คนๆนี้เป็นญาติในบ้านที่เลี้ยงเราตั้งแต่เกิด เราเรียกพ่อตั้งแต่เด็ก(ซึ่งภรรยาเขามีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเราและเราก็เรียกแม่)
แล้วก็รักเหมือนพ่อคนนึงเลยเพราะพ่อแท้ๆเราเสียไปตั้งแต่เกิดแล้ว
คือเราจะเล่าก่อนว่าจริงๆพ่อเขาไม่สบายมานานมากแล้วทุกคนก็นึกว่าไม่สบายเฉยๆไม่เอะใจอะไรเพราะพ่อก็ยังไม่แก่เท่าไหร่
เราไม่ได้อยู่ด้วยแต่เราก็แวะมาเที่ยวตลอด เขามีลูกชาย2คนก็มีครอบครัวแต่งงานหมดแล้วแต่ไม่ได้ไปไหนนะ
ที่นี่อยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ดูแลกันตลอดญาติๆอยู่ด้วยกันหมดบ้านหลังเดียวกัน
เราจำได้ว่าพ่อเริ่มไม่สบายตั้งแต่งานแต่งงานของลูกชายแล้ว
เรานึกถึงตอนนั้นทีไรก็เจ็บใจตัวเองทุกที ทำไม ทุกๆเวลาที่เห็น ทุกๆเวลาตอนเค้าไม่สบายเราถึงได้ไม่คิดให้มาก ไม่คิดเยอะๆ
เค้าผอมลงไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่งเดือนธันวาที่ผ่านมาเขามาบอกลูกว่าหายใจไม่ออก
พอไปตรวจหมอบอกว่าเป็นมะเร็งตับระยะที่4 พอเรารู้เราก็รู้สึกหัวใจมันแตกสลายไปหมด
ทีแรกตอนพ่อยังไม่รู้ ไปโรงพยาบาลพ่อก็ยังกินข้าวได้ พูดคุย ก็ผอมมากแต่มีแรงนะ
พอมาครั้งสุดท้ายพี่ๆบอกว่าพ่อเขารู้แล้วนะว่าเป็นมะเร็ง อาการก็ทรุดลงไวมาก ผอมลงเรื่อยๆเป็นระดับเลย
แต่ละอาทิตย์ผ่านไปก็ทรุดลงมากกว่าเดิม ครั้งแรกที่เราไปเยี่ยมเรารู้สึกสบายใจนะเห็นแกยังคุยปกติ
แต่ครั้งหลังๆมานี้เราทำใจไม่ได้จริงๆ แต่ละครั้งที่เราพูดคุยด้วยเราต้องใช้ความพยายามมากเลยที่จะ
ให้กำลังใจพ่อทั้งๆที่ตัวเองใจสลายไปหมดแล้ว
เราพยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้พ่อเห็น ตอนนี้พ่อกลับมาอยู่บ้านแล้ว แล้วก็รอวันหมอนัดตรวจอีกที พี่ๆก็คอยช่วยกันดูแล
ตอนที่เรากำลังพิมอยู่ตอนนี้เราก็อยู่ไกล้ๆพ่อนี่แหละ เค้าผอมมากจนเห็นซี่โครงไปหมด
ร่างกายมีแต่กระดูกทั้งๆที่ภาพความทรงจำของเรา เมื่อไม่นานเองมันไม่ใช่แบบนี้เลย
มันไม่ใช่อย่างที่เราเคยเห็น เราคิดแล้วคิดอีกว่าทำไมพ่อถึงเป็นทั้งๆที่เขาก็ไม่กินเหล้า บุหรี่ก็ไม่สูบ
นานๆทีก็จะกินแต่เบียร์ มันเกิดขึ้นได้ยังไงทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ เราสงสารพี่ๆ สงสารพ่อ
สงสารตัวเองที่ต้องมาเห็นคนในครอบครัวเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้จิตใจเราอ่อนล้า เรากลัววั้นที่จะมาถึง
เราทำใจไม่ได้จริงๆ เราอยากได้กำลังใจจากคนที่เคยผ่านเหตุการณ์นี้มาแล้ว
คุณทำยังไง อาหารการกินดูแลยังไงบ้างคะ พูดให้กำลังแบบไหนบ้าง และรับมือกับความโศกเศร้าเสียใจได้ยังไง
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ...
