ขอบอกก่อนว่าเราหน้าตาธรรมดาๆคนนึ่งแต่ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นที่อยู่ในร้านข้างโรงเรียนที่เราสอนพิเศษอยู่มองอะไรหนักหนา มองแล้วแบบตาหวานหยาดเยิ้มเราไม่ค่อยมองกลับไปหรือยิ้มให้เขาเลย จะว่าเราอ่อยเขาก่อนก็ไม่ใช่ ทุกครั้งที่เรารู้สึกว่าเขากำลังจ้องอยู่ พอเราเหลือบตาไปมองเท่านั้นและกำลังจ้องอยู่จริงๆ ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกกลัว ระแวง เป็นความหลอนไปโดยปริยาย จนเราไม่กล้าเดินเข้าไปทักทายคนในร้านนั้นเลยเขาเป็นมิตรกับเรามากๆแต่รู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ เราควรจะกำจัดความรู้สึกนี้ได้ยังไงดี มันรู้สึกแปลกๆจนไม่กล้าเดินผ่านร้าน  เวลาเดินก็ก้มหน้าตลอด มันทำให้เรารู้สึกอึดอัดมากๆๆๆ