเขียนใบลาด้วยความยินดี และเค้าก็ส่งหนูกลับบ้านต่างจังหวัด
วันรุ่งขึ้นหนูก็ขอแม่เข้ากรุงเทพ อ้างว่ามีงานลองรับแร้ว จะไปทำงาน
แม่ก็เลยให้มาแต่ไม่ได้ให้เงินนะคะ หนูก็เข้ากรุงเทพมาอยู่กับแฟน 2-3 วัน
และก็เข้าทำงานในบริษัทปัจจุบันจนถึงทุกวันนี้ โดยยังคงเข้าเฮ้าท์และเข้างานอื่นๆ
หนูก็ได้เรียนรู้ว่างานแอมเวย์ก็คืองานซ้ำๆที่หนูบอกไม่ชอบทำอะไรซ้ำๆ
แต่งานซ้ำๆของแอมเวย์ทำให้เรามีอิสระภาพ ก็เลยสนใจและฟังมาเรื่อยๆ
แรกๆเชื่ออัพไลน์ ชวนเข้างานก็เข้า ชวนลงงานพื้นฐานก็ไป
ไปๆมาๆอยู่พักนึง พออัพไลน์กลับต่างจังหวัดเท่านั้นแหละ ทำอะไรไม่เป็นเลย
หนูก็มานึกทบทวนวันที่ตัดสินใจมาทำแอมเวย์และไม่เรียนต่อ ก็นึกเสียดายขึ้นมา
แต่อีกใจนึงถ้าเรียน 4 ปี กับ เรียนแอมเวย์ 4 ปี แล้วสำเร็จชีวิตทางไหนจะดีกว่า
และก็เข้าเรียนแอมเวย์ต่อเนื่อง เรียนก็เรียนจริงๆไม่ทำงานพื้นฐานเลย 555
การทำงานในหมู่คนสำเร็จคือ 1ป+3ก ใช่มั้ย แต่เราตั้งใจทำแค่ 1ป คุฯว่าจะสำเร็จมั้ย
ใช่ค่ะ ไม่สำเร็จ ต่อมาเราจึงได้แต่เป็นเพียงผู้ใช้สินค้าจนถึงปัจจุบัน และปัจจุบัน
หนูก็กลับมาเริ่มนับหนึ่งใหม่คือเข้าประชุม 55 ประชุมอีกแระ
(แต่ก็ลงงานพื้นฐานด้วยนะคะ แค่ยังไม่มากพอ)
คุณว่าตอนนี้หนูคิดยังไง คุณเคยสงสัยมั้ยคะว่าทำไม
หนูก็เคยสงสัยเหมือนกันค่ะว่าทำไม ถึงมีคนเดินออกจากธุรกิจนี้เยอะแยะ
แต่ตอนนี้ไม่สงสัยแล้วค่ะ เพราะถ้าคุณอยู่ในทีมงานที่ทำธุรกิจอย่างถูกต้อง
คุณก็จะไม่สงสัยเลยว่า ทำไมจึงมีคนสำเร็จในแอมเวย์ ละไม่สำเร็จมากมาย
คุณว่าตอนนี้หนูรู้จริง หรือ แค่รู้จักคะ 55 เดาไม่ออกละซิคะ
งานขาย ก็ การขายอย่างที่ทุกคนเข้าใจนั่นแหละค่ะ แต่วิธีคิด+วิธีการนี่แหละสำคัญ
ถ้าวิธีคิดผ่านเดี๋ยววิธีการก็มาเองล่ะค่ะ สำหรับคนใหม่และคนที่เริ่มกลับมาทำอีกรอบสู้ๆนะคะ
เพราะเค้ากองเงินให้คุณอยู่แล้ว เค้ารอเพียงคุณก้าวเข้าไปเอาแค่นั้นเองค่ะ
ถ้าคุณอดทน + ทำงานพื้นฐานให้มากพอ สักวันก็จะเป็นความสำเร็จของคุณเอง
สุดท้าย... อย่าเข็ดกับงานขายตรง เพราะขายตรงนี่แหละดีที่สุดแล้ว แต่ดียังไงก็ค่อยๆเข้ามาเรียนรู้กันไปนะคะ
ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ หากคุณไม่ลงมือทำนะคะ ขอเน้นนะคะ งานขายตรง (ไม่ใช่แค่แอมเวย์อย่างเดียว) โอเคนะ
ทำแอมเวย์อย่าคิดเยอะ ให้ทำงานพื้นฐานเยอะๆต่อเนื่อง และอยู่ในจรรยาบัน แค่นี่คุณก็สำเร็จได้ค่ะ
ที่สำคัญอย่าพูดว่าทำไม่ได้ หรือไม่ใช่เรา หากยังไม่ได้ลงมือทำอย่างจริงจังกับมัน
ขอบคุณตั้งแต่ต้นจนจบนะคะ อ๋อทริป 2559 เที่ยว นีส กันนะคะ
ทริปต่อไป..2560 ไปดูพระอาทิตย์เที่ยงคืนกันค่ะ แล้วทริปต่อๆไปจะมาเล่าให้อ่านใหม่นะคะ
ขอบคุณค่ะ (ปล.ความสำเร็จในแอมเวย์มีอยู่จริง ถ้าคุณก้าวไปถึงคุณจะได้รับในสิ่งที่คุณไม่คาดคิดมาก่อนเลย)
ถ้าเดินออกไปหน้าบ้านแล้เจอหมาเห่า อย่ามัวไปวิ่งไล่เตะปากหมานะคะ คุณต้องตั้งสติและรู้เสมอว่า คุณจะเดินไปไหน เคนะ บายยย..
