เรามีปัญหากับเพื่อนสองในสามคนที่เราเล่นด้วย รวมกับเราก็เป็นสี่คน เราสี่คนเรียนคณะเดียวกันเรา จ๋า แก้ม พู่ (นามแฝง) ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี่2 พวกเราไปไหนก็ไปด้วยกัน กินข้าวพร้อมกัน นั่งเรียนข้างๆกันเสมอ เราจ๋า แก้ม เราเป็นเมทกันตอนเริ่มขึ้นปีสอง วันหนึ่งด้วยความที่เราก็ตรงๆพูดแข็งๆเราก็จำไม่ได้ว่าทำมั๊ยเราถึงได้ว่าเพื่อน(จ๋า)เราได้ว่าจ๋าแอ๊ปรึป่าว มีไรมั๊ยทำไหมนิ่งแปลกๆทำมั๊ยทำนิ่งๆแบบนี้ จ๋าก็ทำสีหน้าใส่แบบนิ่งๆบอกว่าป่าว? แล้วก็เงียบกันไป เราก็เลยขอโทษจ๋าไปก็แล้วๆกัน วันต่อๆมาเราก็ปกติ หลายวันผ่านมาจ๋าก็แปลกๆกับเราอีกจ๋าไม่คุยกับเราเราก็ไม่เข้าใจเพื่อนว่าเพื่อนโกรธเราด้วยความที่เราโกรธจ๋าก็เตะถังขยะเล็กในห้องนอนใส่จ๋าแต่ไม่โดนแล้วก็ขอโทษว่าไม่ได้ตั้งใจ(ที่เราทำลงไปเพราะเราโกรธว่าจ๋าเปลี่ยนไปจ๋ามองหน้าเราไม่เหมือนเดิมเหมือนมันมีอะไร) จ๋าก็ทำสีหน้าใส่อีกแล้วก็นิ่งๆไป เราก็ต่างคนต่างนอน วันต่อๆมาจ๋ากับพู่ก็เริ่มห่างๆเราทุกวันๆไม่คุยด้วย จะคุยก็ต่อเมื่อเราถามก่อน จ๋าและพู่ก็ชอบไปเล่นบ้านเพื่อนเที่ยงคืนค่อยกลับห้อง เราจะเจอกันเฉพาะเวลานอน และเรียน เรารู้สึกวาจ๋าและพู่ห่างเราเลยปรึกษาแก้ม แก้มก็บอกว่าพู่กับจ๋าห่างเราจริงๆ ก็เลยกลายเป็นว่าจ๋ากับพู่ไปด้วยกัน เรากับแก้มไปด้วยกัน กลุ่มเราก็เริ่มไม่รักษามัคคีกันเหมือนเดิม เจอกันทีไรเราก็ไม่พูดกัน พูดกันน้อยมาก จ๋ากับพู่ก็ชอบไปเล่นกับเพื่อนกลุ่มใหม่ และเวลาเพื่อนกลุ่มใหม่เจอเราเขาก็มองหน้าเราแปลกๆทั้งๆที่เมื่อก่อนทักทายกันดีๆอยู่เลย จนในที่สุดเราก็เริ่มไปไหนมาไหนคนเดียว เราจะอยู่ด้วยกันเฉพาะเวลาเรียน เวลามีกิจกรรมสาขา จ๋า พู่ ก็ไม่คุยกับเรามองข้ามเราไปตลอดจนเรารู้สึกเคว้งคว้าง ส่วนแก้มก็เฉยๆไม่อะไรเขาก็ไปกับจ๋า จนเราได้ถามแก้มว่าเราทำผิดอะไร แก้มบอกไม่รู้แล้วก็เฉยๆไปจนเราได้ว่าแก้มไปเพราะเรารู้สึกว่าถ้าแก้มเป็นกลางจริงๆเขาต้องบอกเราว่าเราควรปรับยังไง แล้วเราก็ขอโทษแก้มไปที่เสียงดังใส่ เพราะใจเราเริ่มไม่ดีแล้วที่หลงว่าเพื่อนออกไป อีกใจก็นึกคิดว่าทำไหมจ๋าและพู่ถึงห่างเรา  เรารู้สึกแย่มากขึ้นทุกวันที่เพื่อนไม่คุยกับเรา วันๆเราคิดแต่เรื่องเดียว เพื่อนทิ้งเราแบบเราชาไปทั้งตัวคิดอะไรไม่ออก สมาธิสั้นไปเลยเพราะเราอยู่ด้วยกันแต่เราไม่คุยกันมองหน้ากันแปลกๆเริ่มมองหน้ากันไม่ติด แต่พวกเราก็ยังนั่งเรียนและนอนด้วยกัน แต่บบรยากาศมันอึดอัดมากๆ มากขึ้นทุกวัน จนคิดได้ว่าต้องเป็นเพราะเราเคยว่าเพื่อนเรารู้สึกผิดที่เราก็ขอโทษทุกๆคนอีกครั้งทางแชทและคิดว่าเพื่อนคงหายโกรธเรา แต่ผลก็ยังเหมือนเดิม แถมแก้มยังล้อเลียนคำขอโทษเรากับเพื่อนนางเเล้วหัวเยอะเย้ยเรา เราเสียใจมากที่เพื่อนล้อคำขอโทษที่เราให้จากใจจริงๆ หลังจากเลิกเรียนต่างคนก็ต่างไปเล่นกับเพื่อนแล้วพอถึงเที่ยงคืนก็กลับห้อง มันเป็นช่วงที่เราสับสนและทรมานมากๆๆที่สุดในชีวิต มีเพื่อนเพื่อนก็กลับห่างเหินเราเหมือนเราเป็นส่วนเกิน สายตาที่จ๋ามองเรามันชาและเจ็บมากๆ เราเหนื่อยและหมดพลังที่เจอกัน เราไม่มีเพื่อนคุยเลยในเวลาที่เรียนและเข้าสาขา เวลาสาขาเพื่อนที่จ๋าและพู่ชอบไปคุยด้วยเขาก็มองเราแปลกๆ จนเราไม่กล้าที่จะคุยกับใครเลย มันเป็นเวลาที่ทรมานใจเรามากที่สุดในชีวิต เพื่อนที่เราเล่นด้วยเขาทิ้งห่างเราได้เจ็บมากๆมันเป็นความรู้สึกล้วนๆๆ
   จ๋าและแก้มก็ไม่คุยกับเราอีกเลยทั้งๆทั้เราเป็นเมทกัน เขาจะคุยกันเวลาที่ไม่มีเรา วันนั้นเรากลับห้องช้ากว่าเพื่อนจ๋าแก้มคุยกันเรื่องอะไรไม่รู้เราเปิดประตูเข้าห้องไปเขาทั้งสองก็เงียบไปต่างคนต่างนอน ทำให้เรารู้สึกแย่ลงไปอีก เราอึดอัดมากๆๆๆๆๆเลย เราพยายามคิดตลอดว่าเราทำอะไรให้เพื่อนผิดใจรึป่าว เรารู้สึกเหมือนไม่มีเพื่อนเลย มันเคว้งคว้างมากๆ จนวันหนึ่งเราตัดสินใจพูดเปิดมจกลับจ๋าและขอโทษกัน จ๋าก็บอกว่าไม่เป็นไรมันนานแล้ว เราก็ปรับกันได้ แต่กลับแก้มเราไม่ได้พูดเพราะแก้มหลบเราตลอด ไม่เว้นช่วงให้เราเข้าหาเลย จนเราไปคุยกับพู่พู่ก็บอกอย่าคิดมาก แต่พวกเขาทั้งสามคนห่างเราจริงๆ เราทุกข์และรู้สึกผิดกับเรื่องนี้มากๆและไม่เข้าใจว่าถ้าเพื่อนผิดใจอะไรเราทำมั๊ยเขาไท่บอกให้เรารู้เลยสักคนทำไหมเขาถึงเลือกที่จะทิ้งเราไปเราไม่ใช่เพื่อนเขาแล้วใช่มั๊ย  เราทุกข์ทรมานจิตใจ จิตเศร้าหมองมาก  เราหมดความมั่นใจที่จะพูดคุยกับพื่อนๆไปเลย จนเราตัดสินใจออกจากกลุ่มเพราะ เพื่อนได้บอกเราว่าไม่โกรธแล้วแต่เราไม่สามารถเหมือนเดิมได้ ซึ่งหลังจากที่เขาบอกเราคือ เขาก็ไม่คุยไม่อะไรกับเราเลยเขาทำให้เรารู้ว่าเราโดดเดี่ยวทั้งที่อยู่ด้วยกัน เพื่อนทำให้รู้ว่าเราจูนกันไม่ติดจริงๆ เราเสียใจมากเราเลยตัดสินใจไปกับเพื่อนคนหนึ่งที่เขาพอจะคุยกับเราได้เรารวบรวมความกล้าตัดสินใจออกจากกลุ่มเพราะคิดว่าไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว และตอนนี้เราพึ่งเริ่มต้นกับเพื่อนใหม่มันเป็นอะไรที่ยากมากเพราะเรากลัวเพื่อนมองเราว่าเรามีปัญหากับเพื่อนกลุ่มนั้นมา เราได้บอกกับตัวเองว่าเราจะคิดให้ดีก่อนที่จะพูดอะไรเพราะเหตุการที่ผ่านมามันทำให้เราทุกข์มากมากจริง เราเคยคิดนะว่าเพื่อนจะอภัยให้เราแต่เขากลับทำเหมือนเราไม่มีค่ากับเพื่อนมากๆๆสายตาที่มองเราเหมือนเราเป็นตัวประหลาด เพื่อนทำให้เราคิดและรู้สึกผิดมากพอ แต่เขาก็ยังไม่แคร์ความรู้สึกเราที่เราโดน เราเราจึงอยากถามคุณๆว่าที่เราตัดสินใจออกจากกลุ่มเพราะเราคิดว่าอยู่กันไปก็มีแต่เนืองๆเราว่าเราออกมาเพื่อไม่ให้เราเกลียดกันไปมากกว่านี้เราทำถูกมั๊ย เราได้ตัดสินใจที่จะเริ่มใหม่กับกลุ่มใหม่