สวัสดีครับ
ขออนุญาตใส่ 18+ นะครับ เพราะผมไม่รู้ว่าเนื้อหาของผมควรใส่กี่บวก 5555
(จริงๆมันไม่ทะลึ่งนะ ไม่เลย แต่แค่มีเนื้อหาแบบนั้นแฝงเฉยๆ)

คือผมคบกับแฟนมานานครับ เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ห่างกันเฉพาะเวลาผมหรือเขาไปเรียน
(คบกันตั้งแต่สมัยเรียนจนผมทำงาน ก็กลายเป็นห่างกันเฉพาะเวลาเขาไปเรียน ผมไปทำงาน)
เขาเข้าออกบ้านผมได้สบาย เพราะครอบครัวผมรักเขาเหมือนลูกสาวคนนึง
เราเลี้ยงหมาด้วยกันอยู่ 2 ตัว ตัวแรก ผมซื้อมากับเขา เลี้ยงที่บ้านผม เป็นพันธุ์ปอมฯครับ สีขาว ขอเรียกว่าเจ้าขาวแทนแล้วกันนะครับ
เลี้ยงตั้งแต่เล็กๆเลย ผมสอนทุกอย่าง จนหมาตัวนี้แสนรู้มากๆ ให้ทำอะไรก็ทำ อึฉี่เป็นที่ครับ ซนบ้างตามประสาหมา แต่ควบคุมและสั่งได้ หมาเชื่อฟังคำสั่งครับ


อยู่ไปเรื่อยๆ พาหมาไปหาหมอ เจอหมาอีกตัวพันธุ์ปอมเหมือนกันครับ สีน้ำตาล เรียกว่าเจ้าน้ำตาลแล้วกันครับ
หมาตัวนี้เหมือนทางหมอบอกว่าขายไม่ได้ และที่บ้านเลี้ยงไม่ได้ โดนหมาใหญ่รังแก และไม่มีใครเลี้ยงด้วย ตามหาเจ้าของใหม่
ผมก็ไม่อยากได้หรอกครับ เพราะแค่ตัวเดียวภาระก็เยอะมากแล้ว แต่แฟนเก่าผมเขาสงสาร หมอเลยบอกให้ลองเอาไปเลี้ยงก่อนสัก 3 วัน
พอเอามาเลี้ยง แฟนเก่าผมก็ดันผูกพัน สุดท้ายก็ต้องรับเลี้ยงไว้ ก็จ่ายเงินค่าตัวหมาตามระเบียบครับ แต่หมาตัวนี้เสียอยู่อย่างครับ เอามาเลี้ยงตอนน้องโตแล้ว อึฉี่ไม่เป็นที่ สอนไม่ฟังครับ ชอบเห่า ฟังแค่ขอมือกับนั่งอย่างเดียว

เราตกลงกันไว้ว่าถ้าเราเลิกกันด้วยเหตุผลที่ใครนอกใจใคร คนที่ทำผิดจะไม่ได้หมาไป
พอถึงเวลาที่เลิกกัน เขาก็อยากได้หมาไป แรกๆผมไม่ให้ ผมทำใจอยู่นานมาก สุดท้ายผมก็ยอมให้เขาไป
(ด้วยความที่รักผู้หญิงคนนี้มาก อะไรที่เป็นความสุขเขา ผมก็ยินดีให้) #พระเอกฝุดๆ

เขาเอาไปเลี้ยงได้ไม่กี่วันก็เอาเจ้าน้ำตาลมาคืนครับ ด้วยเหตุผลที่ว่า คอนโดเลี้ยงไม่ได้ ทางนิติออกมาว่า (ที่บ้านของเธอ มีหมาอยู่ 3 ตัวครับ ถ้านับรวมเจ้าน้ำตาลไปด้วย) ผมก็แปลกใจว่าทำไมเอามาคืนตัวเดียว ถ้านิติว่า ทำไมถึงไม่เอามาทั้งคู่ และอีกตัวที่เธอเคยเลี้ยงสมัยเด็กๆนั่นล่ะ จะทำยังไง ???
เขาให้เหตุผลว่า "อีก 2 ตัวนั้นไม่เห่า แต่เจ้าน้ำตาลเห่า เขาเลี้ยงไม่ไหว"
ผมก็รับมาครับ ยังไงก็ลูก ผมยอมรับครับว่าตอนนั้นไม่ได้รักเจ้าน้ำตาลเท่าเจ้าขาว (แต่ตอนนี้รักเจ้าน้ำตาลมากๆ แม้จะเป็นหมาที่ฟังไม่รู้เรื่องก็เหอะ ^^)