ทั้งคนใหม่ และ คนเริ่มใหม่ มาเริ่มพร้อมกันกับดิฉันนะคะ สู้ๆค่ะ เราทำได้
แอมเวย์ คุณรู้จริง หรือ แค่รู้จัก คุณทำจนสำเร็จ หรือ แค่เคยทำ แอมเวย์ในมุมมองของคุณเป็นยังไงคะ (ล่าสุด)
ค่ะ น้องเป็นเด็กคนนึงที่เข้ามาทำงานใน กทม. แล้วเข้ามาเจอแอมเวย์ตอนอายุย่าง19
ความจริงแล้วน้องเจอแอมเวย์มาหลายครั้งแล้วค่ะ เจอตั้งแต่เด็กเพราะแถวบ้านก็พอมีคนทำอยู่บ้าง
แต่คนเหล่านั้นเป็นแค่มือสมัครเล่นเท่านั้น ตอนนั้นน้องอายุประมาณ10-12 ขวบประมาณนั้น
น้องนั่งเล่นหมากฮอต(หมาก 16 ) กับเพื่อนๆตรงโต๊ะม้าหินอ่อน เค้าเดินเข้าไปในบ้าน
แล้วเดินออกมาแล้วบอกให้เราถอยออก ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเราจึงนั่งดูเค้าสาธิต
ตอนนั้นน่ะหรอ เป็นการสาธิตเครื่องกรองน้ำ เราก็นั่งดูจนจบไม่ได้คิดอะไร แล้วเราก็ไปเล่นที่อื่น
จากนั้นมาเราก็ไม่เห็นอีก และมาเห็นอีกครั้งตอนอายุ 15-16 ปี ตอนนั้นเราได้ไปทำงานรับจ้าง
ที่โรงงานแห่งหนึ่งในตัวเมือง 4-5 วันแรกก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่พอมาวันหนึ่ง ตอนพักเที่ยง
หลังจากกินข้าวกันยังไม่เรียบร้อยดีเท่าไหร่ มีพี่คนหนึ่งตั้งโต๊ะสาธิต ยาสีฟัน ตอนนั้นเราไม่รู้อะไรเลย
มีคนดูบ้าง และ ไม่ดูบ้าง เราดูแค่ยาสีฟันแล้วเราก็ไปพักที่อื่น ไม่ได้ดูต่อ และไม่เจอแอมเวย์อีกเลย
จนกระทั้งเราเรียนจบมัธยมปลาย และเข้ามาทำงานใน กทม. ก็มาเจอแอมเวย์อีกครั้ง
แต่ครั้งนี้สินค้าที่เราเห็นคือเจลอาบน้ำ กับ ครีมทาผิว เพราะว่าเราใช้ครีมทาผิววาสลีนอยู่
ส่วนครีมอาบน้ำเราใช้โพรเท็ส เป็นสิ่งที่เราเชื่อว่าดีที่สุดแล้ว พอเจอของแอมเวย์เท่านั้นแหละ
ของเราดีที่สุดแล้วค่ะ แต่ของแอมเวย์ดีกว่า ทำไมน่ะหรอ เพราะเค้าเอาของเรานี่แหละไปสาธิต
โอเคนะ จากนั้นต่อด้วยแผนการตลาด เราเปิดใจตรงแผนการตลาด และเขียนใบสมัครเลย
แต่เราก็ยังไม่สมัครตอนนั้นนะคะ พอระยะห่างออกมาเราก็ลืมมันไปเลย
มีวันนึ่งแฟนก็พาเราไปประชุมหรือที่เรียกว่าเฮ้าท์มิสติ้ง เราตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
และแฟนก็ส่งเรากลับที่ทำงาน คือพักในโรงงานเลยอะค่ะ เป็นเด็กที่ได้รับทุนการศึกษาจากการวัดไอคิวค่ะ
