บทที่ 1
เดจาวู

สวัสดีครับห่างหายไปกับการเขียนรีวิวไปสักพักเลย เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งไปดอยหลวงเชียงดาวมาก็เลยจะมาเล่าให้ฟัง มันเริ่มตรงที่ช่วงพฤศจิกา-ช่วงธันวาที่ผ่านมา เป็นช่วงที่ผมทำงานแบบมาราธอนมาตลอด 2 เดือน เลยอยากจะหาสถานที่พักผ่อน(พักผ๊อนพักผ่อน)เพื่อชาร์จแบทให้กับตัวเอง ผนวกกับน้องผมชื่อปุ้ย อยากขึ้นเขาก็เลยโอเคทริปนี้เที่ยวเหนือกัน ประเด็นคือภูเขามีเป็นร้อยเป็นพันไม่เลือก ดันเลือกดอยหลวงเชียงดาว ผมรู้สมญานามของที่นี้ดีผ่านการเล่าของพี่กุ๊กตอนไปม่อนจองว่าโหดเหี้ยมในเรื่องความชันระยะทางและความสูงมากขนาดไหน โดยรวมๆแล้วมันคือชุดแฮปปี้มิวสำหรับนักเดินป่าตัวยง แต่มันคือชุดคอมโบ้เซ็ต+ชุดจุใจสำหรับผม ผมคิดอยู่สักพักว่าจะไปดีมั้ยมันโหดไปรึป่าว ผมนั่งคิดแบบจริงจังมากเลยนะ พอรู้สึกตัวอีกทีกุกดเบอร์เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเรียบร้อยละ (เอ้า-*-)  ผมโทรติดต่อเขตขอขึ้นดอยหลวงเชียงดาวก่อน 15 วันตามคำแนะนำของรีวิวรุ่นพี่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมทำพลาดไปและไม่คิดจะหาคำตอบด้วยคือ
“น้องจะขึ้นทางไหน”
“มีทางไหนบ้างครับ”
“มีปางวัว กับเด่นหญ้าขัด ถ้าขึ้นปางวัวลงปางวัว 1200 ส่วนถ้าขึ้นเด่นหญ้าขัดลงปางวัว1800 น้องจะ.. ”
“ปางวัวครับ 1200 ใช่มั้ยครับ งั้นขึ้นปางวัวลงปางวัวครับ” (ยัง ยังไม่รู้ตัวว่าหวยจะออก)
เหมือนพี่เขาจะนิ่งๆไปแปบนึงแล้วก็บอกโอเคๆ ผมนี้แบบ ปางวัวคืออะไรไม่รู้แต่ 1200 เองอะแกรรร










ผมเก็บกระเป๋าเดินทางออกจากบ้านวันที่ 1 ขึ้นรถไฟไปเชียงใหม่รอบ 22.25 และก็ตามเคยรถไฟมาถึง 22.47 (ตามหลักมาตรฐานเด่ะๆ)   ปีกว่าแล้วมั้งที่ไม่นั่งรถไฟไปเหนือเลย ผมชอบนั่งรถไฟนะยิ่งราคาประหยัดผมยิ่งชอบ ไม่ได้จะ slow life อะไรนะ แต่คือกุไม่มีตัง เคยเป็นมั้ยพอที่นั่งมันไม่ตายตัวเรามันเหมือนถูกบังคับให้ทลายกรอบความเป็นส่วนตัวลงและเริ่มปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นมากขึ้น ผมเริ่มชอบที่จะคุยกับคนแปลกหน้ามากขึ้นมันทำให้ผมรู้ว่าสนุกกว่าซีรี่เกาหลีก็เรื่องเล่าของคนบนรถไฟเนี่ยแหละ ผมได้เพื่อนใหม่มา 3 คน คนแรกน้องตินติน น้องบอกว่าชื่อก็น้องน่ารักนะ มารู้จักตินเพื่อนพี่ดิและเราจะเปลี่ยนใจ 55555 อีก 2 คนชื่อแฟนต้า กับ กับ เอ่อ ชื่อไรฟะมันติดอยู่ที่ปลายปากเนี่ยแหละ อื้มมม  ข้ามๆ  น้อง 2 คนนี้มาเที่ยวแบบไม่มีจุดหมายปลายทางเลยคืออยากไปกุก็ไป เราต่างคนต่างมีเรื่องเล่าของตัวเอง เราต่างแชร์ประสบการณ์และความคิดของกันและกันกลายเป็นสีสันของการเดินทาง เพราะเจออะไรแบบนี้แหละทำให้การเดินทางด้วยรถไฟของผมไม่น่าเบื่อเลย (แต่ถ้าวิ่งไวกว่านี้จะขอบคุณ)









ผมมาถึงเชียงใหม่น่าจะประมาณบ่ายถ้าจำไม่ผิดนะ มาเจอกับน้องผมที่นัดกันไว้ที่สถานี ต้องบอกก่อนเลยว่าน้องผมคนนี้นี่สายชาวป่าชาวเขาเลยนะ น้องแกเคยเดินไปหักคอกระต่ายป่าและหยิบหนอนขึ้นมากินหน้าตาเฉย!! จนบางทีก็คิดว่าน้องกุหรือแบร์ กิล “ขณะนี้ปุ้ยเจอหนอนหน้าตาน่ารัก มันอุดมไปโปรตีนที่มีประโยชน์ -แม่ม !! “ 5555 ผมล้อเล่นน่าน้องผมไม่โหดขนาดนั้นหรอกแต่ความเป็น แบร์ กิล อะจริง ผมพาน้องแหวกว่ายผ่านฝูงรถแดงเดินเข้าตัวเมืองถึงประตูท่าแพ ผมเปิดแผนที่ในมือถือดูเช็คอีกทีว่า สถานีช้างเผือกอยู่ตรงไหน เพราะที่นั้นจะมีรถเมคันสีแดงที่เขียนป้ายว่า เชียงใหม่-เชียงดาว-ฝาง โอเคกุหลบก็ได้ นั้นมันขวาง!!(บาทสองบาท) จนได้บทสรุปว่ามันอยู่อีกฝั่งตรงข้ามประตูท่าแพ เราตัดสินใจเลือกที่จะเดินเพื่อประหยัดเงินในการเดินทางเพราะงบเรามีจำกัดและรถแดงก็เอาแน่เอานอนไม่ได้ เราเดินกันมาเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงอีกฝั่งของตัวเมืองผมเลยขอแวะกินข้าวสักหน่อย ระหว่างกินข้าวผมก็เปิดแผนที่ดูว่าตอนนี้เราอยู่ตรงไหนแล้ว และมันพีคก็ตรงนี้แหละ
“เฮ้ยทำไมมันบอกให้ไปทางขวาว่ะ ก็เมื่อกี้มันบอกกุว่าตรงข้ามนะ”  ชิ_หายซิริหลอกกุ เท่านั้นแหละ
“ปุ้ยพี่ขอโทษ”
“อะไรหรอพี่”
“พี่พาเรามาผิดทาง” ช็อตนี้นี่โคตรจะเดจาวูเลย เหมือนเคยได้ยินที่ไหน..

และไม่ต้องถามนะว่าน้องผมจะรู้สึกยังไงเอาเป็นว่าถ้าผมไม่ใช่พี่ นี่กุยับแน่นอน T T