ขอระบายหน่อยค่ะ555555555555555555555555555555
เรื่องมีอยู่ว่าจะตอนเด็กๆเรามีเพื่อนสนิทคนนึง สวยมากน่ารักขาวแบบญี่ปุ่น เพราะพ่อเขาเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น
พอโตขึ้นมานิดหน่อยเพื่อนเราคนนั้นแทบจะไม่ออกมาบ้าน ไม่เจอกันเลย ไม่สนิทกันละ แต่มีเฟส
เวลาไปส่องเฟสเขาก็ยังสวยยังน่ารักเหมือนเดิมนะ อันนั้นก็ยอมรับ555555555ขอแทนว่าหยาละกัน

คือหมู่บ้านเรา คนรุ่นไล่เลี่ยกันจะสนิทกันมากนะคะ ออกมาเล่นกันตลอด
ละคราวนี้มีพี่อีกคนนึงเขาเคยอยู่ในหมู่บ้านเรา เขากลับมาที่หมู่บ้านอีกครั้ง แล้วเขาไม่เจอหยา เขาก็พูดประมาณว่าแบบเอ้อละหยาอยู่ไหน
มีเฟสมั้ยก็ให้ไป ละเขาก็คงไปส่อง แล้วคนแถวหมู่บ้านก็ไปคุยกะเขา นั่งคุยกันตามประสาคนไม่เจอกันนาน ส่วนเราก็เข้าบ้านก่อนเพื่อนๆเลย
ละคราวนี้เพื่อนก็มาเล่าให้ฟังว่า พี่คนนี้อะ เขาบอกว่า ขนาดเราสวยขนาดนี้แล้วนะยังเทียบหยาไม่ติดเลย คือทำไมต้องเอาไปเทียบอะงง ?

ละมีน้องผู้ชายปากหมาๆแถวบ้านคนนึง เราไปทะเลาะกับมัน ละมันก็เอาเราไปนินทาว่าเราชอบคิดว่าตัวเองสวย ทำเป็นสวย สู้หยาก็ไม่ได้
เทียบไม่ได้เลยซักนิด ละคือทำไมต้องเอาไปเทียบอะ งงมาก คือไม่เคยคิดอยากจะเทียบเลยอะ
อารมณ์ประมาณคนธรรมดาเทียบดาราเทียบยังไงก็ไม่เท่าเขาถูกมะ คือ เทียบกะคนที่สูงไปไรเงี้ยะ ทำไมต้องเอาไปเทียบ เทียบยังไงเราก็แย่อยู่แล้ว
ลองเอาเราไปเทียบกะคนที่หน้าตาขี้เหร่ๆเราก็สวยกว่าอยู่แล้วป้ะ มีคำพูดอะไรที่จะไปอธิบยคนพวกนี้ได้บ้างคะ5555555