อันนี้เป็นกระทู้แรกค่ะ ถ้าไม่ดียังไงก็ขอโทษด้วยนะค่ะ
ตั้งแต่เด็กจนโตเรารู้สึกว่าแม่มีอคติกับเรามากเลยค่ะทำผิดนิดหน่อยก็โมโห ตี ว่าเราต่างๆนาๆ
เราแค่อยากรู้ว่าทำผิดแค่นิดเดียวเตือนเราไม่ได้เหรอ ถ้าเตือนเราก็ฟังนะค่ะ...
จำได้ตอนนั้นทะเลาะกับแม่หนักมาก เราก็เลยไม่พูดหรือคุยกับแม่เลยค่ะ จนพ่อมาบอกว่าแม่เครียดนะที่เรา
ไม่คุยด้วย เราก็เลยมานั่งเคลีย์กับแม่ค่ะ แม่ก็สัญญาว่าจะไม่ตีเราอีก เราก็ อืมมมทำให้ได้นะแม่5555
แต่แม่เป็นแบบนี้แค่ 3 วันค่ะ ก็กลับมาว่าหรือตีเราเหมือนเดิมมมม แต่กับน้องชายเราแม่แค่บ่นหรือไม่ก็เตือน
แต่ไม่เคยตีมันเลยจร้าาาาาาเราก็เลยไปถามพ่อว่าเราใช้ลูกแม่รึป่าว5555พ่อก็บอกว่าอย่าคิดแบบนั้นมันไม่ดี
แต่เราคิดค่ะ5555เพราะแม่ไม่ใช้แค่ตีนะค่ะยังพูดจากระแนะกระแหนเรา ขนาดตอนนี้เรากำลังจะเข้ามหาลัย
ยังพูดจาทำลายบั่นทอนกำลังใจเราซะไม่เหลือ55555ต่างกับพ่อค่ะที่คอยเตือนสติเราดุเราเฉพาะตอนทำผิดจริงๆ
เราก็เลยรักพ่อมากกว่าาาา5555แม่เคยบอกว่ารักเรานะค่ะ แต่...คำว่ารักของแม่เรารู้สึกว่ามันไม่โออ่ะค่ะมันเหมือนมีอะไรขัดๆ
หรือเรารู้สึกไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้555แต่เวลาเราจะพูดหรือจะทำอะไรแม่ก็จะพูดขัดพูดเหน็บตลอด เราแค่ต้องการกำลังใจจาก
คนในครอบครัวเพราะตั้งแต่เล็กจนโตเราไม่เคยได้รับคำพูดดีๆกำลังใจดีๆจากคนในครอบครัวเลยค่ะต่างกับน้องชายที่แม่พูดดีด้วยตลอด
บอกตง อิจฉามว๊ากกกกกแต่เราชินแล้วค่ะ ตอนนี้ไม่ว่าแม่จะพูดจาเหน็บเราหรือด่าว่าเราแค่ไหน เราก็แค่...ทำจายยยยยย-0-