ช่วงแรกๆที่เลิกกัน ผมยังตัดใจไม่ได้ ก็ยังไปมาหาสู่เสมอครับ อ้างไปหาหมา แต่จริงๆแล้วก็อยากไปหาคนด้วย
เวลาที่ไปหากัน ก็ต้องมี Something กันเสมอ
** ต้องขอบอกเลยนะครับว่า ผมจะไม่ featuring กับใคร ถ้าผมไม่รู้สึกดีด้วย **
ณ ตอนนั้น ความรู้สึกยังอยู่ครับ ก็มีทุกครั้งที่เจอกัน

หลังจากวันที่ผมดีขึ้น ตัดสินใจ ไม่ไปเจอ ไม่ยุ่งด้วยอีกแล้ว (พูดง่ายๆคือตัดใจจากเขาได้)
จนปัจจุบัน ผมก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย รวมถึงเจ้าขาวด้วยครับ
และเขาเองก็ไม่ได้เจอเจ้าน้ำตาลเหมือนกัน แต่เขาก็ยังทักไลน์มาบอกคิดถึงเจ้าน้ำตาล คิดถึงผม และครอบครัวผมอยู่บ่อยๆ
ผมไม่รู้นะครับว่าฝั่งเขาจะเป็นยังไง เลิกกับใครรึยัง เพราะผมไม่สนใจเรื่องของเขาเลย
และผมก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งอีกแล้ว เพราะผมรู้สึกโอเคมากๆแล้วกับที่ไม่มีเขาในตอนนี้ ผมลำบากมากกว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้


จนล่าสุด เขามาหาผมที่บ้าน เขาไลน์คุยกับน้าผมบอกว่าจะเข้ามาเยี่ยมครอบครัวผมและมาหาเจ้าน้ำตาลด้วย
ซึ่งตอนนั้นเขาคงติดต่อน้าผมไม่ได้ เลยทักไลน์มาขอเบอร์น้าผม ผมเอะใจแต่ก็ให้เบอร์ไป
แล้วผมก็ตัดสินใจถามว่า : "จะมาที่บ้านหรอ?"
เธอตอบ : "ใช่"

ผมเลยไม่กลับบ้าน หาเหตุผลมาอ้างเพื่อไม่อยากเจอเธอ และพยายามหาเหตุผลเพื่อให้เธอกลับบ้านโดยเร็วที่สุด
ผมไม่อยากเจอจริงๆ คือเราเป็นพี่น้องกันได้ ผมเลิกกับใครเป็นพี่น้องได้หมด
แต่...ผมไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ที่เขามาร้องไห้ต่อหน้า พูดถึงวันเก่าๆ กอดผม หรืออะไรต่างๆที่เขาเคยทำทุกครั้งที่เราเจอกัน


เมื่อวานผมก็คุยกับเธอเรื่องหมาปกติ เธอส่งรูปเจ้าขาวมาให้ผม
ตอนนี้ผมอยากเจอหมามาก ผมคิดถึงหมา แต่ผมไม่อยากเจอแฟนเก่า
ถ้าเขาเจอแล้วเขาไม่ร้องไห้ ไม่พูดถึงวันเก่าๆ และไม่เจอกันที่บ้านของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ผมยินดีไปเจอมากๆ

มันจะมีวิธีไหนไหมครับ ที่ผมจะเจอหมา โดยหลีกเลี่ยงการเจอแฟนเก่า