เรื่องมีอยู่ว่าเราไม่ได้เป็นคนใจแข็งหยิ่งเลือกผู้ชายมากอะไร แต่เชื่อว่าถ้าจะมีรักจิงๆ
มันต้องก่อตัวจนมากมายจนทะลายกำแพงเข้ามาได้เอง เหมือนคนๆนึงที่เขาเคยทำ

วันนั้นทุกสิ่งเป็นเพียงชีวิตวัยรุ่น มันเป็นมากกว่าความทรงจำและถึงวันนี้มันจากไปแล้ว..
ก้ไม่มีวันไหนที่ไม่เคยไม่คิดถึงมันเลย  ดีใจกับมันจิงๆคะถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก้ยังจะขอเจอคนๆนั้นเหมือนเดิม
บางคนอาจจะบอกว่าเมิงไม่เจ็บหรอรักกันมาตั้ง7ปี ตั้งแต่เรียนมัธยม จนมหาลัย สุดท้ายเขาก้เลือกจากเมิงไป'

จิงๆเรื่องมันยาวมากคะเราเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนครอบครัว พ่อแม่เขารักเรามากคะ แล้วเราผ่านบททดสอบ
ที่หนักๆมาหลายเรื่อง

แต่แล้ววันนึงเขาบอกกับเราว่ามันตันถ้าเขาเจอเราสัก2ปี ในช่วงที่เขาพร้อมปานนี้คนที่เค้าจะแต่งด้วยมันเป็นเทอแน่นอน

เขาบอกเราตรงๆ และก้ยอมรับว่ามันไม่ใช่เรื่องคนอื่นมาแทรกแน่นอน เราเข้าใจนะคะมันนานมากเกินไปที่เราอยู่ด้วยกัน

แต่สำหรับเราเขาไม่เคยมาผิดเวลา เขาคือรักแท้จิงๆของผู้หญิงคนนึง
ที่ไม่ต้องมีข้อแม้ร้อยแปด ทุกวันนี้การจะเจอรักแท้มันยากเพราะคำว่า เขาทำงานอะไร ได้เงินเดือนเท่าไหร่
ที่บ้านมีฐานะไหม อนาคตจะดูแลกันไหวไหม

ในวัยที่ต้องโตขึ้นทำให้คุณค่าของความรักไม่ได้มาจากข้างในเพียงอย่างเดียว(ไม่ได้ว่านิยามความรักของใครผิดนะคะ หมายถึงความรักอาจจะต้องดูหลายๆอย่างประกอบ แต่สำหรับคนที่จิงใจ รักของคุณไปได้สวยแน่นอนคะ)  

สำหรับเราดีใจแล้วที่เค้าคือรักแท้ และมาในช่วงเวลาที่ไม่มีกฎเกณฑ์ พิสูจน์ด้วยใจ ก้าวข้ามอุปสรรคแม้ไม่มีเงินทองมากมาย
แต่ถ้าเลือกได้สุดท้ายเราเองก้อยากให้เค้าเจอคนที่เค้ารักที่สุด
ไม่เคยเสียใจเลย  

เหตุผลที่เรายอมถอยออกจากชีวิตเขาเพราะเรารักเขา จนทนที่จะเห็นเค้าไม่มีความสุขไม่ได้เลยสักครั้งเดียว แต่เรายังคงยินดีกับช่วงเวลานั้นเสมอ

เผื่อวันไหนเทอผ่านมา มันก้ยังคงจะอยู่แบบนี้ตลอดไป...



อยากถามคนที่มีประสบการแบบเดียวกัน ใครเคยเจอแบบเดี๋ยวกะเราแชร์หน่อยนะคะ ไม่ว่าทุกวันนี้คุณจะหายไปจากชีวิตกันและกันเลย
รึกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วได้อีกครั้ง