พอวันรุ่งขึ้นเราก็ตัดสินใจเดินตรงไปหาผู้จัดการ และบอกตรงๆไปเลยว่าหนูขอลาออก
ไม่เรียนและไม่ทำงานที่นี่ล้วค่ะ เค้าถามว่าหนูเป็นอะไร ทำไมถึงไม่อยากเรียนไม่อยากทำงาน
หนูบอกหนูเบื่อที่ต้องทำงานเดิมๆซ้ำๆและหนูจะไปทำแอมเวย์ เท่านั้นแหละค่ะผู้จัดการเก็ตเลย
แล้วหันกลับมาบอกหนูว่าแอมเวย์เป็นลูกโซ่ หนูจะไปทำทำไม และอีกอย่างโรงงานเรา
ก็ไม่ให้ขายเครื่องสำอางด้วยนะ (ลืมบอกไปว่าวันนั้นที่เฮ้าท์หนูเห็นอาหารเสริม)
หนูก็บอกไปหนูไม่ได้ขายเครื่องสำอางแต่จะขายอาหารเสริม
ผู้จัดการบอกก็นั่นแหละสินค้าขายตรงทั้งหมด รวมไปถึงการเล่นแชร์เล่นหวยโรงงานห้ามหมด
หนูบอกหนูไม่ได้ขายในโรงงานแต่จะไปขายนอกโรงงาน ผู้จัดการถามแล้วหนูจะไปขายใคร
เออ...หนูบอกไม่รู่ แต่ยืนยันว่าหนูจะทำ ผู้จัดการจึงให้หนูมาคิดคืนนึงก่อนแล้วค่อยมาคุยกันใหม่
วันรุ่งขึ้นหนูก็เดินไปยืนยันกับผู้จัดการว่าหนูจะออกให้ได้ ผู้จัดการก็เลยเรียกเจ้าของโรงงาน
มาคุยกับหนู เค้าบอกเชื่อพี่เหอะ หนูทำไม่ได้หรอก หนูแย้งกลับหนูทำได้ค่ะ
แล้วเค้าก็คงจะรู้แล้วว่ายังไงหนูก็ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน เค้าก็เลยบอกให้ขึ้นไปเซนสัญญาลาออก
หนูก็ยิ้มและขึ้นไปเขียนใบลาด้วยความยินดี และเค้าก็ส่งหนูกลับบ้านต่างจังหวัด
วันรุ่งขึ้นหนูก็ขอแม่เข้ากรุงเทพ อ้างว่ามีงานลองรับแร้ว จะไปทำงาน
แม่ก็เลยให้มาแต่ไม่ได้ให้เงินนะคะ หนูก็เข้ากรุงเทพมาอยู่กับแฟน 2-3 วัน
และก็เข้าทำงานในบริษัทปัจจุบันจนถึงทุกวันนี้ โดยยังคงเข้าเฮ้าท์และเข้างานอื่นๆ
หนูก็ได้เรียนรู้ว่างานแอมเวย์ก็คืองานซ้ำๆที่หนูบอกไม่ชอบทำอะไรซ้ำๆ
แต่งานซ้ำๆของแอมเวย์ทำให้เรามีอิสระภาพ ก็เลยสนใจและฟังมาเรื่อยๆ
แรกๆเชื่ออัพไลน์ ชวนเข้างานก็เข้า ชวนลงงานพื้นฐานก็ไป
ไปๆมาๆอยู่พักนึง พออัพไลน์กลับต่างจังหวัดเท่านั้นแหละ ทำอะไรไม่เป็นเลย
หนูก็มานึกทบทวนวันที่ตัดสินใจมาทำแอมเวย์และไม่เรียนต่อ ก็นึกเสียดายขึ้นมา
แต่อีกใจนึงถ้าเรียน 4 ปี กับ เรียนแอมเวย์ 4 ปี แล้วสำเร็จชีวิตทางไหนจะดีกว่า
