ศึกระหว่างเพนแห่งแสงอุษาและหมู่บ้านโคโนฮะได้จบลงแล้ว ถึงแม้ฝ่ายกำชัยชนะจะเป็นของโคโนฮะ แต่ความสูญเสียที่เกิดขึ้นไม่อาจจะกลับคืนมาเป็นเหมือนเดิมได้หมด  ปัญหาที่ตามมาทั้งการซ่อมแซมหมู่บ้าน การประชุมหัวหน้าหมู่บ้านทั้งห้าแคว้นใหญ่ หรือแม้แต่การฟื้นฟูจิตใจให้คนในหมู่บ้าน ก็ตามมาแบบไม่ขาดสาย แต่ต้องขอวางเรื่องปวดหัวเหล่านั้นไว้เบื้องหลังก่อน เพราะเรื่องราวที่จะกล่าวขึ้นต่อไปนี้เป็นเรื่องราวของเด็กสาวจูนินแห่งทีมเจ็ด ฮารุโนะ ซากุระ ...  ซึนาเดะที่ได้รับบาดเจ็บและหมดสติไปสักพักหนึ่ง หลังจากที่เธอได้สติและมีอาการดีขึ้นไม่ทันไรก็มีสาสน์ขอความช่วยเหลือจากหมู่บ้านอิวะ เธอจึงจำเป็นต้องออกคำสั่งให้นินจาไปทำภารกิจการชิงตัวลูกชายของพ่อค้ามหาเศรษฐีตระกูลโฮชิกะ แห่งหมู่บ้านอิวะ(อิวะงากุเระ)
        
ซากุระ โจจิ และชิกามารุ คือกลุ่มที่ได้รับภารกิจนี้ ทั้งสามออกเดินทางเป็นเวลาเจ็ดชั่วโมงก็ถึงจุดที่เป็นที่กบดานของกลุ่มนินจาวาบะกลุ่มเหล่านินจาถอนตัวจากหมู่บ้านอิวะ
        ในระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังสังเกตการณ์อยู่รอบนอกฐานทัพศัตรู ซากุระได้นึกถึงคำพูดของซึนาเดะที่พูดกับเธอตอนมอบภารกิจ  
    ซึนาเดะ : ซากุระ โจจิ ชิกามารุ ถึงพวกเธอจะเหนื่อยเรื่องที่มีแสงอุษามาถล่มหมู่บ้านเมื่อไม่นานมานี้ แต่คนที่พอจะทำภารกิจนี้ได้ก็มีแต่พวกเธอเท่านั้นแหละ
    ชิกามารุ : แล้วเจ้านารูโตะล่ะฮะ
    ซึนาเดะ : นารูโตะมีภารกิจอื่นที่ต้องไปทำ เดี๋ยวก็คงกลับมา
    ทันทีที่ซึนาเดะพูดจบสายตาของซากุระก็มองลงต่ำ เธอพอจะรู้ว่านารูโตะจะต้องไปทำอะไรซักอย่าง เพื่อช่วยซาซึเกะให้พ้นจากการเป็นนินจาถอนตัวจากหมู่บ้านและมีคำสั่งให้โดนไล่ล่า แต่เธอต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เพราะเธอรู้ดีว่าเธอคงทำอะไรไม่ได้หรอก แม้แต่จะห้ามเพื่อนตัวเอง
    ซึนาเดะ : ตอนนี้พวกนินจาระดับสูงต่างก็บาดเจ็บและติดภารกิจกันทั้งนั้น ซากุระ ภารกิจนี้ฉันให้เธอเป็นหัวหน้า
    ซากุระ: แต่ท่านซึนาเดะคะ ถ้าเรื่องหัวหน้าหน่วย...ชิกามารุน่าจะเหมาะกว่านะคะ
    ซึนาเดะ : ภารกิจนี้จำเป็นต้องมีคนคลายบาเรีย และคนที่ทำหน้าที่นี้จะต้องเป็นคนออกคำสั่งทุกอย่าง การคลายบาเรียจำเป็นต้องใช้แรงมหาศาล เธอคิดว่าใครจะทำก็ได้งั้นหรอ?
