สวัสดีค่ะ เพื่อนๆชาวพันทิป วันนี้เราจะมาเล่าความรู้สึกของเราตอนที่เรารู้ว่าเราท้อง แล้วท้องตอนที่เรียนอยู่ด้วย
เริ่มเลยละกันเนอะ..........
เราอยู่หอกับเพื่อนก็ตาประสาวัยรุ่น กินเที่ยว แต่คือพอมีแฟนก็ไม่ค่อยอยากเที่ยวอยากอยู่หอคุยกับแฟนมากกว่า แล้ววันนึงเราก็เริ่มป่วย เริ่มอ้วก ถึงขั้นไปเป็นลมที่ห้องน้ำที่มอ โรแมนติกแม้ะ ดมขี้แทนแอมโมเนีย
แล้วแม่เราอ่ะ ก็พาเราไปตรวจที่โรงบาล คือเรากับแม่อ่ะ คิดว่าไม่สบาย แต่ โรงบาลเค้าให้ตรวจว่าท้องไม๊ ตอนนั้นเรากลัวมาก กลัวแบบนั่งห้องน้ำนานเป็น ชม. กลัวผลตรวจออกมา คล้ายๆลุ้นหวยอ่ะ 55555 ตลกๆตอนนั้นไม่ตลก ตอนนั้นกลัว
และแล้วผลตรวจออกมาปรากฏว่า แท่น แทน แท้นนนนนนนน ท้องจ้ะ เราเนี่ยแทบล้มทั้งยืน เห็นหน้าหมอบูดเบี้ยว ปากหมอนี่ไม่เป็นทรง แต่ก็ตั้งสติได้ ออกมาบอกแม่ แม่คิดว่าล้อเล่น พยาบาลใจดีเดินมายืนยันให้ เราขอหรอ เห็นไม๊เราพยายามให้แม่ปรับสภาพอยู่แกนี่ว๊อนจริง 5555
(ไอ่ที่หัวเราะเนี่ยตอนนี้ผ่านมานานแล้วไง ตอนนั้นหรอ หงอยเหมือนไก่เป็นห่าอ่ะ)
ต่อๆ ชอบนอกเรื่องจริง พอแม่รู้เท่านั้น แม่เดินหนีออกไปเลย ไอ่เราใจแทบสลาย คือที่พึ่งเดินหนีไปแล้ว เข้าใจแหละ ว่าแม่ทำใจไม่ได้ คิดไปทั่วเลย กลัวแฟนไม่รับเป็นพ่อ แต่ก็ลูกมันอ่ะ เราไม่ได้ไปมีอะไรกับใครเลยนะ ถึงหน้าตาจะดีมากก็เหอะ(อีหลงตัวเอง)
หลังจากขี่รถออกจาก รพ. มาสักพัก แม่ก้ด่าๆๆๆๆๆๆ เหมือนเก็บกดมานาน ไอ่เราก็ฟัง ฟังก็เครียด โอ้ยแม่ หนูรู้ตัวแล้ว พอเต๊อะ วินาทีนั้นแมร่งอยากตายมากอ่ะ TT
พอถึงบ้านแฟน แม่เราก็คุยกับบ้านแฟน พอแฟนรู้เรื่องเราคิดนะเค้าคงไม่มารับผิดชอบเราหรอก เค้ายังเด็ก แต่ผิดคลาด ยอมทุกอย่าง ยอมเสียสละแม้กระทั่งอนาคตตัวเองเพื่อลูก ลาออกจาก ร.ร มาเรียนสายอาชีพแบบเร่งรัด น้ำตาไหลเป็นน้ำตกเลยค่ะ แต่ปัญหาคือ ที่บ้านยังไม่รู้ เอาแล้วสิ่ คิดหนัก เครียด เพื่อนก็ไม่รู้ไม่กล้าบอก ไม่มีใครรู้ แฟนก็โทรมาหาทุกวัน ถามเป็นไงมั่ง เครียดมากไม๊ เออดีกับเรามาก ซึ้ง หม้อ ไห เลยสิ่  คือปัญหามันอยู่ตรงที่เราไม่กล้าบอกที่บ้านว่าท้อง เค้าตั้งความหวังไว้กับเรา เราก็รู้สึกผิดนะ เราเลวมาก ด่า ยังสงสาร เลย
