ผมขออนุญาตเสริมนะครับ  จากชีวิตจริง อยู่กับแฟนแต่งกันมาสิบสี่ปี  แต่ความรุ้สึกอย่างที่คุณว่าผมเป็นครับ แต่อยากเตือนว่า ที่เป็นแบบนี้มันเกือบทำให้ชีวิตแต่งงานของผมพินาศหลายต่อหลายครั้ง  
จากที่เคยเป็นแม้ผมจะแต่งงานอยู่กินกันจนมีลูกแล้วความรู้สึกอยากโทรคุย  ไลน์หา  สอบถามด้วยความเป็นห่วง รวมถึงจุกจิกต่างๆ ผมก็เป็นอยู่ครับ  เราห่วงเขาได้ครับแต่ต้องอย่าลืมว่าเค้าจะต้องมีชีวิต ในสัดส่วนของเค้าบ้าง คุณกำลังยึดติดให้เขาอยู่ในบ่วงของความยึดติด ซึ่งคุณจะทำร้ายเขาและเขาจะจากไปสักวัน

ปล่อยให้มีเขาอิสระบ้างครับ  คุณเองก็ต้องทำอะไรให้ชีวิตคุณบ้าง ครอบครัวและคนรอบข้างบ้างรอคุณอยู่  คุณจะได้มุมมองมากขึ้น อย่ายึดติดกับอะไรมากเกินไปครับ คุณอาจจะเหงา  
ผมก็เคยเป็น แต่ลองหาความสุขจากสิ่งรอบข้างบ้างครับ หาให้เยอะๆ แล้วคุณจะเริ่มรู้ว่าคุณเองก็มีค่าและสำคัญกับคนอื่นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าแฟนคุณ
อย่ายึดติดครับ ถ้าเค้ารักคุณเค้าก็จะอยู่กับคุณที่คุณเป็นคุณที่น้ารัก อบอุ่น โดยคุณอาจไม่ต้องเหนื่อยอะไรมากมายในการค้นหา แต่ถ้าเค้าไม่อยู่กับคุณ  มันอาจจะเป็นเหตุผลอื่นที่ไม่ใช่ตัวคุณเป็นคนเริ่มก็ได้    ปล่อยวางและปปล่อยให้บางอย่างมันเป็นอย่างที่มันควรจะเป็นบ้าง ผมเดินผ่านมันมาแล้ว  เป็นกำลังใจให้  ขอบคุณครับ