    โจจิ : ฉันไม่มีแรงขนาดนั้นหรอกนะ ชิกามารุก็ไม่ต้องพูดถึงเลย เธอเป็นหัวหน้านั่นแหละดีแล้ว ซากุระ
    ซึนาเดะ : พวกเธอต้องช่วยเขาออกมาให้ได้นะ มันมีผลต่อการค้าขายระหว่างโคโนะฮะกับหมู่บ้านอิวะ
    ซากุระ, โจจิ, ชิกามารุ : ค่ะ/ครับ
    ซึนาเดะ : โจจิ ชิกามารุ ไปได้ ฉันขอคุยกับซากุระหน่อย
    โจจิ, ชิกามารุ : ครับ
    โจจิและชิกามารุตอบรับซึนาเดะและเดินออกจากห้องโฮคาเงะไปตามคำสั่ง
    ซึนาเดะ : เธอมีปัญหาอะไรกับการเป็นหัวหน้างั้นหรอ?
    ซากุระ : ฉัน...น่ะหรอคะ ที่จะเป็นหัวหน้าได้
    ซึนาเดะ : ซากุระ ถ้าเธอดูถูกตัวเอง มันก็เหมือนกับดูถูกฉันด้วย อย่าลืมสิ ว่าเธอเป็นศิษย์ของโฮคาเงะรุ่นที่ 5 เธอเป็นนินจาแพทย์ ชีวิตของทุกคนขึ้นอยู่กับเธอ ...ภารกิจนี้ต้องสำเร็จเท่านั้น เพราะ...ฉันเชื่อใจเธอ
    ซากุระ : ...ค่ะ
    ซึนาเดะหันไปมองหน้ากับชิซึเนะในระหว่างที่ซากุระกำลังเดินออกจากห้องโฮคาเงะอย่างช้าๆ
    ชิซึเนะ : ท่าทางไม่ร่าเริงเอาซะเลยนะคะ ซากุระเนี่ย
    ซึนาเดะ : ก็คงงั้นแหละ ก็การไล่ตามคนอื่น...มันเหนื่อยนี่นา ฉันเข้าใจดี

    ชิกามารุ : ร้ายจริงๆเลย คิดจะใช้โอกาสช่วงที่หมู่บ้านเรากำลังชุลมุน ลักพาตัวลูกเศรษฐีแล้วต่อรองเอาทรัพย์สิน พวกโจรกระจอก คิดแล้วก็น่ารำคาญจริงๆเลย
        เสียงของชิกามารุดึงซากุระให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ และหันมาสนใจภารกิจอีกครั้ง
    ซากุระ : ไม่หรอก ฉันว่าคนฉลาดอย่างนาย น่าจะมองออกว่าพวกที่สร้างฐานได้ใหญ่ขนาดนี้ ไม่น่าจะขัดสนเรื่องเงิน พวกมันน่าจะต้องการอะไรซักอย่างที่สำคัญกว่านั้น
    ชิกามารุ : โดนจับไต๋ได้ซะแล้ว แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือ รีบทำภารกิจให้เสร็จเร็วๆกันเลยดีกว่า เธอมีแผนว่าไง ซากุระ
    โจจิ : ถ้ามีตระกูลฮิวงะมาด้วยก็ดีสิ จะได้รู้ว่าเด็กอยู่ที่ไหน ไม่ต้องเสียเวลาหา
    ชิกามารุ : อย่ามัวนึกถึงคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้เลย ว่าไง ซากุระ เธอมีแผนยังไง
    ซากุระ : จากที่พวกเราวนดูรอบๆเมื่อกี้ มีประตูทั้งหมดสี่ทิศ จุดที่มีคนเยอะที่สุดคือประตูทิศเหนือ ตรงหน้าพวกเรานี่แหละ
    ชิกามารุ : และคาดว่าเด็กน่าจะอยู่ตรงศูนย์กลางของฐานทัพ จุดที่โจมตีได้ยากที่สุด เพราะพวกมันคงไม่ชะล่าใจแน่
    ซากุระ : ถ้าอย่างงั้น เราจำเป็นต้องมีตัวล่อ
    โจจิ : แล้วใครจะเป็นล่ะ?
    ซากุระ : ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง ยังไงๆฉันก็ต้องทำลายบาเรียอยู่แล้ว เพิ่มการดึงความสนใจเข้าไปอีก ไม่ลำบากอะไรหรอก
    ชิกามารุ : แต่แบบนั้นมันบ้าบิ่นเกินไป เธอแน่ใจหรอว่าจะรับมือพวกนั้นไหว
    โจจิ : นั่นสิ ให้ฉันช่วยไหม?
