ผมเป็นคนหนึ่งที่ต้องยอมออกมาจากชีวิตของใครคนหนึ่ง คนที่ผมยังรักเขาอยู่ เพราะเหตุผลหลายอย่าง
ก่อนอื่น ผมขอเล่าเรื่องอย่างคร่าวๆแล้วกัน ผมเคยชอบคนคนหนึ่ง ซึ่งผมเจอเขาครั้งเเรกน่าจะอยู่ในห้องเรียนรวมมั้งครับ จากนั้น เราก็มาเจอกันอีกอยู่ร้านหมูกระทะ และก็เป็นวันเเรกที่ผมได้รู้จักเธอ ซึ่งได้รู้จักทางเฟชบุ้ค ซึ่งผมเป็นฝ่ายที่เข้าไปทำความรู้จักกับเขาก่อน ซึ่งผมใจสั่น รู้สึกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อาจเป็นเพราะผมแอบชอบเขาอยู่มั้ง จากนั้น เราก็ทำความรู้จักกันมาเรื่อยๆ คุยกันแทบทุกวัน ซึ่งผมรู้สึกว่า เขาคอยถามไถ่ ว่าไปไหนบ้าง ทำอะไรบ้าง เงียบจัง ทำอะไรอยู่ บลาๆๆๆ จนบางครั้ง ผมรู้สึกว่าผมเบื่อ และอาจเป็นเพราะผมรู้สึกยังไม่ชินกับการทำอะไรแบบนี้ อีกทั้งตอนนั้นผมก็รู้สึกเครียดกับการอ่านหนังสือด้วยมั้ง ซึ่ง บางครั้งผมก็ไม่ค่อยได้ตอบเขาด้วย ซึ่งผมไม่รู้เรยว่า สิ่งที่เขาถามบ่อยๆเป็นเพราะเขาอยากรู้ เขาเป็นห่วง จากนั้นเราก็คุยกันแบบนี้มาเรื่อยๆซึ่งผมไม่รู้เรยว่าผมกำลังทำให้เขารู้สึกว่าเหมือนอยู่คนเดียวมาโดยตลอด ซึ่งใกล้ช่วงปีใหม่ผมก็เลยถามว่าเขา รู้สึกยังงัยกับผม เขาก็ตอบว่า "ไม่รู้ เขารู้สึกเฉยๆ ตลอดเวลาที่คุยกันมาเหมือนมันไม่ได้คืบหน้าอะไรเลย เหมือนมันไม่ชัดเจน ก็รู้สึกเป็นเพื่อน " ซึ่งมาจนถึงวันนี้ ผมรู้แล้วว่า ผมได้ทำผิดต่อเธอมากมาย ทั้งไม่เอาใจใส่ ไม่มีเวลาให้ บางครั้งก็พูดให้เธอรู้สึกแย่ ผมก็ขอโทษเธอแล้ว ถ้าผมสามารถกลับไปแก้ไขสิ่งที่ผมทำในอดีตได้ ผมจะไม่ทำให้เธอ เสียความรู้สึกแบบนี้อีก แต่มันก็อาจจะสายเกินไปแบ้ว มาจนถึงวันนี้ผมมั่นใจแล้วว่า ตอนนี้ผมชอบเธออย่างไม่ลังเลเลยครับ ซึ่งผม ก็ถามเขาว่า เขาพอจะให้โอกาสผมที่จะกลับไปแก้ตัวได้ไหม หลังจากนั้นผมยังรอเพียงคำตอบของเธอ ที่จะให้โอกาสผมอีกครั้งครับ แต่ทุกวันนี้ผมก็คุยกับเธอปกติ แต่ไม่ได้คุยแบบเดิมแล้ว ซึ่งผมยังรู้สึกว่า เขาไม่ได้คิดอะไรกับผมแล้ว ผมก็คงทำได้ แค่ยอมรับผลการกระทำของผมเองล่ะครับ และยอมเดินออกมาจากชีวิตเธอทั้งที่ผมยังชอบเขาอยู่ ผมขอฝาก คนที่มีนักกันนะครับ "จงรักคน คนที่เขารักคุณ อย่าปล่อยให้เขารู้สึกอ้างว้างทั้งที่เขามีคุณอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาจะไปจากชีวิตคุณโดย ไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมครับ"
คุณเคยออกมาจากชีวิตใคร ทั้งที่ยังรักเขาอยู่ไหม??
