ผมจำได้ว่าละครเรื่องแรกของคุณปอที่ผมมีโอกาสได้ดูคือเรื่อง เจ้าสาวบ้านไร่ เล่นคู่กับน้ำฝน-พัชรินทร์ ตอนนั้นคุณปอเล่นแข็งมาก น้ำฝนก็ด้วย ทำให้ผมรู้สึกว่าพระเอกอะไร ทำไมเล่นแข็งขนาดนี้ แต่พอเรื่องต่อมาคือ เหยื่อมาร ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป คุณปอแสดงดีขึ้น ดูไหลลื่นมากจนเหมือนเป็นคนละคน แล้วก็มีการพัฒนามาเรื่อย ๆ จนถึงเรื่องสุดท้าย นี่เป็นตัวอย่างที่น่าทำตาม คือมีความพยายาม และพัฒนาศักยภาพของตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนแรกที่มีข่าวว่าคุณปอป่วย ผมก็คิดว่า อาจจะหนักในช่วงแรก แต่คงไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวก็คงหาย ยิ่งมาตอนหลัง ๆ ที่มีข่าวว่าคุณปอเริ่มรู้สึกตัว เริ่มขยับตัว พูดได้ อยากกินเป็ปซี่ ผมก็คิดว่าต้องหาย แถมคิดถึงขั้นแบบว่า ถึงจะโดนตัดขาไป แต่ถ้าฟื้นขึ้นมาและหายดีแล้ว ก็คงกลับมาเล่นละครได้ ใส่ขาเทียมหน่อยอะไรหน่อยก็ไม่น่ามีปัญหา

แต่พอถึงวันที่มีข่าวว่าคุณปอเสียชีวิต ผมก็ยังอึ้ง ไม่นึกว่ามันเกิดขึ้นจริง ทุกวันนี้ยังนึกว่าเป็นแค่ความฝันอยู่เลย ยิ่งตอนนี้มีละครสาวน้อยร้อยล้านฉายอยู่ ก็ยิ่งไม่น่าเชื่อว่าเขาเสียชีวิตไปแล้ว ปกติเวลาดาราคนอื่นเสียชีวิต ผมอาจจะรู้สึกเฉย ๆ แต่ทำไมพอเป็นคุณปอแล้วมันรู้สึกอยากจะร้องไห้ รู้สึกเศร้ายังไงไม่รู้ ยิ่งดูคลิปเพลงกล่อมพ่อเมื่อคืน ก็ยิ่งเศร้า

สุดท้ายนี้ก็ขอให้คุณปอไปสู่สุคติ และขอเป็นกำลังใจให้ครอบครัวสหวงษ์ทุกคน โดยเฉพาะ คุณโบว์กับน้องมะลิ...