    ซากุระ : ไม่ต้องหรอก พวกนายสองคนช่วยกันหาเด็กให้เจอ แล้วรีบพาไปที่ปลอดภัยซะ
    ชิกามารุ : แต่ว่า...
    ซากุระ : แยกย้ายได้แล้ว ชิกามารุไปทางสิบเอ็ดนาฬิกา โจจิไปทางสองนาฬิกา ถ้าบาเรียสลาย ฉันจะให้สัญญาณทางวิทยุสื่อสาร รอบๆนี้ น่าจะไม่เกินหนึ่งกิโลเมตร พวกนายแอบเข้าไปให้เร็วแล้วเงียบที่สุด ถ้าชิงตัวเด็กได้แล้วฝากดูแลด้วย ไม่ต้องห่วง เพราะฉันเอาตัวรอดได้ รีบไปประจำตำแหน่งเร็วๆแล้วกันเพราะบาเรียกำลังจะสลายภายในสามสิบวินาที
    ว่าเสร็จซากุระรีบกระโจนออกจากที่ซ่อนตัวเพื่อวิ่งเข้าใส่ประตูทางทิศเหนืออย่างรวดเร็ว
    ชิกามารุ : ฉันล่ะปวดหัวกับพวกทีมเจ็ดจริงๆ พูดเองเออเอง ยัยนี่ก็ไม่ได้ต่างกับเจ้าบ้านารูโตะนักหรอก น่ารำคาญจริงๆ
    ซากุระ : ทดสอบเสียง ชิกามารุ โจจิ ได้ยินฉันไหม?
    โจจิ : ได้ยินชัดเลย กำลังจะไปประจำตำแหน่ง ...ชิกามารุ ไปกันเถอะอย่ามัวบ่นเลย
    ชิกามารุ : เออ...
    ทั้งสามคนรีบรุดไปประจำตำแหน่ง โดยซากุระวิ่งพุ่งเข้าหาประตูทางทิศเหนือที่มีคนเฝ้าอยู่เต็มไปหมด พร้อมทั้งเหวี่ยงหมัดสุดแรงเข้าใส่บาเรียสีเหลืองอ่อนที่คลุมอยู่รอบฐานทัพ
    ซากุระ : บาเรียกำลังจะถูกทำลายภายใน 5…4…3..2…1
    ตู้ม!!!!!!!! แรงประทะระหว่างหมัดของซากุระกับกำแพงบาเรียทำให้เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น และจากการที่บาเรียแตกออกทำให้เกิดเป็นแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
    ซากุระ : ชิกามารุ โจจิ เข้าไปเลย
    ชิกามารุ, โจจิ : รออยู่แล้ว, โอ๊ว
    ซากุระ : เด็กอยู่ไหน?
    นินจาอิวะ1 : นี่แกเป็นใคร?
    ซากุระ : แค่บอกมาว่าเด็ก...อยู่...ที่...ไหน?
    นินจาอิวะ2 : ทำลายบาเรียได้ในการโจมตีแค่ครั้งเดียว ไม่ใช่พวกกระจอกแน่ พวกแกรีบไปแจ้งท่านไดมะ เร็ว!
    นินจาอิวะ3,4 : ครับ
    ไดมะ : ไม่ต้อง ฉันรู้แล้ว
    ไดมะ หัวหน้ากลุ่มนินจาวาบะ เป็นชายวัยกลางคนและรูปร่างสูงใหญ่ ผมสีเทาประบ่า มาพร้อมกับมิเอะ หญิงสาวร่างดี ผู้มีเส้นผมสีแดงสดราวกับเลือด ทั้งสองมีอัญมณีฝังอยู่ที่ร่างกาย ไดมะมีอัญมณีสีดำฝังอยู่ที่หน้าผาก ส่วนของมิเอะ มีอัญมณีสีแดงสดฝังอยู่ที่หน้าอก
    นินจาอิวะ : ท่านไดมะ ท่านมิเอะ
    มิเอะ : ถึงจะหมั่นไส้มันก็เถอะ แต่นิมิตของมันไม่เคยพลาดจริงๆเลยน้า
    ตู้ม! ซากุระทุบกำปั้นลงที่พื้นจนบริเวณรอบๆทรุดลงเป็นบริเวณกว้าง และเดินรุดหน้ามาเรื่อยๆจนมาหยุดตรงหน้าของไดมะและมิเอะ
    มิเอะ : ผ้าคาดหน้าผากนั่น มาจากโคโนฮะสินะ ที่โคโนฮะเค้าไม่สอนความเป็นสุภาพสตรีให้เธอหรอ? ...ถ้าอย่างนั้น ฉันจะสอนให้
    ว่าเสร็จมิเอะไม่รีรอที่พุ่งเข้าหาซากุระและเกิดการปะทะกันขึ้น โดยมีไดมะยืนมองอยู่นิ่งๆ

    ชิกามารุ : โจจิ ตอนนี้นายอยู่ไหน?