ก่อนอื่น ผมขอเล่าเรื่องอย่างคร่าวๆแล้วกัน ผมเคยชอบคนคนหนึ่ง ซึ่งผมเจอเขาครั้งเเรกน่าจะอยู่ในห้องเรียนรวมมั้งครับ จากนั้น เราก็มาเจอกันอีกอยู่ร้านหมูกระทะ และก็เป็นวันเเรกที่ผมได้รู้จักเธอ ซึ่งได้รู้จักทางเฟชบุ้ค ซึ่งผมเป็นฝ่ายที่เข้าไปทำความรู้จักกับเขาก่อน ซึ่งผมใจสั่น รู้สึกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อาจเป็นเพราะผมแอบชอบเขาอยู่มั้ง จากนั้น เราก็ทำความรู้จักกันมาเรื่อยๆ คุยกันแทบทุกวัน ซึ่งผมรู้สึกว่า เขาคอยถามไถ่ ว่าไปไหนบ้าง ทำอะไรบ้าง เงียบจัง ทำอะไรอยู่ บลาๆๆๆ จนบางครั้ง ผมรู้สึกว่าผมเบื่อ และอาจเป็นเพราะผมรู้สึกยังไม่ชินกับการทำอะไรแบบนี้ อีกทั้งตอนนั้นผมก็รู้สึกเครียดกับการอ่านหนังสือด้วยมั้ง ซึ่ง บางครั้งผมก็ไม่ค่อยได้ตอบเขาด้วย ซึ่งผมไม่รู้เรยว่า สิ่งที่เขาถามบ่อยๆเป็นเพราะเขาอยากรู้ เขาเป็นห่วง จากนั้นเราก็คุยกันแบบนี้มาเรื่อยๆซึ่งผมไม่รู้เรยว่าผมกำลังทำให้เขารู้สึกว่าเหมือนอยู่คนเดียวมาโดยตลอด ซึ่งใกล้ช่วงปีใหม่ผมก็เลยถามว่าเขา รู้สึกยังงัยกับผม เขาก็ตอบว่า "ไม่รู้ เขารู้สึกเฉยๆ ตลอดเวลาที่คุยกันมาเหมือนมันไม่ได้คืบหน้าอะไรเลย เหมือนมันไม่ชัดเจน ก็รู้สึกเป็นเพื่อน " ซึ่งมาจนถึงวันนี้ ผมรู้แล้วว่า ผมได้ทำผิดต่อเธอมากมาย ทั้งไม่เอาใจใส่ ไม่มีเวลาให้ บางครั้งก็พูดให้เธอรู้สึกแย่ ผมก็ขอโทษเธอแล้ว ถ้าผมสามารถกลับไปแก้ไขสิ่งที่ผมทำในอดีตได้ ผมจะไม่ทำให้เธอ เสียความรู้สึกแบบนี้อีก แต่มันก็อาจจะสายเกินไปแบ้ว มาจนถึงวันนี้ผมมั่นใจแล้วว่า ตอนนี้ผมชอบเธออย่างไม่ลังเลเลยครับ ซึ่งผม ก็ถามเขาว่า เขาพอจะให้โอกาสผมที่จะกลับไปแก้ตัวได้ไหม หลังจากนั้นผมยังรอเพียงคำตอบของเธอ ที่จะให้โอกาสผมอีกครั้งครับ แต่ทุกวันนี้ผมก็คุยกับเธอปกติ แต่ไม่ได้คุยแบบเดิมแล้ว ซึ่งผมยังรู้สึกว่า เขาไม่ได้คิดอะไรกับผมแล้ว ผมก็คงทำได้ แค่ยอมรับผลการกระทำของผมเองล่ะครับ และยอมเดินออกมาจากชีวิตเธอทั้งที่ผมยังชอบเขาอยู่ ผมขอฝาก คนที่มีนักกันนะครับ "จงรักคน คนที่เขารักคุณ อย่าปล่อยให้เขารู้สึกอ้างว้างทั้งที่เขามีคุณอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาจะไปจากชีวิตคุณโดย ไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมครับ"