สวัสดีค่ะ ขอแทนตัวเองว่า มี๊ นะค่ะ เรื่องอาจจะยาวหน่อย ถ้าแท๊กผิดห้องหรือพิมตกต้องขออภัย  มี๊มีปัญหาครอบครัวจะมาบรรบาย ปัญหาที่เกิดนี่ไม่ใช่ครั้งแรก และแต่ละครั้งก็จะต่างออกไป แต่สุดท้ายเรากับพ่อเลี้ยงก็จะไม่ถูกกันอยู่ดี พ่อเลี้ยงมี๊เป็นชาวต่างชาติมาจากมาเลย์ค่ะ เขาคบกับแม่มี๊ได้มา 10 ปี แต่พึ่งย้ายมาอยู่ด้วยกัน 3 ปีที่ผ่านมา

เรื่องมีอยู่ว่า ทุกวันมี๊ต้องไปบอกพ่อเลี้ยงว่าพน.เช้าต้องออกบ้านกี่โมง เพราะเขาเป็นคนส่งมี๊กับน้องไปมหาลัย และวันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวัน มี๊กลับมาถึงบ้านเวลา 3 ทุ่ม ขึ้นบ้านไปหาม๊าหาน้องเล็กนั่งคุยกัน ซักพักน้องคนกลางลงมาถามว่า พน.ออกบ้านกี่โมง เพราะน้องคนกลางก็เรียนอยู่มหาลัยเดี่ยวกับมี๊ มี๊ก็บอกไม่รู้ขอดูก่อน พน.มีกิจกรรม มี๊ก็โทรเช็คเวลากับเพื่อนก็ขึ้นไปบนห้องน้องคนกลางซึ่งอยู่ชั้นเดี่ยวกับห้องป๊าม๊า

มี๊: เอ (นามสมมุติ) พี่ออกบ้าน 7:40
เอ: ก็ไปบอกป๊าดิมาบอกไรหนู

ระหว่างคุยกะน้องก็ได้ยินเสียงเพลงจีนออกมาจากห้องป๊าม๊า (ดังเอาเรื่อง) พอมี๊ไปเปิดประตูห้องนอน เราก็นึกว่าเราอยู่แถว RCA เวอร์ชั่นเปิดเพลงจีน คือแบบดังมากกกก เหมือนอยู่ผับอะ

มี๊: ออกบ้าน 7 โมง 40 นะ
ป๊า: ลุกนั่งบนเตียง และมองหน้าแบบงงๆ
มี๊: 7 โมง 40 (พูดดังขึ้น)
ป๊า: อะไรนะ (ที่จริงเราก็ไม่ได้ยินหรอก แต่อ่านปากเอา)
มี๊: พรุ่งนี้ออกบ้าน 7 โมง 40 (พูดดังกว่าเดิม)
ป๊า: อะไร 7 โมง 40 (คิดว่านะ เพราะไม่ได้ยินจริงๆ เสียงเพลงดังมากกก)
มี๊: เจ็ดดด! โมงงง! สี่! สิบบบบบ! ออกบ้านเจ็ดโมงสี่สิบ!!! (พูดดังขึ้นอีก ดังพอคิดว่าเขาได้ยิน)
ป๊า: อืม

พอบอกป๊าเสร็จมี๊ก็เดินลงมา ซึ่งสวนกับม๊าและน้องเล็ก ด้วยความที่อยากเล่นกับน้องเล็กเลยอุ้มนางเข้าห้องนอนด้วย ซักพักน้องคนกลางก็วิ่งลงมาบอกว่าป๊าม๊าทะเลาะกัน

เอ: พี่มี๊ๆ ป๊าม๊าทะเลาะกันอะ
มี๊: ทำไมอะ
เอ: ก็เพราะพี่มี๊อะละ ตอนไปบอกป๊า
หนู: ฉันทำอะไร? ฉันก็แค่บอกเวลา
ม๊า: ลูกก็แค่พูด 7 โมงสี่สิบปะป๊า?
ป๊า: โอ๊ย!!! ไม่อยากรู้! ไม่อยากฟัง! ไม่อยากยุ่ง!!!!
(เท่าที่จับใจความได้ และมีเยอะกว่านี้)

ไอเราคิดละว่า เออตูโดนแน่ ตูผิดอีกละ เลยออกจากห้องนอนไปรอห้องนั่งเล่นเพื่อรอม๊าลงมาต่อว่า

ม๊า: เดินลงมาพร้อมมองมี๊ // ไปพูดอะไร
มี๊: ก็แค่พูดว่า ออกบ้าน 7 โมงสี่สิบ ม๊าก็ได้ยินไม่ใช่หรอ ตอนมี๊พูดเขาก็ดูงงๆ เลยพูดอีกและดังขึ้น แล้วเขาก็บอกอะไรนะ เท่าที่อ่านปากมา เพราะก็ไม่ได้ยินเหมือนกัน หนูก็เลยต้องพูดเสียงดัง
ม๊า:...
มี๊: หนูก็แค่บอกเวลา ทำไมอะ
ม๊า: เขาโมโหมาก มองม๊าตาขวางเลย
มี๊: เอ๊าม๊า เขาเปิดเพลงดังขนาดนั้นจะไม่ให้ตะโกนได้ไงอะ ตอนม๊าเข้าไปอะม๊าไม่ได้ยินอ้อว่าเปิดดังแค่ไหน
ม๊า: ยิ้มแล้วหัวเราะ
มี๊: มองหน้าม๊า
ม๊า: เงียบ แล้วคงคิดอะไรของเขา มองขึ้นไปบนห้อง

คืออยากรู้ว่า เราผิดหรอที่เราตะโกน เราผิดใช่ไหม

น้อยใจม๊ามาก ก็แบบอีกคนก็ ลูก อีกคนก็ สามี แล้วรู้สึกว่าม๊าต้องยอมป๊า อยู่ข้างป๊า คิดว่าเราอะผิด เพราะเราเป็นเด็ก คิดว่าม๊าลำเอียง แต่คำนี้ก็คงใช้ไม่ได้หรอกในสถานการแบบนี้

รู้สึกเสียใจที่ทำให้พวกเขาต้องมาทะเลาะกัน กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทำให้ม๊าไม่มีความสุข เพราะเราแท้ๆ สงสารม๊าที่ต้องมาลองรับอารมคนคนนั้น

รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวปัญหาให้ม๊า และทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจป๊าซักอย่าง

รู้สึกรำคาญป๊า ทนความเป็นอยู่ของเขาไม่ไหว (ต้องขออภัยที่คิดแบบนี้) อยากจากหนีไปไกลๆ ไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้

รู้สึกว่าบ้านไม่ใช่บ้านเหมือนเมื่อก่อนตอนที่เรา 3 คนแม่ลูกอยู่ด้วยกัน (ก่อนมีน้องเล็ก) รู้สึกว่าบ้านกลายเป็นนรก เป็นสนามรบของป๊าม๊า และบางทีก็เรากับป๊า

อยากถามแม่ๆว่าถ้าเกิดเหตุการแบบนี้ คุณคิดยังไง คิดอะไร แล้วคิดว่าฝั่งไหนผิดถูก หรือจะเข้าข้างใคร