เราคิดว่าการคบกันคุยกันไม่ใช่ฐานะแฟนมันเป็นการเรียนรู้กันและกันนะ

คงไม่มีใครคุยกันแค่3เดือนแล้วรู้จักกันได้ทุกๆด้าน
เราคิดว่าการทำความรุ้จักกันมันเป็นการพัฒนาความสัมพันธ์อย่างค่อยเป็นค่อยไป

-ต่างฝ่ายมีสิทธิ์ไปคุยกับคนอื่นไหมนั้น  มันเป็นคำถามที่คุณควรเอามาถามตัวเองมากกว่าว่า คุณอยากรู้จักคนที่คุณคุยด้วยมากแค่ไหน ถ้าวันนึงคุณรู้สึกว่าการคุยกันของคุณกับเขาหมดสิ่งที่คุณอยากจะรุ้ หรือ รุ้สึกเบื่อ คุณก็มีสิทธิ์ไปคุยกะใครที่คุณอยากจะคุยได้  แปลว่าคุณไม่ได้ชอบเขาจริงๆ และมันคงเป็นไปไม่ได้ที่ความสัมพันธ์จะพัฒนาได้

-เจอเขาคุยกับคนอื่นเรามีสิทธิ์หึงไหมนั้น ถ้าตามธรรมชาติหากเรารุ้สึกดีกับใคร หรือหากเราชอบใคร เราก็มีความรู้สึกที่จะหึงหวงเป็นเรื่องธรรมดา แต่เราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปก้าวก่ายในชีวิตเขา หรือให้เขามารับผิดชอบต่อความหึงหวงที่เรามีต่อเขา

การคบหาดูใจเป็นเรื่องที่ดี เป็นศึกษานิสัยใจคือ หรือความเป็นไปได้ในการพัฒนาความสำพันธ์ไปถึงขั้นแฟน  ให้เวลาตัวเองได้เรียนรุ้ที่จะรู้จักคนที่เรารู้สึกชอบ รู้สึกอยากรุ้จัก โดยอย่าไปคาดหวังเลยว่ามันจะออกมาแบบไหน ถ้าวันหนึ่งเขาไม่ใช่ เราไม่ใช่ จะไม่ต้องมาเจ็บปวดกับความคาดหวังที่ต่างคนต่างมี ถ้าเขาใช่เราใช่ มันก็จะพัฒนากันต่อไป

เรามองว่าการคุยกับใครสักคนที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ เราคงอยากจะคุยกับเขาแค่คนเดียวนะ  ถ้าหากเราอยากไปคุยกะคนอื่นอีกคน คงไม่ใช่คนพิเศษแล้วละ  นั้นคงเป็นเพราะเราอาจจะไม่ได้ชอบเขาจริงๆก็ได้  
เราควรจะซื่อสัตย์กับความรุ้สึกตัวเอง เราเองจะได้ไม่เจ็บปวด ..

#เขียนเอง งง เอง