สวัสดีค่ะ จุดประสงค์ที่ตั้งกระทู้นี้ ก็แค่อยากระบาย และแชร์ประสบการณ์ที่เจอมาแค่นั้นแหละค่ะ
คือมันเป็นเรื่องที่เราไม่สามารถเล่าให้คนรอบข้างฟังได้เลย

เรื่องมันก็ตามหัวกระทู้แหละค่ะ เราเป็น เลสเบี้ยน
ตอนแรกเราก็ไม่รู้ตัวเองหรอก ก็ใช้ชีวิตมาตามปกติ ภายนอกเราก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ คนนึง
เราเรียนโรงเรียนสห มาตั้งแต่เด็ก คือมันเริ่มต้นมาตั้งแต่ตอนประถมแล้วที่
เราเคยรู้สึกดีกับเพื่อนผู้หญิง แต่เราก็คิดว่า มันคงเป็นแค่ความรู้สึกดีธรรมดาๆ
ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น
จนในช่วงมัธยม โตขึ้นมาหน่อย เราก็ยังมีความรู้สึกดีกับเพื่อนผู้หญิงอยู่
ความรู้สึกมันเริ่มมากขึ้น แต่เราก็ยังสับสน ไม่กล้าปักใจว่าเราเป็น
เรายังไม่แน่ใจเท่าไหร่

เราเคยมีแฟนเป็นผู้ชายนะ ลองคบกันอยู่สักพัก
แต่เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ มันอึดอัด เลยเลิกกันไป
คือเราก็คิดว่า ถ้าเจอผู้ชายที่ใช่สำหรับเรา เราอาจจะชอบได้
รู้สึกได้มากกว่านี้

ช่วงมัธยม จนถึง มหาลัย เป็นช่วงที่เราสับสนมากๆ
เราถามตัวเองอยู่เสมอว่าเราชอบผู้หญิง หรือ ผู้ชายกันแน่
มีผู้ชายผ่านมาในชีวิตเราเรื่อยๆ เราก็ลองเปิดใจคุยดู
แต่สุดท้ายเราก็รู้สึกอึดอัดอยู่ดี เราเลยเฟดตัวเองออกมา
มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้วนไปวนมากับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเรา
เราเลยเริ่มพิจารณาตัวเองละ ว่าทำไมถึงเป็นงั้น
ทำไมเวลาคุยกับผู้ชายมันไม่รู้สึกดี๊ด๊าเหมือนเวลาคุยกับผู้หญิง
มันดูฝืนๆ ยังไงไม่รู้ เราไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายมากเท่าที่รู้สึกกับผู้หญิง
เราเลยเริ่มรู้ตัวแล้ว ว่าเราคงเป็นเลสเบี้ยนจริงๆแหละ

พอรู้ตัวเองมันก็เป็นปัญหาอยู่ดี คือสังคมดูเหมือนยังไม่ค่อยเข้าใจ
และยอมรับในเพศทางเลือกนี้สักเท่าไหร่ เราไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง
เพราะไม่รู้ว่าเค้าจะยอมรับได้จริงๆมั้ย
ที่จริงคนรอบข้างเราก็มีที่เป็นเหมือนเราเยอะนะ บางคนก็แสดงออกเปิดเผย
แต่ก็มีหลายคนที่เป็นแวมไพร์เหมือนที่เค้าว่ากัน มองไม่ออกเลยก็มี

ที่ว่าชีวิตเหมือนโดนสาป คือมันเป็นแบบนั้นจริงๆนะ
เราไม่เคยมีความรักแบบ ... เค้ารักเรา เรารักเค้า เลย
เวลาเราที่เราคบกับผู้ชาย เค้าอาจจะรักเรา แต่เรากลับรักเค้าไม่ได้
คือเคยพยายามแล้วนะ มันก็ไม่ได้อยู่ดี
พอเรารู้สึกรักผู้หญิงสักคนนึง เรากลับบอกเค้าไม่ได้ว่าเรารัก
อันนี้มันก็ผิดที่เราเองนั่นแหละ เพราะเรากลัวว่าถ้าเราบอกไป
ความสัมพันธ์ที่มีมันจะพังลงไป อาจจะมองหน้ากันไม่ติดก็ได้
ถ้าเค้าไม่ยอมรับเรา
อารมณ์ประมาณนี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

เรารู้สึกว่าความรักมันช่างยากสำหรับเรา
ที่จริงเราอยากมีชีวิตเหมือนคนปกติ แต่งงานกับผู้ชายสักคน มีลูกเลี้ยงลูก
ลึกๆ เรายังแอบหวังว่าจะมีผู้ชายสักคนที่ทำให้เรารู้สึกรักได้
หรือไม่เราก็อยากเจอผู้หญิงสักคนที่เป็นเหมือนเรา ยอมรับเราได้ อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ

ทุกวันนี้เราก็ใช้ชีวิตปกติไปเรื่อยๆ ไม่เอาความรักมาเป็นประเด็นสำคัญในชีวิต
แต่มันก็แอบมีมุมอ่อนไหวบ้างล่ะ เลยอยากระบายออกมา

ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านค่ะ คนที่เป็นเหมือนกันมาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ
เราก็อยากรู้เหมือนกันว่ากับคนอื่นจะมีมุมมองยังไง