พ่อเราเป็นมะเร็งตับระยะที่4อยากถามประสบการณ์จากคนที่มีญาติเคยเป็นค่ะ
แล้วก็รักเหมือนพ่อคนนึงเลยเพราะพ่อแท้ๆเราเสียไปตั้งแต่เกิดแล้ว
คือเราจะเล่าก่อนว่าจริงๆพ่อเขาไม่สบายมานานมากแล้วทุกคนก็นึกว่าไม่สบายเฉยๆไม่เอะใจอะไรเพราะพ่อก็ยังไม่แก่เท่าไหร่
เราไม่ได้อยู่ด้วยแต่เราก็แวะมาเที่ยวตลอด เขามีลูกชาย2คนก็มีครอบครัวแต่งงานหมดแล้วแต่ไม่ได้ไปไหนนะ
ที่นี่อยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ดูแลกันตลอดญาติๆอยู่ด้วยกันหมดบ้านหลังเดียวกัน
เราจำได้ว่าพ่อเริ่มไม่สบายตั้งแต่งานแต่งงานของลูกชายแล้ว
เรานึกถึงตอนนั้นทีไรก็เจ็บใจตัวเองทุกที ทำไม ทุกๆเวลาที่เห็น ทุกๆเวลาตอนเค้าไม่สบายเราถึงได้ไม่คิดให้มาก ไม่คิดเยอะๆ
เค้าผอมลงไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่งเดือนธันวาที่ผ่านมาเขามาบอกลูกว่าหายใจไม่ออก
พอไปตรวจหมอบอกว่าเป็นมะเร็งตับระยะที่4 พอเรารู้เราก็รู้สึกหัวใจมันแตกสลายไปหมด
ทีแรกตอนพ่อยังไม่รู้ ไปโรงพยาบาลพ่อก็ยังกินข้าวได้ พูดคุย ก็ผอมมากแต่มีแรงนะ
พอมาครั้งสุดท้ายพี่ๆบอกว่าพ่อเขารู้แล้วนะว่าเป็นมะเร็ง อาการก็ทรุดลงไวมาก ผอมลงเรื่อยๆเป็นระดับเลย
แต่ละอาทิตย์ผ่านไปก็ทรุดลงมากกว่าเดิม ครั้งแรกที่เราไปเยี่ยมเรารู้สึกสบายใจนะเห็นแกยังคุยปกติ
แต่ครั้งหลังๆมานี้เราทำใจไม่ได้จริงๆ แต่ละครั้งที่เราพูดคุยด้วยเราต้องใช้ความพยายามมากเลยที่จะ
ให้กำลังใจพ่อทั้งๆที่ตัวเองใจสลายไปหมดแล้ว
เราพยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้พ่อเห็น ตอนนี้พ่อกลับมาอยู่บ้านแล้ว แล้วก็รอวันหมอนัดตรวจอีกที พี่ๆก็คอยช่วยกันดูแล
ตอนที่เรากำลังพิมอยู่ตอนนี้เราก็อยู่ไกล้ๆพ่อนี่แหละ เค้าผอมมากจนเห็นซี่โครงไปหมด
ร่างกายมีแต่กระดูกทั้งๆที่ภาพความทรงจำของเรา เมื่อไม่นานเองมันไม่ใช่แบบนี้เลย
มันไม่ใช่อย่างที่เราเคยเห็น เราคิดแล้วคิดอีกว่าทำไมพ่อถึงเป็นทั้งๆที่เขาก็ไม่กินเหล้า บุหรี่ก็ไม่สูบ
นานๆทีก็จะกินแต่เบียร์ มันเกิดขึ้นได้ยังไงทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ เราสงสารพี่ๆ สงสารพ่อ
สงสารตัวเองที่ต้องมาเห็นคนในครอบครัวเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้จิตใจเราอ่อนล้า เรากลัววั้นที่จะมาถึง
เราทำใจไม่ได้จริงๆ เราอยากได้กำลังใจจากคนที่เคยผ่านเหตุการณ์นี้มาแล้ว
คุณทำยังไง อาหารการกินดูแลยังไงบ้างคะ พูดให้กำลังแบบไหนบ้าง และรับมือกับความโศกเศร้าเสียใจได้ยังไง
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ...