ผมว่าอยู่ที่ธุรกิจที่คุณทำ ว่าเหมาะกับคุณหรือเปล่า คุณเชื่อไหม ทั้งชีวิตผมเสาะแสวงหาธุรกิจต่างๆ เรียนรู้ทุกธุรกิจ ทำมาหลายๆอย่าง ส่วนใหญ่พอไปได้แต่ไม่รุ่งมากแต่ไม่เคยขาดทุน จนถึงที่สุดผมลงธุรกิจด้านเกษตร คิดว่าสู้แค่ตาย .. สุดท้ายดึงไว้ได้ 6 ปี สายป่านที่มีก้อขาดผึง ไม่มีตัวช่วยเลย .. เรียกว่า ล้มละลายในชีวิตเลยก้อว่าได้ หมดไป 15 ล้าน บ้านขายหมดไม่มีที่อยู่ ครอบครัวต้องอาศัยเขา โดนเจ้าของบ้านกลั่นแกล้ง (เราเป็นพี่เขยเขา) พอพ่อตาเสีย เท่านั้นแหละ บ้านถูกยกให้น้องชายแฟน และเราก้อโดนเขาไล่ออกจากบ้าน ก่อนที่จะโดนไล่ ช่วงนั้นวิ่งขายของตลาดนัด เปลี่ยนสินค้าหลายๆแบบ จนเงินแทบหมด ขายของแค่พอมีกินไปวันๆ ไม่มีเงินเหลือ(ครอบครัว 4 คน) ลูกเคยเรียนอัสสัมชัญ ก้อต้องดึงออกมาเรียนโรงเรียนวัด เพื่อลดค่าใช้จ่าย รถถูกขายเพื่อที่จะมาซื้อกระบะเก่า จะได้มีเงินเหลือ จนถึงช่วงชีวิตที่เหลือเงินแค่ สองหมื่น แต่ผมก้อไม่เคยถอย กลับมามองตัวเองว่า เราจะทำอย่างไรต่อไปดี .. เลยหันมาซื้อรองเท้า ด้วยเงินทั้งหมด เพื่อมาขายตลาดนัดต่อ (เป็นช่วงเวลาก่อนโดนไล่ออกจากบ้าน 2 ปี) พอขายเริ่มดี เราก้อมองเห็นอนาคต ขายไป หกเดือน ผมเริ่มมองหาทางขายส่งรองเท้า จนช่วง 2 ปีผ่านมาจังหวะที่น้องเมีย เอ่ยปากไล่เราทั้งครอบครัวออกจากบ้าน เราก้อพอมีเงินเหลือจากธุรกิจอยู่บ้าง เลยมาซื้อที่แปลงนึง ห้าสิบกว่าตารางวา แล้วสร้างบ้าน (ราคาบ้านพร้อมที่ 7 ล้านกว่า) เพื่อเก็บสต๊อกสินค้าและพักอาศัย ทุกวันนี้มีความสุขดีขึ้นเยอะ ซื้อเก๋งใหม่ด้วยเงินสด ส่วนกระบะก้อยังอยู่รับใช้เราเหมือนเดิม ไม่ต้องโดนใครกลั่นแกล้ง หรือดูถุก
  ผมเลยอยากจะบอกว่า การที่ทุนน้อย สายป่านสั้น ผมว่าไม่ใช่อุปสรรค อุปสรรคที่สำคัญคือตัวคุณต่างหาก คุณท้อจนไม่สู้เองต่างหาก คงต้องถามตัวเองก่อนว่า คุณขยันพอไหม คุณอดทนพอไหม คุณประหยัดหรือยัง คุณมีการวางแผนเพื่อให้ธุรกิจก้าวหน้าหรือยัง ตราบใดที่มัวแต่เพ้อฝันแต่ไม่ลงมือทำ เมื่อนั้นคุณก้ออย่าหวังว่าความสำเร็จจะตามมา
      จงใช้ชีวิตเหมือนเดิม        เมื่อไม่คิดลงมือทำ
      จงใช้ชีวิตที่รุ่งโรจน์          เมื่อได้ลงมือทำจริงจัง
      จงใช้ชีวิตไป วัน วัน         เมื่อตัวเราขี้เกียจได้ทุกวัน
      จงใช้ชีวิตมากกว่าทุกวัน    เมื่อตัวเราลุกขึ้นสู้กับมัน