จากการบอกเล่าของเขาคนนั้น ว่าเธอฝันฟุ้งเฟื่องถึงเมืองฟ้า กอบเก็บเศษซากฝันแห่งกาลเวลา เหือดน้ำตาหน้าเปื้อนยิ้มดูพริ้มพราย ฟังสิ! เสียงใครอ่านบทกวีถึงที่รัก ใครทายทักลมเหงาเมื่อเช้าสาย ใครจ่อมจมในโ

"ไม่มีหมอกหยอกเหงาเช้ากรกฎาเพียงแต่ว่าน้ำตาไหลในคืนฝันหนาวเหน็บเจ็บถึงเช้าเท่าเท่ากันเพียงพ้นวันฉันเห็นทราบภาพบางใคร คล้ายรอยต่อประวัติศาสตร์ขาดสะบั้นความคิดบิดความฝันห้ำหั่นไห้ความจริงใจคล้ายไม่

อย่างน้อย ฉันก็ให้หัวใจรับใช้เธอ ใช้หยดน้ำตา ละลายความเหงา เวลาคิดถึงเธอ เพียงเพราะรัก เหนือเหตุผลอื่นใด...

สายลมชราที่พัดพาความคิดฝันโบราณของฉันไป ๑. แสงเช้าเก่าแก่ ณ โลกใบเก่า นกกระจิบไม่ร้องเพลง ๒. ความคิดฝันหล่นหายที่ใดสักแห่ง ลมชราพัดฝุ่นควันเริงระบำ ใครบางคนหายใจลำบาก ๓. ฉันอ่านบทกวีของความคิดฝัน

 ริมระเบียงฝัน ในเวิ้งอากาศ วาดวิมานสวยหรู ความฝันตระการตา ระยิบระยับ แสงแห่งฝัน ริมระเบียงฝัน ฉันร่ำร้องเพลง เอื้อนเอ่ยหมอลำ "ดวงอาทิตย์พ้นขอบฟ้า ซุมนกกาออกจากบ่อน หาอาหารมาต้อน ทางลูกน้อยผ

สายลมไกวพัดวนปนสายฝน ละอองพรมพริ้วไหวใจเหน็บหนาว น้ำตารื้นปนน้ำฝนหล่นพร่างพราว สะท้านร้าวเหงาลึก ผนึกจม... เจ็บในทรวงตรมไหม้ใจอ้างว้าง แฝงเจือจางน้ำตาร่วงทรวงขื่นขม เหงายิ่งนัก เศร้าโศก วิโยคตร

https://youtu.be/cOlUVixMJlA?t=5 น้ำค้าง หล่นพร่างพรม…….คราสายลม พัดผันผ่าน หัวอกไหวสะท้าน...........ใจนงคราญอาลัยหา น้ำค้าง ใสดังแก้ว...........แสนเพริศแพร้ว ยอดพฤกษา รักขมตรมอุรา....

'อย่าหลงเหลือคำว่ารักให้หนักอก เพลงของนกก็รกเรื้อเริ่มเบื่อแล้ว ตัดสวาทขาดดิ้นให้สิ้นแวว เลี้ยงหมาแมวยังดีกว่ารู้ค่าคน ไม่มีหรอกดอกราตรีที่หน้าบ้าน หวังให้ทานแมวหมาข้างถนน ค่ำคืนหนึ่งซึ่งบางใครคล้ายวิ

ความเหงา... อยู่กึ่งกลางระหว่างฉันกับเธอ ที่สรรพนามด้วยคำว่า คิดถึง  ความคิดถึง จางหายไปในใจของเธอ เหลือเพียงการเพ้อรำพัน ในใจฉัน  เนิ่นนาน นับวันจะเหนื่อย