และก็เข้าเรียนแอมเวย์ต่อเนื่อง เรียนก็เรียนจริงๆไม่ทำงานพื้นฐานเลย 555
การทำงานในหมู่คนสำเร็จคือ 1ป+3ก ใช่มั้ย แต่เราตั้งใจทำแค่ 1ป คุฯว่าจะสำเร็จมั้ย
ใช่ค่ะ ไม่สำเร็จ ต่อมาเราจึงได้แต่เป็นเพียงผู้ใช้สินค้าจนถึงปัจจุบัน และปัจจุบัน
หนูก็กลับมาเริ่มนับหนึ่งใหม่คือเข้าประชุม 55 ประชุมอีกแระ
(แต่ก็ลงงานพื้นฐานด้วยนะคะ แค่ยังไม่มากพอ)
คุณว่าตอนนี้หนูคิดยังไง คุณเคยสงสัยมั้ยคะว่าทำไม
หนูก็เคยสงสัยเหมือนกันค่ะว่าทำไม ถึงมีคนเดินออกจากธุรกิจนี้เยอะแยะ
แต่ตอนนี้ไม่สงสัยแล้วค่ะ เพราะถ้าคุณอยู่ในทีมงานที่ทำธุรกิจอย่างถูกต้อง
คุณก็จะไม่สงสัยเลยว่า ทำไมจึงมีคนสำเร็จในแอมเวย์ ละไม่สำเร็จมากมาย
คุณว่าตอนนี้หนูรู้จริง หรือ แค่รู้จักคะ 55 เดาไม่ออกละซิคะ
งานขาย ก็ การขายอย่างที่ทุกคนเข้าใจนั่นแหละค่ะ แต่วิธีคิด+วิธีการนี่แหละสำคัญ
ถ้าวิธีคิดผ่านเดี๋ยววิธีการก็มาเองล่ะค่ะ สำหรับคนใหม่และคนที่เริ่มกลับมาทำอีกรอบสู้ๆนะคะ
เพราะเค้ากองเงินให้คุณอยู่แล้ว เค้ารอเพียงคุณก้าวเข้าไปเอาแค่นั้นเองค่ะ
ถ้าคุณอดทน + ทำงานพื้นฐานให้มากพอ สักวันก็จะเป็นความสำเร็จของคุณเอง
สุดท้าย... อย่าเข็ดกับงานขายตรง เพราะขายตรงนี่แหละดีที่สุดแล้ว แต่ดียังไงก็ค่อยๆเข้ามาเรียนรู้กันไปนะคะ
ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ หากคุณไม่ลงมือทำนะคะ ขอเน้นนะคะ งานขายตรง (ไม่ใช่แค่แอมเวย์อย่างเดียว) โอเคนะ
ทำแอมเวย์อย่าคิดเยอะ ให้ทำงานพื้นฐานเยอะๆต่อเนื่อง และอยู่ในจรรยาบัน แค่นี่คุณก็สำเร็จได้ค่ะ
ที่สำคัญอย่าพูดว่าทำไม่ได้ หรือไม่ใช่เรา หากยังไม่ได้ลงมือทำอย่างจริงจังกับมัน
ขอบคุณตั้งแต่ต้นจนจบนะคะ อ๋อทริป 2559 เที่ยว นีส กันนะคะ
ทริปต่อไป..2560 ไปดูพระอาทิตย์เที่ยงคืนกันค่ะ แล้วทริปต่อๆไปจะมาเล่าให้อ่านใหม่นะคะ
ขอบคุณค่ะ (ปล.ความสำเร็จในแอมเวย์มีอยู่จริง ถ้าคุณก้าวไปถึงคุณจะได้รับในสิ่งที่คุณไม่คาดคิดมาก่อนเลย)
ถ้าเดินออกไปหน้าบ้านแล้เจอหมาเห่า อย่ามัวไปวิ่งไล่เตะปากหมานะคะ คุณต้องตั้งสติและรู้เสมอว่า คุณจะเดินไปไหน เคนะ บายยย..
ทั้งคนใหม่ และ คนเริ่มใหม่ มาเริ่มพร้อมกันกับดิฉันนะคะ สู้ๆค่ะ เราทำได้