แล้ววันนึงเราตัดสินใจบอกกับที่บ้าน เค้าโกรธเรามากเค้าไม่ให้เราอยู่บ้าน เราเสียใจมาก แต่ดีกว่าเราเอาลูกออกป้ะ คือตอนนั้นเรารับรู้ได้เลยความรู้สึกถึงคนที่ท้องแล้วกลัวพ่อแม่รู้กลัวหมดอนาคตแล้วเอาลูกของตัวเองออก หรือไม่ก็คลอดแล้วเอาเด็กไปทิ้งในถังขยะบ้าง ทิ้งจากชั้น 4 บ้าง แกรนี่ กว่าเราอีก อยากถามจริงๆเลยเวลาเบ่งเค้าออกมาเนี่ย ไม่รู้สึกผูกพันบ้างหรอ? เราเนี่ยเบ่งออกมา เราลุ้นมากว่าลูกเราจะครบ32ไม๊ เพราะเราเป็นไทรอยด์ลูกเราออกมา เกือบ 3 โลแน่ะ สมบูรณ์แข็งแรง
บางคนบอกครอบครัวก็เป็นส่วนหนึ่งนะที่ทำให้เด็กแก้ปัญหาด้วยการทำแท้ง เพราะเค้ากลัวจะหมดอนาคต กลัวที่บ้านเสียใจ โอ้ยยย มันข้ออ้างว่ะ แล้วไม่คิดหรอถ้าที่บ้านรู้ว่าพวกเอาหลานเค้าออกเค้าจะไม่เสียใจหนักอ่ะ ครอบครัวเราอ่ะ หัวโบราณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกผู้ชายนี่ที่เป็นเพื่อนนี่อย่าได้เหยียบบ้าน ตุ๊ดนี่ก้ไม่ได้นะ ด่าจ้ะ แต่เชื่อป้ะ เรามีลูก เค้าโกรธเรา โกรธมาก พอลูกเราออกมา เค้าหลงกันทั้งบ้าน เป็นไข้นิดเป็นไข้หน่อยเอาไปหาหมอ ห่วงมากๆอ่ะ  ฝากถึงคนที่ท้องในวัยเรียนนะ ทำแท้งมันไม่ใช่การแก้ปัญหาหรอก มันเหมือนเราเป็นฆาตกรเลยแหละ เชื่อเราเหอะ ในเมื่อเรากล้าทำเราต้องกล้ารับ ถึงแม้ว่าที่บ้านจะโกรธเรามากแค่ไหน สักวันเค้าก็จะหายโกรธเราเอง เราต้องให้เวลาเค้าในการทำใจ ส่วนอนาคตหรอ กศน. ก็จบได้ป้ะ มันมีทางเรียนได้ตลอดแหละ ไอ้พวกที่อ้างแบบเนี้ย มันอ้าง ขี้อ้าง ทำแล้วไม่รับผิดชอบ ป๊อด ขนาดลูกตัวเองยังไม่รัก แล้วคนอื่นมันจะรักไม๊ คิดเอาเองนะ
ปล. หลังๆเริ่มจะไม่ตรงกับหัวข้อละแต่คืออยากบอกคนที่กำลังท้องในวัยเรียนแล้วคิดจะเอาออกไง มันไม่ดีหรอก ทางออกมีตั้งเยอะ มันมีทางออกมากมาย เรียน เรียนทีหลังก็ได้
ปล.อีกที คือเราสมัครมาเล่าในนี้เป็นครั้งแรก อาจจะเล่าไม่ดีบางแต่ตั้งใจพิมพ์มากๆ แอบตอนลูกหลับมาพิมพ์ ยังงัยก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ กิกิ
ปล.สุดท้ายอีกหน่อยนะ ทุกวันนี้เราก็รู้สึกสำนึกผิดมากๆ คือแบบไม่น่าเลยแต่ทำไงได้เค้าเกิดมาแล้วเราต้องรับผิดชอบเค้า ทุกวันนี้หวงมาก ใครอย่าได้พรากลูกข้าเลย ยอมขนาดที่ว่าสามารถขึ้นรถไปเรียนทุกวันเป็น 100 โลได้ ไปกลับก็ประมานเกือบ300 โล เพื่อจะมานอนกับลูกทุกวัน จบค่ะจบ นอนละคะง่วงมาก ฝันดีค่ะ บรัยยยยย