เราคบกับแฟนมาค่ะ อยู่ห้องเดียวกัน แรกๆก็คิดหนักเลยว่าถ้าคบกันแล้วเลิก คงจะมองหน้ากันไม่ติดแน่ๆแต่เราเป็นคนที่เวลาคบใครก็จะคบนาน คงไม่เลิกกันง่ายๆแหล้ะมั้ง คบกันตอนม.5 เทอม1 ค่ะ คบกันได้แปบเดียวพอหลังสอบปลายภาคของเทอมแรกเราก็เลิกกันค่ะ ไอ้เราก็ไม่อยากเลิกหรอกค่ะ เพราะคิดว่ามองหน้ากันไม่ติดแน่ๆแถมความเป็นเพื่อนก็จะจบลงด้วย คิดอยู่เสมอว่าต้องทนถึงจะโกรธก็ห้ามบอกเลิก ค่อยเลิกตอนจบม.6เอา แต่เค้าไม่ได้คิดถึงตรงนี้เลย อยากเลิกก็เลิก โอคเลิก พอหลังสอบโรงเรียนก็ปิด พักนั้นเราอยากทำใจให้ได้เร็วที่สุด เพราะไม่ต้องเตอหน้ากันคงจะทำใจได้ง่ายกว่า พอถึงเปิดเทอมก็ทำใจไม่ได้หรอกค่ะ เปิดเทอมวันแรกก็ต้องคุยกันค่ะเพราะเหตุจำเป็น คุยเป็นครั้งแรกหลังจากที่เลิกกัน มือไม้นี่สั่นหมดเลยค่ะ เป็นที่จับตามองของคนในห้องอีก โครตกดดัน แต่พอมาถึงวันนี้มาได้ครึ่งทางของเทอมสองล่ะ เราก็ยังทำใจไม่ได้ค่ะ เห็นหน้ากันทุกวันใครเค้าจะลืมได้ ไอเรานี่ก็อยากลืมน่ะแต่ไม่รู้ทำไมยิ่งนึกถึง พออยู่ต่อหน้าทุกคนเราก็ร่าเริงตามประสาเรา แต่พออยู่คนเดียวก็หนีความรู้สึกตัวเองไม่พ้น หลังจากที่เลิกกันเค้าก็ดูโอเคดีน่ะ บางทีอาจจะโอเคกว่าตอนที่คบกับเราอีกก็ได้ เราไม่รู้น่ะว่าเค้าคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้เราไม่โอเค ไม่โอเคตั้งแต่เลิกกันแรกๆยันตอนนี้ เพื่อนๆก็คอยเป็นกำลังใจให้น่ะ แต่คนเค้าเจอหน้ากันทุกวันอ่ะ บางทีต้องอยู่กลุ่มเดียวกัน ต้องทำงานด้วยกันอ่ะ เหนื่อย สู้ก็สู้แล้ว ตอนกลางคืนเห็นเค้าเพ้อถึงคนอื่นพอเจอหน้าตอนเช้าก็อยากเค้าไปถามน่ะว่าใคร แต่เราไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น อยากบล็อกเฟส ไลน์ ไอจี ช่องทางการติดต่อทั้งหมด แต่กลัวว่าจะยิ่งเข้าไปใหญ่ เพราะยังไงเราก็หนีเค้าไม่พ้นอ่ะ ควรทำไงต่อไปดี ท้อเเล้ว TT