    ทางด้านชิกามารุและโจจิที่กำลังหาเด็กอยู่กำลังวิ่งเข้าหาศูนย์กลางของฐานทัพตามที่ได้ตกลงไว้ตั้งแต่แรก
    โจจิ : ชิกามารุ ฉันเจอเด็กแล้ว ไม่มีคนเฝ้าอยู่เลยซักคน แผนซากุระได้ผล
    ชิกามารุ : โจจิ ระวังนะ นั่นอาจเป็นกับดัก..
    จูโร่ : แหมๆ คนที่ทำลายบาเรียเป็นแค่ตัวล่อจริงๆด้วยน้า...
    จูโร่ หนุ่มเจ้าสำอางแห่งนินจาวาบะ ผู้ฝังอัญมณีไว้ที่ดวงตาของตัวเอง ทำให้ตาของเขาข้างขวาเป็นสีเหลืองทอง และข้างซ้ายเป็นสีน้ำตาลธรรมดา ความสามารถของเขาถูกขนานนามในหมู่บ้านอิวะ ว่าเป็นความสามารถนอกรีต และขี้โกงที่สุด
    โจจิ : ชิกามารุ อย่าเพิ่งออกมานะ(กระซิบ)
    ชิกามารุ : โธ่เว้ย!
    โจจิ : (ขยายร่างเฉพาะแขน และทุบไปจุดๆที่จูโร่ยืนอยู่)
    จูโร่ : ช้าขนาดนั้น ไม่ต้องใช้นิมิตยังหลบได้เลย (แค่เวลาไม่มีวินาที เขาสามารถที่จะไปยืนอยู่ข้างหลังโจจิได้)
    โจจิ : เร็วมากเลย...
    และในตอนนั้นโจจิเหลือบไปเห็นชิกามารุที่กำลังยืดเงาของเขาเข้าทางข้างหลังจูโร่เพื่อจะหยุดการเคลื่อนไหว
    จูโร่ : เรียกเพื่อนนายออกมาดีกว่านะ โจจิคุง (จูโร่กระโดดหลบเงาของชิกามารุแล้วขึ้นไปยืนอยู่บนกรงไม้ที่ขังเด็กชายอยู่)
    โจจิอึ้งที่จูโร่รู้จักชื่อของเขาทั้งๆที่เพิ่งเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก และสามารถที่จะหลบการจู่โจมของชิกามารุได้ราวกับว่าเขามีตาหลัง
    จูโร่ : พวกนายมาเอาเด็กคนนี้คืนหรอ?
    ชิกามารุ : ก็รู้ๆกันอยู่นี่ ถึงจะไม่ชอบเรื่องวิวาท แต่คงต้องทำแล้วล่ะ
    จูโร่ : ถ้าอยากได้เด็กคนนี้ ...ก็เอาไปสิ! เพราะทุกอย่างมันเป็นไปตามนิมิตของฉันแล้ว เกินคาดไปเยอะด้วยซ้ำ
    จูโร่เปิดกรงไม้อย่างช้าๆ และหลังจากที่จูโร่พูดจบเขาก็หายไปจากตรงนั้น ท่ามกลางความมึนงงของโจจิและชิกามารุ
    ชิกามารุ : นี่มันเรื่องอะไรกัน?
