สวัสดีเราชื่อบี อายุ21ปี เราเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เราเรียนอยู่ปี 3 คณะนิเทศศาสตร์
ปัญหาในตอนนี้คือ เรากลัวเรื่องของอนาคตที่จะมาถึง คือเราต้องลงเรียนรายวิชาสหกิจศึกษาในปี4
เราเครียดมานานแล้ว ตั้งแต่ต้นปี 2558 ซึ่งตอนนี้ก็ปีใหม่แล้วก็ยังเครียดอยู่ เรามีความคิด อยากไปฝึกสหกิจศึกษา
ที่กรุงเทพและน่าจะเป็นการไปคนเดียว เราอยากหาประสบการณ์ใหม่ๆ เราไม่อยากอยู่ในที่เดิมๆ ผู้คนเดิมๆ เราเบื่อที่นี่ ตอนนี้มาก
เราอยากไปเจออะไรใหม่ๆ อยากหาประสบการณ์ใหม่ๆ อยากได้อะไรใหม่ๆจากการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว
แต่เราก็กลัว กลัวว่าการฝึกสหกิจศึกษามันจะไม่เป็นไปตามที่เราวางแผนไว้ กลัวว่าเราจะหาสถานที่ ที่จะฝึกสหกิจในกรุงเทพไม่ได้
เรากลัวว่าเราจะฝึกงานไม่ตรงกับสายวิชาเราเรียนมา กลัวการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว กลัวว่าจะหาที่พักที่ดีดีไม่ได้
กลัวว่าถ้าเจอปัญหาแล้วเราจะพึ่งใคร กลัวความคิดของผู้ที่เราไม่รู้จัก
แต่เราอยากไปฝึกงานที่กรุงเทพนะ เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงอยากไปที่นั่น เราคิดว่าถ้าเราไปทำงานที่นั่น
เราคงจะมีความสุขมาก เราอยากไปเรียนรู้ชีวิต เราไม่ใช่คนเที่ยวกลางคืน
เราไม่เคยสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า หรืออบายมุขต่างๆ เราไม่เคยสังสรรค์กับเพื่อนๆ เราไม่เคยเข้าผับ เที่ยวกลางคืน
ถ้าเป็นช่วงปิดเทอม เราก็อยู่ที่หอ ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน (กลับบ้านที่กระบี่) ตื่นเช้ามาเราออกไปซื้อข้าวแล้วก็กลับมาที่ห้อง
กินข้าวตอนเช้าเสร็จ ก็นอนเล่น หาไรอ่าน เขียนไดอารี่ ฟังเพลง หาหนังดู อาบน้ำ จนถึงค่ำ และบางครั้ง
กว่าเราจะได้นอนก็ประมาณตีหนึ่งตีสอง เพราะเด็กข้างห้องปิด-เปิดประตูเสียงดัง พูดคุยกันดังมาก
ตอนนี้เราพบว่า เราเป็นความดันโลหิตต่ำกับไมเกรน แล้วก็เป็นแบบนี้ในทุกๆวัน
มันซ้ำไปเรื่อยๆเหมือนกับ ดูเอ็มวีเพลงเดิมซ้ำเป็น พันๆรอบ เราเหงา เราเครียด เรารู้สึกหดหู่
เมื่อก่อนเรามีความสุขที่ได้อยู่คนเดียว มันสงบ เงียบ รู้สึกสบายใจที่ได้อยู่คนเดียว ผ่อนคลายมากๆ
แต่ตอนนี้ มันไม่ได้อิสระเหมือนที่เราคิดไว้ ตอนนี้เรารู้สึกว่า การอยู่คนเดียว อยู่ในที่เดิมๆ มันขังตัวเราไว้ไม่ให้ออกไปไหน
ไม่ได้เจออะไรที่ใหม่ๆเลย เสื้อผ้าที่เราใส่ก็มีแต่ชุดเดิมๆ แบบเดิม บางครั้งเราคิดว่า คนอื่นน่าจะจำเราได้แล้ว ว่าทำไมเราถึง
ใส่เสื้อผ้าที่มีแต่แบบนี้ทำไมเราไม่ใส่ชุดใหม่ๆบ้าง ทั้งพนักงานเซเว่น คนในหอเดียวกัน แม่ค้าขายข้าวแกงก็น่าจะจำเราได้แล้ว
การอยู่คนเดียวแบบนี้ ในตอนนี้มันทำให้เรากลัวไปหมดเลย กลัวที่จะต้องเผชิญอะไรกับที่ใหม่ๆ
กลัวว่าเราจะปรับตัวไม่ได้ เราอยากได้คำแนะนำดีๆ ถ้าเราจะไปฝึกงานคนเดียวในกรุงเทพ
เราอยากรู้วิธีการใช้ชีวิต อยากรู้ว่าเราควรทำไงเราควรจะปรับตัวยังไง คนที่เข้ากรุงเทพใหม่ๆ
ส่วนมากจะต้องรู้ในเรื่องอะไรบ้าง มันอาจจะดูไร้สาระ แต่ก็เราไม่รู้จะไปถามใครดี
เรากลัว การอยู่คนเดียว!!
ปัญหาในตอนนี้คือ เรากลัวเรื่องของอนาคตที่จะมาถึง คือเราต้องลงเรียนรายวิชาสหกิจศึกษาในปี4
เราเครียดมานานแล้ว ตั้งแต่ต้นปี 2558 ซึ่งตอนนี้ก็ปีใหม่แล้วก็ยังเครียดอยู่ เรามีความคิด อยากไปฝึกสหกิจศึกษา
ที่กรุงเทพและน่าจะเป็นการไปคนเดียว เราอยากหาประสบการณ์ใหม่ๆ เราไม่อยากอยู่ในที่เดิมๆ ผู้คนเดิมๆ เราเบื่อที่นี่ ตอนนี้มาก
เราอยากไปเจออะไรใหม่ๆ อยากหาประสบการณ์ใหม่ๆ อยากได้อะไรใหม่ๆจากการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว
แต่เราก็กลัว กลัวว่าการฝึกสหกิจศึกษามันจะไม่เป็นไปตามที่เราวางแผนไว้ กลัวว่าเราจะหาสถานที่ ที่จะฝึกสหกิจในกรุงเทพไม่ได้
เรากลัวว่าเราจะฝึกงานไม่ตรงกับสายวิชาเราเรียนมา กลัวการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว กลัวว่าจะหาที่พักที่ดีดีไม่ได้
กลัวว่าถ้าเจอปัญหาแล้วเราจะพึ่งใคร กลัวความคิดของผู้ที่เราไม่รู้จัก
แต่เราอยากไปฝึกงานที่กรุงเทพนะ เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงอยากไปที่นั่น เราคิดว่าถ้าเราไปทำงานที่นั่น
เราคงจะมีความสุขมาก เราอยากไปเรียนรู้ชีวิต เราไม่ใช่คนเที่ยวกลางคืน
เราไม่เคยสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า หรืออบายมุขต่างๆ เราไม่เคยสังสรรค์กับเพื่อนๆ เราไม่เคยเข้าผับ เที่ยวกลางคืน
ถ้าเป็นช่วงปิดเทอม เราก็อยู่ที่หอ ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน (กลับบ้านที่กระบี่) ตื่นเช้ามาเราออกไปซื้อข้าวแล้วก็กลับมาที่ห้อง
กินข้าวตอนเช้าเสร็จ ก็นอนเล่น หาไรอ่าน เขียนไดอารี่ ฟังเพลง หาหนังดู อาบน้ำ จนถึงค่ำ และบางครั้ง
กว่าเราจะได้นอนก็ประมาณตีหนึ่งตีสอง เพราะเด็กข้างห้องปิด-เปิดประตูเสียงดัง พูดคุยกันดังมาก
ตอนนี้เราพบว่า เราเป็นความดันโลหิตต่ำกับไมเกรน แล้วก็เป็นแบบนี้ในทุกๆวัน
มันซ้ำไปเรื่อยๆเหมือนกับ ดูเอ็มวีเพลงเดิมซ้ำเป็น พันๆรอบ เราเหงา เราเครียด เรารู้สึกหดหู่
เมื่อก่อนเรามีความสุขที่ได้อยู่คนเดียว มันสงบ เงียบ รู้สึกสบายใจที่ได้อยู่คนเดียว ผ่อนคลายมากๆ
แต่ตอนนี้ มันไม่ได้อิสระเหมือนที่เราคิดไว้ ตอนนี้เรารู้สึกว่า การอยู่คนเดียว อยู่ในที่เดิมๆ มันขังตัวเราไว้ไม่ให้ออกไปไหน
ไม่ได้เจออะไรที่ใหม่ๆเลย เสื้อผ้าที่เราใส่ก็มีแต่ชุดเดิมๆ แบบเดิม บางครั้งเราคิดว่า คนอื่นน่าจะจำเราได้แล้ว ว่าทำไมเราถึง
ใส่เสื้อผ้าที่มีแต่แบบนี้ทำไมเราไม่ใส่ชุดใหม่ๆบ้าง ทั้งพนักงานเซเว่น คนในหอเดียวกัน แม่ค้าขายข้าวแกงก็น่าจะจำเราได้แล้ว
การอยู่คนเดียวแบบนี้ ในตอนนี้มันทำให้เรากลัวไปหมดเลย กลัวที่จะต้องเผชิญอะไรกับที่ใหม่ๆ
กลัวว่าเราจะปรับตัวไม่ได้ เราอยากได้คำแนะนำดีๆ ถ้าเราจะไปฝึกงานคนเดียวในกรุงเทพ
เราอยากรู้วิธีการใช้ชีวิต อยากรู้ว่าเราควรทำไงเราควรจะปรับตัวยังไง คนที่เข้ากรุงเทพใหม่ๆ
ส่วนมากจะต้องรู้ในเรื่องอะไรบ้าง มันอาจจะดูไร้สาระ แต่ก็เราไม่รู้จะไปถามใครดี