ประเทศไทย ประชาธิปไตยบกพร่อง
ทำไมผมจึงกล่าวเช่นนั้น..?
ท่านที่สนใจและไม่เคยเบื่อหน่ายการอ่าน และพอจะมองเห็นประโยชน์ในงานเขียนบทความที่ผ่านๆมาของผม ก็ลองค้นหาคำตอบได้ในงานเขียนชิ้นนี้ของผมครับ
ซึ่งในงานเขียนนี้ จะถูกแบ่งตามระยะเวลาออกเป็นช่วง เพื่อง่ายกับความเข้าใจ และเพื่อง่ายต่อการอ่าน ผมซึ่งเป็นผู้เขียนและเป็นผู้เรียบรียงเนื้อหาจากตำรา, หนังสือต่างๆที่ผมมี ผนวกกับความรู้ความเข้าใจ แล้วก็กลั่นกรองเรียบเรียงจากสติปัญญาของตัวเอง ออกมาเป็นงานเขียนชิ้นนี้ แต่เนื่องจากเนื้อหายาวมาก เพราะมีเวลาค่อนข้างมากจากการกลับบ้านพักผ่อนช่วงปีใหม่ จึงตั้งใจอยากจะฝากฝีมือไว้ในงานเขียนชิ้นนี้ ที่ผมบรรจงเรียงร้อยออกมาเป็นเนื้อหาให้ท่านที่สนใจได้อ่านกัน
ท่านที่ไม่อยากฟังที่มาที่ไปของการเขียนงานชิ้นนี้ขึ้นมา เชิญข้ามลงไปไปอ่านเนื้อหา ได้ที่ความเห็นถัดไปเลยนะครับ
ด้วยความยาว ที่ตัวผมเองยังแปลกใจ ว่าทำไมถึงเขียนได้ยาวขนาดนี้ ทั้งที่ตนแรกคิดว่าจะรวบจบได้ในเนื้อหาไม่เกิน 10 หน้ากระดาษ แต่เขียนไปเขียนมา กลับยาวมากเสียจนแทบจะเป็นหนังสือหนึ่งเล่ม (ต้นฉบับที่เขียนครั้งแรก ประมาณ 44 หน้า แต่ตัดทอนเนื้อหาบางส่วนออกบ้างแล้วนำมาจัดหน้าใหม่ จัดหน้าแล้วได้ 23 หน้ากระดาษ A4 / 10,423 คำ )
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงต้องขอแยกเนื้อหาในแต่ล่ะช่วง ออกมาเป็นความเห็นย่อยเพื่อสะดวกต่อการเรียบเรียง บอกเล่าบอกเล่าเหตุการณ์ในแต่ละช่วง ที่จะนำเสนอในความเห็นด้านล่างในกะทู้นี้
ข้อเขียนที่มิอาจเรียกว่าบทความชิ้นนี้ เพราะมีเนื้อหาความยาวมาก อาจเทียบเคียงได้กับหนังสือที่เรียบเรียงเรื่องราวอย่างสั้นสักหนึ่งเล่ม แต่ก็ยังไม่ยาวพอจะเป็นหนังสือได้ แต่หากลงรายละเอียดปลีกย่อยทั้งหมดจริงๆ ก็คงเป็นหนังสือที่มีเนื้อหาหลายร้อยหน้าได้สบายๆ แต่ผู้เขียนก็ไม่ได้มีแรงจูงใจและเรี่ยวแรงพอที่จะทำแบบนั้น ผลก็ออกมายาวเป็นงานเขียน ที่ยาวกว่าบทความหลายเท่า แต่ก็ไม่ได้ยาวพอจะเป็นหนังสือ ผมจึงขอเรียกมันว่า
บทบันทึกตามความเข้าใจของข้าพเจ้า
ตัวผมเองมารู้ความหมายเรื่องการเมืองจริงๆก็ไม่ทันทุกยุคทุกสมัยที่ผมเขียนในงานเขียนชิ้นนี้หรอกครับ เพราะเริ่มเขียนตั้งแต่ยุค 2475 ซึ่งคนที่รู้เรื่องราวคราวนั้นในสมัยที่มีชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง ก็คงไม่เหลือใครมาเล่าเรื่องราวจากประสบการณ์ของตัวเองให้ใครได้ฟังหรอก ผมเองก็เป็นแค่คนรุ่หลังที่เข้าใจความหมายของการมีส่วนร่วมในการเมืองของประชาชน ก็ในยุคปลายๆของพลเอก เปรม ติณสูลานนท์ เป็นนายกรัฐมนตรี เพียงแต่บังเอิญว่า ชีวิตรอบตัวผมในสมัยยังเด็กและยังเรียนอยู่นั้น รอบตัวก็มีแต่หนังสือ เพราะผมถูกพ่อแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดส่งเข้ากรุงเทพมาอยู่ในกรุงเทพตั้งแต่เล็ก มีป้าซึ่งทำงานเป็นบรรณารักษ์ในหอสมุดแห่งชาติ ให้การดูแลเลี้ยงดู ตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมปลาย
ทุกวันหลังเลิกเรียน ผมจึงต้องมาอยู่เพื่อรอป้าเลิกงานและเดินทางกลับบ้านพร้อมกันในเวลาประมาณ 19.00 น ช่วงเวลามันมีมากจนผมซึ่งยังเป็นเด็กในสมัยนั้นเบื่อ และต้องหาอะไรทำ แต่ครั้นจะไปเล่นวุ่นวายตามประสาเด็กๆก็ทำไม่ได้ เพราะสถานที่มันไม่เอื้ออำนวย สิ่งเดียวที่ทำได้นอกจากการบ้าน ก็คือ อ่าน เลือกหนังสือสักเล่มจากหนังสือมากมายหลายแสนเล่มนั้นแหละ มาอ่านฆ่าเวลา แต่หอสมุดแห่งชาติ มันมิได้มีหนังสือบันเทิงเริงใจสำหรับเด็ก ส่วนใหญ่มีแต่หนังสือทางวิชาการซึ่งบางอย่างก็เข้าใจยาก และไม่ถูกรสนิยมของผม แต่หนังสือที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์กลับทำให้เด็กคนหนึ่งชอบและอยากรู้เพิ่มเติมหลังจากที่อ่านหน้าแรก และจมอยู่กลับเรื่องราวของมันเป็นเวลากว่า 10 ปี ที่ผมต้องหยิบหนังสือประวัติศาสตร์เล่มแล้วเล่มเล่ามาอ่านในทุกเย็น
และประสบการณ์จากการอ่านเหล่านั้น ทำให้ผมโตขึ้นมาแบบติดหนังสือจนมาถึงทุกวันนี้ ชอบรื้อชอบค้นหาหนังสือในเรื่องราวที่ผมสนใจมาอ่านอยู่เสมอ งานเขียนนี้ก็มาจากจุดนั้น จุดที่ผมรวบรวมสิ่งที่เคยอ่าน กับสิ่งที่ผมรับรู้ประมวลผลด้วยความคิดของผมเอง กลั่นกรองออกมาเป็นเรื่องราวที่นำเสนอผ่านทัศนะของผมในงานเชียนชิ้นนี้ ซึ่งผมหวังว่าท่านผู้อ่านที่ติดตามบทความของผมมาตลอด เมื่ออ่านแล้วคงเห็นความเป็นมาของประชาธิแไตยในไทย และได้สาระประโยชน์จากงานเขียนชิ้นนี้ของผมบ้าง ไม่มากก็น้อยครับ
ป.ล.1 สำหรับท่านใดที่ชอบและเห็นค่าของงานเขียนชิ้นนี้ แล้วต้องการให้กำลังใจโดยการกดโหวต ผมก็ขอให้ท่านช่วยกดโหวตที่กะทู้ในโพสต์บนสุดอันนี้ ที่เดียวก็พอครับ เพราะอย่างน้อย ถ้ามีคนสนใจมากและโหวตให้งานเขียนชิ้นนี้จนติดกะทู้แนะนำ นั่นไม่เพียงเป็นการทำให้ผู้เขียนอย่างผมภูมิใจเท่านั้น แต่เป็นการเปิดโอกาสให้การแสดงความเห็นทางการเมืองอย่างตั้งใจจริง นั้นเผยแพร่สู่ผู้อ่านให้มากขึ้นด้วย
ป.ล.2 กะทู้นี้ไม่เหมาะกับการใช้มือถือในการอ่าน เพราะมีเนื้อหาที่ยาวเกินบรรทัดฐานกะทู้ทั่วไป และผู้เขียนได้ซ่อนเนื้อหาในแต่ละช่วงไว้ใน spoil แยกเป็นความเห็นย่อย เพื่อง่ายต่อการเข้าชม เเละไม่ให้ดูยาวเกินไปจนรู้สึกรำคาญ
*แก้ไข จนเนื้อหาถูกต้องครบถ้วนตามที่เขียนทั้งกะทู้ เวลา 15.51 ครั้บ
*แก้ไขคำผิด 16.29
ด้วยความเคารพ
นายพระรอง
(บทบันทึกเหตุการณ์...นายพระรอง) ประเทศไทย ประชาธิปไตยบกพร่อง
ประเทศไทย ประชาธิปไตยบกพร่อง
ทำไมผมจึงกล่าวเช่นนั้น..?
ท่านที่สนใจและไม่เคยเบื่อหน่ายการอ่าน และพอจะมองเห็นประโยชน์ในงานเขียนบทความที่ผ่านๆมาของผม ก็ลองค้นหาคำตอบได้ในงานเขียนชิ้นนี้ของผมครับ
ซึ่งในงานเขียนนี้ จะถูกแบ่งตามระยะเวลาออกเป็นช่วง เพื่อง่ายกับความเข้าใจ และเพื่อง่ายต่อการอ่าน ผมซึ่งเป็นผู้เขียนและเป็นผู้เรียบรียงเนื้อหาจากตำรา, หนังสือต่างๆที่ผมมี ผนวกกับความรู้ความเข้าใจ แล้วก็กลั่นกรองเรียบเรียงจากสติปัญญาของตัวเอง ออกมาเป็นงานเขียนชิ้นนี้ แต่เนื่องจากเนื้อหายาวมาก เพราะมีเวลาค่อนข้างมากจากการกลับบ้านพักผ่อนช่วงปีใหม่ จึงตั้งใจอยากจะฝากฝีมือไว้ในงานเขียนชิ้นนี้ ที่ผมบรรจงเรียงร้อยออกมาเป็นเนื้อหาให้ท่านที่สนใจได้อ่านกัน ท่านที่ไม่อยากฟังที่มาที่ไปของการเขียนงานชิ้นนี้ขึ้นมา เชิญข้ามลงไปไปอ่านเนื้อหา ได้ที่ความเห็นถัดไปเลยนะครับ
ด้วยความยาว ที่ตัวผมเองยังแปลกใจ ว่าทำไมถึงเขียนได้ยาวขนาดนี้ ทั้งที่ตนแรกคิดว่าจะรวบจบได้ในเนื้อหาไม่เกิน 10 หน้ากระดาษ แต่เขียนไปเขียนมา กลับยาวมากเสียจนแทบจะเป็นหนังสือหนึ่งเล่ม (ต้นฉบับที่เขียนครั้งแรก ประมาณ 44 หน้า แต่ตัดทอนเนื้อหาบางส่วนออกบ้างแล้วนำมาจัดหน้าใหม่ จัดหน้าแล้วได้ 23 หน้ากระดาษ A4 / 10,423 คำ )
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงต้องขอแยกเนื้อหาในแต่ล่ะช่วง ออกมาเป็นความเห็นย่อยเพื่อสะดวกต่อการเรียบเรียง บอกเล่าบอกเล่าเหตุการณ์ในแต่ละช่วง ที่จะนำเสนอในความเห็นด้านล่างในกะทู้นี้
ข้อเขียนที่มิอาจเรียกว่าบทความชิ้นนี้ เพราะมีเนื้อหาความยาวมาก อาจเทียบเคียงได้กับหนังสือที่เรียบเรียงเรื่องราวอย่างสั้นสักหนึ่งเล่ม แต่ก็ยังไม่ยาวพอจะเป็นหนังสือได้ แต่หากลงรายละเอียดปลีกย่อยทั้งหมดจริงๆ ก็คงเป็นหนังสือที่มีเนื้อหาหลายร้อยหน้าได้สบายๆ แต่ผู้เขียนก็ไม่ได้มีแรงจูงใจและเรี่ยวแรงพอที่จะทำแบบนั้น ผลก็ออกมายาวเป็นงานเขียน ที่ยาวกว่าบทความหลายเท่า แต่ก็ไม่ได้ยาวพอจะเป็นหนังสือ ผมจึงขอเรียกมันว่า บทบันทึกตามความเข้าใจของข้าพเจ้า
ตัวผมเองมารู้ความหมายเรื่องการเมืองจริงๆก็ไม่ทันทุกยุคทุกสมัยที่ผมเขียนในงานเขียนชิ้นนี้หรอกครับ เพราะเริ่มเขียนตั้งแต่ยุค 2475 ซึ่งคนที่รู้เรื่องราวคราวนั้นในสมัยที่มีชีวิตอยู่ด้วยตัวเอง ก็คงไม่เหลือใครมาเล่าเรื่องราวจากประสบการณ์ของตัวเองให้ใครได้ฟังหรอก ผมเองก็เป็นแค่คนรุ่หลังที่เข้าใจความหมายของการมีส่วนร่วมในการเมืองของประชาชน ก็ในยุคปลายๆของพลเอก เปรม ติณสูลานนท์ เป็นนายกรัฐมนตรี เพียงแต่บังเอิญว่า ชีวิตรอบตัวผมในสมัยยังเด็กและยังเรียนอยู่นั้น รอบตัวก็มีแต่หนังสือ เพราะผมถูกพ่อแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดส่งเข้ากรุงเทพมาอยู่ในกรุงเทพตั้งแต่เล็ก มีป้าซึ่งทำงานเป็นบรรณารักษ์ในหอสมุดแห่งชาติ ให้การดูแลเลี้ยงดู ตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมปลาย
ทุกวันหลังเลิกเรียน ผมจึงต้องมาอยู่เพื่อรอป้าเลิกงานและเดินทางกลับบ้านพร้อมกันในเวลาประมาณ 19.00 น ช่วงเวลามันมีมากจนผมซึ่งยังเป็นเด็กในสมัยนั้นเบื่อ และต้องหาอะไรทำ แต่ครั้นจะไปเล่นวุ่นวายตามประสาเด็กๆก็ทำไม่ได้ เพราะสถานที่มันไม่เอื้ออำนวย สิ่งเดียวที่ทำได้นอกจากการบ้าน ก็คือ อ่าน เลือกหนังสือสักเล่มจากหนังสือมากมายหลายแสนเล่มนั้นแหละ มาอ่านฆ่าเวลา แต่หอสมุดแห่งชาติ มันมิได้มีหนังสือบันเทิงเริงใจสำหรับเด็ก ส่วนใหญ่มีแต่หนังสือทางวิชาการซึ่งบางอย่างก็เข้าใจยาก และไม่ถูกรสนิยมของผม แต่หนังสือที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์กลับทำให้เด็กคนหนึ่งชอบและอยากรู้เพิ่มเติมหลังจากที่อ่านหน้าแรก และจมอยู่กลับเรื่องราวของมันเป็นเวลากว่า 10 ปี ที่ผมต้องหยิบหนังสือประวัติศาสตร์เล่มแล้วเล่มเล่ามาอ่านในทุกเย็น
และประสบการณ์จากการอ่านเหล่านั้น ทำให้ผมโตขึ้นมาแบบติดหนังสือจนมาถึงทุกวันนี้ ชอบรื้อชอบค้นหาหนังสือในเรื่องราวที่ผมสนใจมาอ่านอยู่เสมอ งานเขียนนี้ก็มาจากจุดนั้น จุดที่ผมรวบรวมสิ่งที่เคยอ่าน กับสิ่งที่ผมรับรู้ประมวลผลด้วยความคิดของผมเอง กลั่นกรองออกมาเป็นเรื่องราวที่นำเสนอผ่านทัศนะของผมในงานเชียนชิ้นนี้ ซึ่งผมหวังว่าท่านผู้อ่านที่ติดตามบทความของผมมาตลอด เมื่ออ่านแล้วคงเห็นความเป็นมาของประชาธิแไตยในไทย และได้สาระประโยชน์จากงานเขียนชิ้นนี้ของผมบ้าง ไม่มากก็น้อยครับ
ป.ล.1 สำหรับท่านใดที่ชอบและเห็นค่าของงานเขียนชิ้นนี้ แล้วต้องการให้กำลังใจโดยการกดโหวต ผมก็ขอให้ท่านช่วยกดโหวตที่กะทู้ในโพสต์บนสุดอันนี้ ที่เดียวก็พอครับ เพราะอย่างน้อย ถ้ามีคนสนใจมากและโหวตให้งานเขียนชิ้นนี้จนติดกะทู้แนะนำ นั่นไม่เพียงเป็นการทำให้ผู้เขียนอย่างผมภูมิใจเท่านั้น แต่เป็นการเปิดโอกาสให้การแสดงความเห็นทางการเมืองอย่างตั้งใจจริง นั้นเผยแพร่สู่ผู้อ่านให้มากขึ้นด้วย
ป.ล.2 กะทู้นี้ไม่เหมาะกับการใช้มือถือในการอ่าน เพราะมีเนื้อหาที่ยาวเกินบรรทัดฐานกะทู้ทั่วไป และผู้เขียนได้ซ่อนเนื้อหาในแต่ละช่วงไว้ใน spoil แยกเป็นความเห็นย่อย เพื่อง่ายต่อการเข้าชม เเละไม่ให้ดูยาวเกินไปจนรู้สึกรำคาญ
*แก้ไข จนเนื้อหาถูกต้องครบถ้วนตามที่เขียนทั้งกะทู้ เวลา 15.51 ครั้บ
*แก้ไขคำผิด 16.29
ด้วยความเคารพ
นายพระรอง