    โจจิ : จะยังไง...ก็ช่วยเด็กออกไปก่อนเถอะ

    ด้านของซากุระที่ตอนนี้พบว่าตัวเองกำลังเดินอยู่ในสถานที่ที่มืดมิด ตรงหน้าเธอมีบางอย่างงอกขึ้นมา สิ่งนั้นคือต้นไม้ที่มีแสงสีทอง แต่ไม่นานก็มีเลือดไหลท่วมออกมาจนมันเปลี่ยนเป็นสีแดงสด และอยู่ดีดี กิ่ง ก้าน และรากของต้นไม้งอกขึ้นอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้ารัดตัวซากุระไว้แน่น ในขณะที่เบื้องหลังของซากุระมีบางคนกำลังผุดขึ้นจากพื้น ในมือของเขามีมีดที่ง้างไว้พร้อมที่จะแทงมาที่ซากุระได้ทุกเมื่อ
    นินจาวาบะ : ทำไม...ผู้หญิงคนนั้นถึงนิ่งไปซะเฉยๆ
    ไดมะ : มิเอะใช้คาถาลวงตาป่วนจิตกับเด็กผู้หญิงคนนั้น ...ถ้าในโลกลวงตาเธอตาย ในโลกจริง...ก็ตาย
    มิเอะ : ไม่ต้องรอให้ตายในโลกลวงตาหรอก ตาย!...ซะตั้งแต่ในโลกนี้นี่แหละ (มิเอะขว้างคุไนเข้าใส่ซากุระที่นั่งนิ่งอยู่กับพื้น)
    บู้ม! คุไนพุ่งเข้าใส่ร่างของซากุระเข้าอย่างจัง...แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นเพราะร่างของซากุระกลายสภาพเป็นขอนไม้ในทันทีที่คุไนปักลงไป
    ซากุระ : เล่นอะไรของเธอ? (ซากุระปรากฏตัวอยู่ข้างหลังมิเอะ เธอจับขามิเอะเหวี่ยงไปชนกับเสาป้อมปราการ มิเอะคงไม่รู้ว่าคาถาลวงตาเป็นหนึ่งในคาถาที่ซากุระถนัด แต่ถึงจะรู้ก็คง...ไม่ทันแล้วล่ะ)
    จูโร่ : อย่ารุนแรงนักซี่ (อยู่ดีดีจูโร่ก็มายืนโผล่อยู่ข้างหลังซากุระ และกระซิบที่หูของเธอ ซากุระเหวี่ยงหมัดไปข้างหลังก่อนที่จูโร่จะหลบมันทัน แล้วถอยหลังกรูไปตั้งหลัก)
    ชิกามารุ : ซากุระ เราได้ตัวเด็กแล้ว ถอนตัวได้แล้ว
    ซากุระ : โอเค กำลังไป...
    จูโร่ : อยากรู้เรื่องซาซึเกะคุงไหม?
    ซากุระที่กำลังจะหยิบระเบิดควันหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินชื่อของซาซึเกะ เธอหันไปมองหน้าจูโร่ด้วยสายตาแข็งกร้าว
    ซากุระ : แกรู้จักซาซึเกะคุงได้ยังไง?
    ชิกามารุ : ซากุระ ต้องรีบแล้วนะ
    จูโร่ : จิตใจของผู้หญิงช่างอ่อนไหวซะจริงๆ ฮ่าๆ...
    ซากุระที่ไม่ทันระวังตัว ไม่รู้เลยว่ามิเอะกำลังจะเอามีดปักลงทีหัวของเธอ
    ตู้ม...ฟู่...ชิกามารุเห็นท่าไม่ดีจึงย้อนกลับไปหาซากุระ และมันก็เป็นไปตามที่เขาคาด เขาเป็นคนที่โยนระเบิดควันและคว้าตัวซากุระออกไปทันก่อนที่มีดจะปักอยู่หัวของเธอ
    จูโร่ : ไม่ต้องตาม (จูโร่ออกคำสั่งพวกนินจาลูกกะจ๊อกให้หยุด)
    ไดมะ : จะปล่อยไปอย่างนี้งั้นหรอ?
    จูโร่ : ไม่ต้องห่วง นี่มันเป็นไปตามแผนสุดๆ
    มิเอะ : เป็นไปตามแผนบ้าบออะไรกัน เด็กโดนชิงตัวกลับไปแล้วนะ
    จูโร่ : พวกเราไม่ต้องการเด็กคนนั้นซักหน่อย ฉันบอกแล้วว่าอัญมณีไม่ได้อยู่กับตระกูลโฮชิกะอีกต่อไปแล้ว
    ไดมะ : แล้วแกให้พวกเราจับเด็กตระกูลโฮชิกะมาทำไม?
    จูโร่ : ผู้หญิงผมสีชมพูคนนั้น เธอจะเป็นคนเอาอัญมณีที่เหลือมาให้เราเอง รวมทั้งเอากุญแจมาให้เราถึงที่เลยล่ะ เพราะโชคชะตา...ได้กำหนดไว้แล้ว ไม่ใช่สิ! เพราะฉัน...ได้กำหนดไว้แล้ว หึหึ